Τι βιβλίο υπάρχει στο κομοδίνο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε; Τι είναι αυτό που κάνει τον ισχυρότερο υπουργό της Ευρωζώνης να βγάζει τους αριθμούς από το μυαλό του, αφήνοντας περισσότερο χώρο στη φαντασία; Ομως, αλήθεια, μπορεί ποτέ ένα μυαλό σαν του Σόιμπλε να απελευθερωθεί από τις δεσμεύσεις και τους «δαίμονες» που το καταδιώκουν;
Η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) θέτει ερωτήματα σε εξέχοντες πολιτικούς εκπροσώπους του γερμανικού λαού αναφορικά με τις αναγνωστικές τους προτιμήσεις, σε μία προσπάθεια να φωτιστεί η ανθρώπινη πλευρά αυτών που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1942. Είναι παντρεμένος, με τέσσερα παιδιά, προτεστάντης. Αποδέχθηκε την πρόσκληση-πρόκληση και απάντησε στην FAZ για το τι διαβάζει αυτό τον καιρό.
Ο τσάρος της γερμανικής οικονομίας θυμίζει πως το 2014, έχοντας συμπληρωθεί εκατό χρόνια από την έναρξη του A’ Παγκοσμίου Πολέμου, το σύνθημα «ποτέ ξανά» ακουγόταν άλλοτε σιωπηλά άλλοτε μεγαλόφωνα σε όλα τα ευρωπαϊκά σαλόνια. Η εκπλήρωση αυτής της παρότρυνσης-ευχής όμως, εξηγεί, συνιστά έναν δρόμο δύσβατο, όπως τουλάχιστον τα γεγονότα της ίδιας χρονιάς στην Ουκρανία κατέδειξαν. «Υπάρχει σε εμάς τους Δυτικοευρωπαίους ένα έλλειμμα ενημέρωσης σχετικά με την ιστορία, την κοινωνικοπολιτικό-οικονομική νοοτροπία των λαών της νοτιοανατολικής και ανατολικής Ευρώπης», λέει.
Και συνεχίζει: «Διαβάζοντας βιβλία, όπως για παράδειγμα το «Bloodlands: Europe Between Hitler and Stalin» του αμερικανού ιστορικού Τίμοθι Σνάιντερ, καθίστατο σιγά-σιγά αντιληπτό ότι οι Δυτικοευρωπαίοι δεν κινηθήκαμε με έξυπνο τρόπο απέναντι στα προβλήματα των γειτόνων και εταίρων μας στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αυτές οι χώρες, ελέω του διάφορου ιστορικού υποβάθρου, χρειάζονται ειδική μεταχείριση, η οποία θα μπορεί να συμπλέει με τις ιδιαιτερότητες τους».
Ο Σόιμπλε έχει να προτείνει και μία προσφάτως δημοσιευμένη βιογραφία της ζωής της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας (1717-1780) γραμμένη από την καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Μύνστερ, Μπάρμπαρα Ρόλμπερκ Ρίλινγκερ. «Οποιοσδήποτε δυτικοευρωπαίος επιθυμεί να διαλύσει την αχλύ που ακόμη σκεπάζει την σκέψη μας σχετικά με την ιστορία των όμορων χωρών μας, οφείλει να καταπιαστεί με τον Οίκο των Αψβούργων», λέει. «Η σημερινή Ευρώπη έχει οικοδομηθεί πάνω στη βάση του μοντέλου ιστορίας του 19ου αιώνα, αυτό του έθνους-κράτους». Σύμφωνα με τον Σόιμπλε, κάτι τέτοιο ήταν σωστό μόνο για την εποχή εκείνη λαμβάνοντας υπόψιν την πτώση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους.
«Εν τω μεταξύ πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την ιδεολογική αναδρομή στον τρόπο διακυβέρνησης της παρελθούσης αυτής αυτοκρατορίας ως ιδανικό παράδειγμα πολιτικής διαχείρισης της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, μην ξεχνώντας να υπογραμμίσουν τον προ-εθνικό και μη συγκεντρωτικό χαρακτήρα της», τονίζει. Χώρες, περιοχές, θρησκείες, λαοί, γλώσσες ήταν όλα ενωμένα μέσα στην διαφορετικότητα τους. Κάτι που μέχρι τις μέρες μας, ειδικά στο ευρωπαϊκό νοτιοανατολικό τμήμα της τότε αψβουργικής αυτοκρατορίας, γίνεται εύκολα αντιληπτό στον διερχόμενο αυτών των χωρών ταξιδιώτη, καταλήγει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών.