«Στην Ιταλία τον φωνάζουν “Δικηγόρο”». Θα μπορούσε να είναι αυτός ο τίτλος του ντοκιμαντέρ «Ανιέλι» που θα παρουσιαστεί στο φεστιβάλ της Βενετίας στις 3 Σεπτεμβρίου. Ο αμερικανός σκηνοθέτης Νικ Χάκερ, γράφει η Corriere della Sera, συγκέντρωσε μαρτυρίες και φωτογραφικό υλικό για έναν βιομήχανο και άνθρωπο του κόσμου που συμβόλισε όσο λίγοι την πρόοδο της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Αυτά όμως είναι για τη μεγάλη ιστορία. Απείρως περισσότερο ενδιαφέρον έχει η μικρή, εκείνα τα ανέκδοτα επεισόδια που ρίχνουν το δικό τους φως στις προσωπικότητες μιας εποχής. Να λοιπόν που η εκκεντρική μητέρα κυκλοφορούσε με μια λεοπάρδαλη, την οποία κρατούσε σαν σκύλο από το λουρί, πριν χάσει τη ζωή της σε ένα τροχαίο. Ο πατέρας που απoκεφαλίζεται από ένα υδροπλάνο. Και ο ίδιος που, 14 χρονών μόλις, μεγαλώνει πια με τον παππού του. Κι όταν μετά τον πόλεμο είναι έτοιμος να ριχτεί στη μάχη της Fiat ο εκείνος θα του δώσει μια συμβουλή: «Θα έρθει η ώρα σου, τώρα απόλαυσε τη ζωή».

Ο Τζιάνι Ανέλι παίρνει κατά γράμμα τη συμβουλή να κάνει τη δική του ντόλτσε βίτα. Και είναι μια ζωή με γιοτ, βραδιές με τον πρίγκιπα Ρανιέρι και την Γκρέις Κέλι, ένα φλετ με την Τζάκι Κένεντι που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, πτώσεις στη θάλασσα από ελικόπτερο, τρελές κούρσες με μια Φεράρι χρώματος πράσινο μεταλλικό. Επειτα θα έρθει ο γάμος με την αριστοκράτισσα Μαρέλα Καράτσολο. «Τον πρώτους μήνες του γάμου, εκείνη καθόταν σε έναν καναπέ, έπινε χυμό πορτοκάλι και διάβαζε ποίηση. Βλέποντας ο Ανιέλι όλη εκείνη την επιτήδευση, την έστειλε στη Λίλι Βόλπι στη Βενετία για να πάρει μαθήματα συμπεριφοράς στο σπίτι». Θα έρθουν και δυο παιδιά: «Τουλάχιστον έτσι θα με προσέξεις» του είπε η κόρη του όταν την είδε μια μέρα με ξυρισμένο κεφάλι.

Κι έπειτα υπήρχε ο «πολιτικός» Ανιέλι, εκείνος, που σύμφωνα με τον Κίσινγκερ, «έπιανε τις δονήσεις των πραγμάτων».

Εκείνος που δήλωνε διατεθειμένος να αγωνιστεί για να «μην πάρουν οι κομουνιστές την εξουσία».

Κι εκείνος που ζήτησε να ετοιμαστούν αμελέτητα ταύρου για έναν πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα έτρωγε στο σπίτι του. Ο σεφ έδειξε έκπληκτος από την επιλογή του. «Όταν προσκαλείς ένα αρχίδι πρέπει να ξέρεις πώς να του φερθείς» ήταν η απάντησή του.

Φωτό: Αψογο στιλ, προσωποποίηση της επιτυχίας. Ο Ανιέλι στο Λονδίνο παρουσιάζοντας ένα ακόμη Fiat. Πηγή: Photo by Keystone/Hulton Archive/Getty Images/Ιdeal Images

Πώς μπορεί να μετρήσει κανείς την ανθρώπινη κακία; Το ερώτημα θέτει στις σελίδες του New Statesman η αρθρογράφος Λόρι Πένι. Η απάντηση φαίνεται εύκολη όταν πάει το μυαλό στο τρομοκρατικό χτύπημα στο Μάντσεστερ ή στη γέφυρα του Γουέστμινστερ.

Αλλά για την πύρινη κόλαση στον πύργο του Γκρένφελ από την οποία έχασαν τη ζωή τους 80 άνθρωποι; «Στις 14 Ιουνίου ολόκληρες οικογένειες κάηκαν ζωντανές και επειδή δεν πληρώθηκαν οι 50.000 στερλίνες για την αντιπυρική προστασία» γράφει η Πένι για να δανειστεί τον διάσημο όρο του Φρίντριχ Ενγκελς: Αυτό που συνέβη ήταν «κοινωνικό έγκλημα». Κάτι που σημαίνει ότι το να αναδιανέμει ένα οικονομικό σύστημα τον πλούτο από τους φτωχούς στους πλούσιους δεν θέτει μόνο ένα θεωρητικό ζήτημα ηθικής τάξης. Σκοτώνει κιόλας. Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα: υπάρχει ένα είδος εγκληματικότητας για το οποίο ο Τύπος μιλάει σπάνια. Και είναι όταν κάποιος κάθεται με ένα κομπιουτεράκι στο χέρι και υπολογίζει κόστη μετατρέποντας τους ανθρώπους σε πράγματα. Και σκοτώνοντάς τους με τους αριθμούς.

