Ομολογώ πως περίμενα ακόμη περισσότερο κόσμο στην εκδήλωση για τον Αλκη Καμπανό. Επειδή, εκτός από μνημόσυνο για τον αδικοχαμένο 19χρονο, είχε και χαρακτήρα διαδήλωσης κατά της οπαδικής βίας. Δεν ήταν περισσότεροι από πέντε έξι χιλιάδες, σε μια πόλη στην οποία κατοικούν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, αυτοί που με τη σιωπή τους πήγαν να βροντοφωνάξουν «φτάνει πια». Θα έπρεπε να είναι εκεί όλοι οι γονείς της Θεσσαλονίκης. Γιατί ο Αλκης θα μπορούσε να είναι το δικό τους παιδί.
Δεν πήγαινε γυρεύοντας. Δεν είχε δώσει «ραντεβού θανάτου» με οπαδούς αντίπαλης ομάδας. Δεν σύχναζε σε κάποιον σύνδεσμο οργανωμένων. Δεν έμπλεξε σε καυγά, δεν προκάλεσε. Δεν βρισκόταν, καν, στο γήπεδο. Για μια βόλτα με τους φίλους του βγήκε, και δεν γύρισε στο σπίτι του επειδή έδωσε λάθος απάντηση στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι;», που του έκαναν οι δολοφόνοι του.
Στη χθεσινή πορεία, που ξεκίνησε από την οδό Γαζή, όπου συνέβη το κακό, και κατέληξε στον Λευκό Πύργο -με μια συμβολική στάση στο Πάρκο Αθλητικής Φιλίας, απέναντι από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο-, έβλεπες παιδιά με φανέλες του ΠΑΟΚ, νεαρούς από τις σχολές ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού και αθλητές άλλων συλλόγων, φιλάθλους με τα κασκόλ του ΠΑΟΚ και του Αρη δεμένα, μαζί, στον λαιμό τους. Μια ωραία εικόνα – μακέτα ενός ιδανικού κόσμου. Και, ταυτοχρόνως, μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας που, δυστυχώς, δεν πρόκειται να αλλάξει. Επειδή, έναν ολόκληρο χρόνο μετά τον θάνατο του παιδιού, που συγκλόνισε το Πανελλήνιο, κανείς δεν έχει κάνει τίποτα ουσιαστικό για να αλλάξει.
Ο τόπος του μαρτυρίου του γέμισε λουλούδια. Ο δρόμος μετονομάστηκε σε οδό Αλκη Καμπανού. Στο σημείο της τραγωδίας δημιουργήθηκε ένα γκράφιτι (το οποίο κάποιοι βανδάλισαν ανενόχλητοι μια εβδομάδα μετά τη δολοφονία, σβήνοντας το «Αλκη ζεις» για να γράψουν «ΠΑΟΚάρα»). Σε όλους τους αγώνες τιμήθηκε η μνήμη του παληκαριού, με διάφορους τρόπους. Ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, Σέρχιο Αραούχο, με μια πρωτοφανή πρωτοβουλία του, για την οποία (δικαίως) βραβεύτηκε, ζήτησε γνωρίσει τους γονείς του Αλκη και έγινε φίλος τους. Η οδύνη της αθλητικής κοινότητας έγραψε εκατομμύρια λέξεις. Ε, και; Τι από όλα αυτά θα μπορούσε να αποτρέψει ένα παρόμοιο έγκλημα στο μέλλον;
Αν η δολοφονία του Αλκη ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, η σύλληψη και η καταδίκη των δραστών, που αυτές τις μέρες δικάζονται στο Μικτό Ορκωτό της Θεσσαλονίκης, θα ήταν αρκετή. Πρόκειται, όμως, για τη συνέχεια μιας σειράς τέτοιων επιθέσεων: στον Τόσκο Μποζατζίσκι (που κι αυτός έχασε τη ζωή του), στα 15χρονα παιδιά μπροστά από το «Μακεδονία Παλλάς», στους μαθητές του ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, στους πιτσιρικάδες της ομάδας Νέων του Ολυμπιακού… Το Δικαστήριο προσπαθεί τώρα να βρει ποιος από τους «12» κρατούσε το δρεπάνι, ποιος το μαχαίρι, ποιος το ρόπαλο, και ποιος φύλαγε τσίλιες. Εχει σημασία, για τις ποινές που θα επιβληθούν. Αλλά, το πώς και από ποιους φανατίστηκαν οι δολοφόνοι, σε σημείο ώστε να βγουν με πομπή τριών αυτοκινήτων για… κυνήγι Αρειανών, κανείς δεν θα το ψάξει.
Οχι πως δεν το υποψιαζόμαστε. Τα τελευταία χρόνια στα γήπεδα -όχι σε όλα, ευτυχώς- οι οργανωμένοι οπαδοί μαθαίνουν δυο πράγματα: Πρώτον, ότι οι απέναντι δεν είναι αντίπαλοι, αλλά εχθροί. Και, δεύτερον, ότι σε μια έδρα που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να υποφέρουν με κάθε τρόπο. Οι τραμπουκισμοί σε βάρος τους, οι κάθε είδους ακραίες συμπεριφορές, έγιναν must, έκαναν τη νίκη ακόμη πιο γλυκιά. «Γκολ και ξύλο», που λένε.
Για όποιους η βία είναι στάση ζωής, δεν είναι πολύ δύσκολο να περάσουν την «κόκκινη γραμμή», τυφλωμένοι από το μίσος.
Να αποκτήσουμε αθλητικό πολιτισμό από τη μία μέρα στην άλλη, δεν γίνεται. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εκείνους που τροφοδοτούν τη μισαλλοδοξία. Προέδρους, αντιπροέδρους, προπονητές, εκπροσώπους Τύπου, δημοσιογράφους. Αλλά κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για το πού θα μπορούσαν να οδηγήσουν οι λεκτικοί τσαμπουκάδες τους, και μάλιστα λίγο πριν από τα ντέρμπι στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο, που ακολουθούν.
Υ.Γ. Αλήθεια, με εκείνον τον φιλικό αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Αρη, που είχε ζητήσει ο πατέρας του Αλκη, τι απέγινε;