Το τραύμα του «μεταμοντέρνου πραξικοπήματος» το 1997 στην Τουρκία είναι ακόμη ανοιχτό. Και αν δεν είναι, φροντίζει ο Ερντογάν να το σκαλίζει – έχει εξάλλου και προσωπικούς λόγους.
Στα μέσα του Αυγούστου οι τουρκικές Αρχές φυλάκισαν 14 απόστρατους στρατηγούς για το αδίκημα της βίαιης ανατροπής της κυβέρνησης. Ένα μήνα νωρίτερα, το Ανώτατο Δικαστήριο είχε επιβεβαιώσει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης για τη συμμετοχή τους στο πραξικόπημα του 1997. Χωρίς να βγουν άρματα μάχης και χωρίς να υπάρξουν θύματα, ο στρατός είχε καταφέρει να διαλύσει την κυβέρνηση του Νετσμετίν Ερμπακάν, πολιτικού μέντορα του Ερντογάν.
Οι απόστρατοι, όλοι τους πλέον στην ένατη δεκαετία της ζωής τους, πάσχουν άλλος από καρδιά, άλλος από Αλτσχάιμερ και χρειάζεται φροντίδα. Οι δικηγόροι τους είχαν επιχερηματολογήσει υπέρ της απελευθέρωσης για λόγους υγείας. Αλλά η (ερντογανική πλέον) Δικαιοσύνη είχε άλλη γνώμη.
Εχει περάσει σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα από τότε, αλλά το ισλαμιστικό-συντηρητικό στρατόπεδο ακόμη θέλει να πάρει τη ρεβάνς για όσα συνέβησαν, γράφει ο Monde. Είναι όμως και προσωπικό ζήτημα για τον Ταγίπ Ερντογάν, ένα προσωπικό πολιτικό τραύμα που δεν μπορεί να ξεχάσει.
Μέσα στις συνθήκες που γέννησε το πραξικόπημα βρέθηκε στη φυλακή ο Ερντογάν, από τον Μάρτιο ως τον Ιούλιο του 1999. Αργότερα αυτή η εμπειρία έγινε το εφαλτήριο για την ίδρυση του AKP και, τρία χρόνια αργότερα, την ανάληψη της πρωθυπουργίας. Το ρολόι πλέον για τον στρατό και τους κεμαλικούς θα άρχισε αργά αλλά σταθερά να μετρά αντίστροφα.
Σήμερα, ο πρόεδρος πλέον Ερντογάν έχει και τον τελευταίο λόγο. Εάν δεν θέλουν να πεθάνουν στη φυλακή, οι δεκατέσσερις στρατηγοί έχουν μόνο μία οδό διαφυγής, τη προεδρική χάρη.
Αδύνατο όμως να γίνει κάτι που θα υπονόμευε την αξιοπιστία του Ερντογάν, πόσο μάλιστα που τη χρειάζεται ενόψει των εκλογών του 2023. Το έθνος δεν θα συγχωρούσε αυτούς που συγχωρούν τους πραξικοπηματίες, έγραψε η φιλοκυβερνητική Yeni Safak. Αλλά θα μπορούσε να το είχε πει και ο ίδιος ο πρόεδρος.