Φωτό: Διαμαρτύρονται. Τους ακούει κανείς; Πηγή: Reuters/ Neil Hall

Είναι πρωταθλήτριες στον αθλητισμό. Αλλά είναι πρωταθλήτριες και στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Και γίνονται όλο και πιο πολλές. Είναι, για παράδειγμα, οι μπασκετμπολίστριες που πριν από τον αγώνα της Σιάτλ Στορμ με την Σικάγο Σκάι οργάνωσαν στο γήπεδο μια εκδήλωση υπέρ της Planned Parenthood, της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που παρέχει υγειονομική βοήθεια στις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν άμβλωση και πια «βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο της κυβέρνησης Τραμπ».

«Οι αθλήτριες εκμεταλλεύονται την αναγνωρισιμότητά τους για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ως γυναίκες σε διάφορα πεδία» γράφει ο Guardian. Και ο κατάλογος συνεχίζεται: Από την Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, την πρώτη αθλήτρια που δεν έκρυψε τον σεξουαλικό της προσανατολισμό, έως την Βένους Ουίλιαμς που απαίτησε και πέτυχε να παίρνει τα ίδια χρήματα με τους άντρες για τα τουρνουά που κατακτά στο τένις. Ή ακόμη και την Ελχάμ Ασγκαρί, την ιρανή πρωταθλήτρια της κολύμβησης που πάλεψε έξω από το νερό εναντίον της μαντίλας.

Αλλά και την Μέγκαν Ράπινοε, την σταρ του ποδοσφαίρου, που γονάτισε στην ανάκρουση του ύμνου φέρνοντας τη γροθιά της στο στήθος: «Οντας αμερικανίδα λεσβία, ξέρω τι σημαίνει να κοιτάζει τη σημαία και να μην βλέπεις να προστατεύονται όλες οι ελευθερίες».

Χρυσό μετάλλιο σε όλες.

Φωτό: Μέγκαν Ράπινοε. Ξέρει και να πανηγυρίζει και να διεκδικεί. Πηγή: Reuters/ Orlando Ramirez-USA TODAY Sports

Ηταν να το περιμένει κανείς. Πριν από δέκα χρόνια οι αμβλώσεις απαγορεύτηκαν δια ροπάλου στη Νικαράγουα. Και σε αυτό το διάστημα 1.600 κορίτσια από 10 έως 14 έχουν πέσει θύματα βιασμού για να υποχρεωθούν να κρατήσουν τα παιδιά που συνέλαβαν από τους βιαστές τους. Στην El Pais μπορεί να διαβάσει κανείς τις ιστορίες της 15χρονης Κάθι ντε λος Αντζελες Μέντες και της 17χρονης Κάρλα Βανέσα Καλντερόν. Και να μείνει με το στόμα ανοικτό από το μέγεθος της παράνοιας. Γιατί η Κάθι τιμήθηκε ως η πιο νέα μητέρα της Νικαράγουας, δέχθηκε δώρα από τον ραδιοφωνικό σταθμό Nueva Radio Ya, ενώ σε μια δημόσια τελετή επαινέθηκε ως «μητέρα κοιλιά».

«Φυσικό – γράφει η ισπανική εφημερίδα – σε μια χώρα όπου η αντιπρόεδρος Ροζάρια Μουρίλο δηλώνει πως η εγκυμοσύνη ενός κοριτσιού είναι ένα θαύμα». Κατά τ’ άλλα, ο νόμος υποχρεώνει τη διερεύνηση οποιασδήποτε εγκυμοσύνης κάτω των 16 ετών. Ωστόσο, «οι θεσμοί δεν κάνουν τίποτε για να προστατεύσουν αυτά τα παιδιά. Αντίθετα, τα πείθουν να δεχθούν τη μητρότητα καταστρέφοντας στην ουσία τα δικαίωματά τους», όπως αναφέρει η Λόρνα Νορόρι, επικεφαλής του κινήματος εναντίον της σεξουαλικής κακοποίησης. Και ποιος απαγόρευσε τις αμβλώσεις έπειτα από τις πιέσεις της Καθολικής Εκκλησίας; Εκείνος ο παλιός ήρωας των Σαντινίστας που έγινε πρόεδρος: ο Ντανιέλ Ορτέγκα…

Φωτό: Η Κάρλα Βανέσα Καλντερόν αναγκάστηκε να γίνει μητέρα στα 14α της χρόνια. Πηγή: El Pais/Carlos Herrera