Στου Δεκέμβρη τις 9, θα γίνει εκατό χρονών. Μα τι κάνει κάποιος στα 100 του χρόνια; Αν πρόκειται για κάποιον σαν τον Κερκ Ντάγκλας, γράφει βιβλία, απολαμβάνει μια ρετροσπεκτίβα για τη ζωή του στο Λος Αντζελες και αρνείται να χάσει το χιούμορ του αλλά και να πέσει στην παγίδα της νοσταλγίας. Α, και μολονότι έχει σχεδόν χάσει τη φωνή του, δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να μιλάει. Ιδού τι λέει στην Corriere della Serra.
Για το βιβλίο του «Life Could be Verse»
«Μιλάω για την αγάπη που έδωσα και πήρα. Οι ηθοποιοί είναι σαν μικρά παιδιά, αρνούνται να μεγαλώσουν, παίζουν κάνοντας τους καουμπόηδες, τους στρατιώτες, τους θαλασσοπόρους. Μπορεί να γίνουν πλούσιοι, να κατακτήσουν τη δόξα, αλλά τίποτε δεν τους κάνει ευτυχισμένους μέχρι να γνωρίσουν πραγματικά τον εαυτό τους».
Για τα σκοτεινά χρόνια του μακαρθισμού
«Ετρεξα αμέσως να δω το “Τράμπο” (την πραγματική ιστορία του κομμουνιστή σεναριογράφου Ντάλτον Τράμπο, τον οποίο ο Ντάγκλας επέβαλε στα στούντιο παρά το κυνήγι από τον ΜακΚάρθι για να γράψει το σενάριο του “Σπάρτακου”). Είπα στον Μπράιαν Κράνστον, τον πρωταγωνιστή, ότι το μόνο πράγμα για το οποίο λυπάμαι είναι που δεν με φώναξαν να παίξω τον εαυτό μου έστω και σε μια σκηνή».
Για το χιούμορ στις δύσκολες στιγμές
«Σε αυτά τα 100 χρόνια της ζωής μου δεν έχασα ποτέ το χιούμορ μου. Οταν απέκτησα πρόβλημα στη φωνή -και τι μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός χωρίς φωνή;- πρότεινα σε όλους τους φίλους μου τους παραγωγούς να επιστρέψουμε στον βωβό κινηματογράφο».
Για τον Μάικλ Ντάγκλας
«Το τελευταίο μου βιβλίο ποίησης και διηγημάτων είναι αφιερωμένο στα εγγόνια που μου χάρισε. Τον συγχώρεσα με ένα γέλιο όταν μου είπε ότι είμαι πολύ μεγάλος για την ταινία “Στη φωλιά του κούκου”. Ο Μάικλ ήταν παραγωγός και έδωσε τον ρόλο στον εξαιρετικό Τζακ Νίκολσον».
Για τους σπουδαστές του κινηματογράφου
«Σε εκείνους που έρχονται να με βρουν για κάποια εργασία σχετικά με το Χόλιγουντ τους λέω να μην σκέφτονται ποτέ το box office και τους υπενθυμίζω ότι ταινίες που τα στούντιο απέρριπταν ως μη εμπορικές άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία του σινεμά».
Για τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ
«Νοσταλγία είναι μια λέξη που απορρίπτω. Μου λείπουν πολύ οι παλιοί μου συνάδελφοί, έφυγαν όλοι από τη ζωή, αναπολώ τον Μπαρτ Λάνκαστερ ή τον Τόνι Κέρτις με τον οποίο είχαμε παίξει μαζί στους “Βίκινγκς”. Και τα γουέστερν που έκανα μου άρεσαν, αλλά κατά βάθος είμαι συναισθηματικά δεμένος με όλες μου τις ταινίες, ενώ πάντα μου άρεσαν και τα μιούζικαλ».
Για την ταινία του που ξεχωρίζει
«Νομίζω ότι είναι ο “Συμβιβασμός” του Ελία Καζάν, ενός τεράστιου σκηνοθέτη στο ύψος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και του Βίνσεντ Μινέλι. Επαιξα με την Φέι Ντάναγουεϊ, με την οποία ακόμη τα λέμε στο Λος Αντζελες, και την Ντέμπορα Κερ. Ο Ελία είχε βασίσει την ταινία του στο ομώνυμο μυθιστόρημά του. Προσπάθησα να ερμηνεύσω τον βασικό χαρακτήρα με βάθος, να δείξω πόσο σύνθετος ήταν, ποια ήταν τα λάθη του, τα όνειρά του, τα συναισθήματά του, οι σκέψεις του. Υπήρχε η Αμερική γύρω του, γύρω μας, με τα όνειρά της και τους εφιάλτες της. Εγώ πιστεύω σε μια Αμερική δημοκρατική, δυνατή, θαρραλέα».
Για το γράμμα που έγραψε στους υποψήφιους προέδρους
«Τους υπενθύμισα ποια ήταν η Κου Κλουξ Κλαν, το γεγονός ότι ο Μπαράκ Ομπάμα ζει σε ένα σπίτι, τον Λευκό Οίκο, που έχτισαν σκλάβοι. Δεν μπορούμε να σβήσουμε τα βαριά λάθη του παρελθόντος, πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε εναντίον κάθε μορφής διάκρισης. Σκέφτομαι τον πάπα Φραγκίσκο, μια αξιόλογη προσωπικότητα για όλες τις θρησκείες. Και το λέω εγώ που είμαι Εβραίος».