Για τους Πειραιώτες, μια επίσκεψη στο «Κρεμλίνο» είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Πρόκειται για έναν πολυχώρο πολιτισμού, ο οποίος λειτουργεί στη διάρκεια της ημέρας ως καφέ, τα βράδια ως μουσική ή θεατρική σκηνή, τις Κυριακές φιλοξενεί παραστάσεις για παιδιά και, όποτε βολέψει, πάσης φύσεως εκδηλώσεις. Το όνομα του χώρου δεν είναι τυχαίο, καθώς είναι ιδιοκτησία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, και βρίσκεται στο ισόγειο του εντυπωσιακού κτιρίου όπου στεγάζονται τα γραφεία του κόμματος στον Πειραιά.
Αυτήν την εποχή, στο «Κρεμλίνο» εμφανίζεται ο Χριστόφορος Ζαραλίκος σε stand up comedy. Το απόγευμα της προηγούμενης Δευτέρας, το «Κρεμλίνο» άνοιξε για την εκδήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη, υποψήφιου για την ηγεσία του νέου υπό ίδρυση φορέα. Αλήθεια, πώς θα χαρακτηρίσουμε το φορέα; Του Κέντρου; Της Κεντροαριστεράς; Κάθε υποψήφιος δίνει το δικό του στίγμα στην κίνηση και το γεγονός ότι η εκλογή αρχηγού θα προηγηθεί της σύστασης του κόμματος δυσκολεύει τον προσδιορισμό του.
Εάν, πάντως, προσπαθούσαμε να μαντέψουμε το στίγμα του φορέα από το ακροατήριο του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν θα δυσκολευόμασταν: ήταν ΠΑΣΟΚ. Παλιό ΠΑΣΟΚ, νεότερο ΠΑΣΟΚ, νέο ΠΑΣΟΚ, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, πάντως ΠΑΣΟΚ. Από νωρίς έξω από το «Κρεμλίνο», να συζητά ζωηρά, να προετοιμάζεται για την ομιλία, να βρίσκει φίλους και γνωστούς. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πάντως, δεν ακολούθησε την «ώρα ΠΑΣΟΚ». Η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη για τις 19.30, ο ομιλητής έφτασε στις 19.45, η εκδήλωση άρχισε στις 20.00 με χαιρετισμό από εκπρόσωπο της Οργάνωσης Νέων Πειραιά (του ΠΑΣΟΚ, προφανώς), ο οποίος μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον κ. Ανδρουλάκη. Έκλεισε με την ευχή για ένα «κόμμα ευρωπαϊκού τύπου, έτσι μόνο σπάει η ρίζα του κομματικού και του πελατειακού κράτους».
Η ομιλία του κ. Ανδρουλάκη διήρκεσε 45 λεπτά και κατάφερε να χωρέσει προτάσεις, διαπιστώσεις, γεγονότα, κριτική, προτροπές, προειδοποιήσεις, Ευρώπη και Ελλάδα. Άρχισε μιλώντας για την πολιτική ασύλου ως προς τους πρόσφυγες, συνέχισε με ένα κατηγορώ στο ΣΥΡΙΖΑ για την ανοχή στα καμώματα του Πάνο Καμμένου, πέρασε από την εποχή Μπαλτάκου για να τονίσει το παράδοξο της σχέσης Τσίπρα – Θάνου, έκανε λόγο για μελλοντικές συνεργασίες λέγοντας χαρακτηριστικά «να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος» καθώς «εγώ δεν κυβέρνησα με τον Καρατζαφέρη», μίλησε για κουλτούρα συναίνεσης, θύμισε την περίοδο του δημοψηφίσματος και το ανάστημα που όρθωσε απέναντι στον Τζιάνι Πιτέλα αποτρέποντάς τον από το να επαινέσει τη «λειτουργία της δημοκρατίας στην Ελλάδα», έκανε κριτική στον «ευρωλαϊκισμό» ο οποίος εκπέμπεται από τη Νέα Δημοκρατία κυρίως.
«Πάτησε» τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε δυο θέματα: στη στάση του κόμματός του στο νομοσχέδιο για τη δήλωση ταυτότητας φύλου και στην αποστροφή του περί ανισοτήτων, χωρίς να παραλείψει να στηλιτεύσει το γεγονός ότι στο επίμαχο νομοσχέδιο οι βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ψήφισαν ο καθένας ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι. Αφού απαρίθμησε τις προτάσεις του για τους ελεύθερους επαγγελματίες, έδωσε τη διάστασή του για τα εθνικά θέματα, για μια Ελλάδα δυνατή στα Βαλκάνια, εγγυήτρια για την Σερβία, τη FYROM και το Μαυροβούνιο.
Παρουσίασε το ευρωπαϊκό του όραμα για μια «Ευρώπη των λαών» με ενιαία πολιτική ασφάλειας και ξεκαθάρισε ότι εφόσον εκλεγεί θα ενώσει τις δυο κοινοβουλευτικές ομάδες, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού. Κατέληξε μιλώντας για την ιστορική μνήμη της νέας παράταξης, που επιβάλλει «να κρατήσουμε πολλά καλά από τα παλιά», και κωδικοποίησε το όραμά του σε «μια νέα συλλογικότητα, χωρίς την αρχηγική νοοτροπία του χθες», σε «ένα κόμμα στα ευρωπαϊκά πρότυπα», με διαφάνεια και «Διαρκές Συνέδριο», που θα καλείται να αποφασίζει για σημαντικά θέματα.
Αν και ο χώρος προσφερόταν για κουβεντούλα, (μπαρ, ποτά, χαλαρή ατμόσφαιρα), το ακροατήριο άκουγε προσεκτικά τον κ. Ανδρουλάκη σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του και τον έκοψε σε ελάχιστα σημεία με χειροκρότημα. Ιδίως σε εκείνα τα σημεία που μιλούσε «για τα παλιά». Κι ας μην έλεγε τη λέξη «ΠΑΣΟΚ». Ο κόσμος το καταλάβαινε…