Εχει κάνει ματς καριέρας. Εχει σκοράρει 24 πόντους, μεταξύ των οποίων και τους εννέα τελευταίους της ομάδας του. Εχει κρατήσει τον Παναθηναϊκό όρθιο, απέναντι στη Φενέρμπαχτσε, με τα «τρελά» του στο δεύτερο ημίχρονο. Εχει πετύχει ένα buzzer beater -το καλάθι της ζωής του- στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα, με το οποίο έριξε ανάσκελα την Πρωταθλήτρια Ευρώπης και… έβαψε μελιτζανί το πρόσωπο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αλλά τη στιγμή του προσωπικού του θριάμβου, αντί να απολαύσει την αποθέωση του κοινού, αντί να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του την τεράστια νίκη (70-68) στην οποία πρωταγωνίστησε, αναζητά με τα μάτια, στα δημοσιογραφικά θεωρεία, τους αόρατους εχθρούς. Για να τους ρωτήσει εάν «έτσουξε».
Ναι, Νίκο Παππά. «Ετσουξε». Πάντοτε πονάει, να βλέπεις έναν χαρισματικό νέο άνθρωπο να ακυρώνει το ταλέντο του, όπως σχολίασε και ο Νίκος Παπαδογιάννης στο gazetta.gr. Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε πονούσαν, από τότε που ήσουν έφηβος ακόμη, οι «τάπες» που ο ατίθασος χαρακτήρας σου έριχνε στην καριέρα σου. Δεν μπορεί, θα στο ‘χουν πει και άνθρωποι που εμπιστεύεσαι: κάθε φορά που αφοσιώνεσαι στο μπάσκετ, που δεν σαμποτάρεις τον εαυτό σου βλέποντας φαντάσματα να σε καταδιώκουν, είσαι «άλλος» παίκτης. Ο παίκτης που προοριζόσουν να γίνεις. Στα 27 σου, είναι ακόμη καιρός να τους ακούσεις.
Για όσους έχουν χάσει επεισόδια, η «παρεξήγηση» χρονολογείται από το Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού. Ούτε ο κολλητός του φίλος δεν μπορεί να ισχυριστεί, ότι για τον διεθνή γκαρντ ήταν μία ευτυχής περίοδος. Γροθιές, μικρο-ανταρσίες, αντιαθλητικά φάουλ, κακή απόδοση και ένα (ακόμη) περιστατικό στο Ελσίνκι, σε προπόνηση της Εθνικής, που κρατήθηκε μυστικό για το καλό της ομάδας. Οι ομοσπονδιακοί προπονητές τον θεώρησαν κακή επιρροή και τον «έκοψαν» από τις επόμενες κλήσεις. Οπως και τον Αγραβάνη. Εάν είχαν τη δυνατότητα, θα τον είχαν διώξει πολύ νωρίτερα. Πίστεψαν ότι δεν μπορούσαν, κι έτσι, όλο το καλοκαίρι η Εθνική ανέχτηκε τα καπρίτσια του.
Η επόμενη πράξη στο θέατρο του παραλόγου παίχτηκε -προ ημερών- στη Λάρισα, στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Φάρο. Επειτα από ένα εύστοχο τρίποντο, ο Παππάς ειρωνεύτηκε τον (νέο) ομοσπονδιακό τεχνικό, Θανάση Σκουρτόπουλο, που είναι και προπονητής του Φάρου, εμπλέκοντας και τον νεαρό Χρηστίδη του Αρη (που κλήθηκε στη θέση του). Επειτα, από το πούλμαν της επιστροφής, ανέβασε στο Διαδίκτυο μία φωτογραφία από τις διακοπές του, στην οποία έδειχνε τα -κατά Ζουράρι- μέζεά του. Αφιερωμένη εξαιρετικά σε όσους τόλμησαν να κριτικάρουν τη συμπεριφορά του. Η οποία, βεβαίως, παρά τα μπόλικα likes που εισέπραξε από συμπαίκτες του και θαυμαστές του, δικαιώνει εκείνους που τον «έκοψαν» από την Εθνική.
Μικρή παρένθεση. Ο Σκουρτόπουλος είναι ο κόουτς που τον βοήθησε να πάρει μετεγγραφή από τον Πανιώνιο στον Παναθηναϊκό. Μαζί με ένα συμβόλαιο που έλυνε το οικονομικό του πρόβλημα εφ’ όρου ζωής. Σε συνέντευξή του στον Νίκο Γιαννόπουλο στο Contra.gr, στις 18 Ιουλίου 2013, ο Παππάς έδινε την ακόλουθη εξήγηση για την εξαιρετική σεζόν που είχε κάνει στον Πανιώνιο: «Κέρδισα τη θέση μου και την εμπιστοσύνη του κόουτς Σκουρτόπουλου. Μου έδωσε από την αρχή έναν ηγετικό ρόλο και θέση βασικού που ποτέ δεν είχα μέχρι τώρα στην καριέρα μου». Αλλά, όπως ξεκαθάρισε σε άλλο σημείο της συνέντευξής του «κανείς δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν». Αυτή είναι η κοσμοθεωρία του. Κάποιοι θα το έλεγαν αχαριστία, γνωρίζοντας επιπλέον ότι ο Σκουρτόπουλος -μαζί με τον Μίσσα- κράτησε την πόρτα της Εθνικής ανοιχτή για τον Παππά, αυτό το καλοκαίρι.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που προκαλεί με τη συμπεριφορά του. Δεν είναι τυχαίο, ότι έχει τσακωθεί με όλους τους προπονητές της Εθνικής – και όχι μόνο. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο από τέτοιες ρήξεις, για τις οποίες ο ίδιος δεν φταίει ποτέ. Οσοι τον ξέρουν καλά, λένε ότι αδικεί τον εαυτό του. Είναι ασυγκράτητος, κυκλοθυμικός, διχασμένη προσωπικότητα. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους προσυπογράφει και ο ίδιος, σε διάφορες συνεντεύξεις του. Ο Δόκτωρ Τζέκιλ είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος, με κοινωνική δράση -όπως έδειξε η πρόσφατη κίνησή του να χρηματοδοτήσει την κατασκευή ενός γηπέδου μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού- που νοιάζεται για τους γύρω του. Με τον μίστερ Χάιντ, όμως, δύσκολα θα βγάλεις άκρη.
Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι υπήρξαν προπονητές που τον αδίκησαν. Δημοσιογράφοι που διέδωσαν ψέματα γι’ αυτόν. Αλλά, σε ποιον αθλητή αυτού του επιπέδου δεν έχει συμβεί; Ιδίως από τον Τύπο, δεν πρέπει να έχει παράπονο. Σχεδόν σε όλες του τις διαμάχες, σε όλες του τις «εξορίες», τον υποστήριξε -σε βαθμό ασυλίας- για χάρη του σπάνιου ταλέντου του.
Αλλά και να έχει (παράπονο), αυτοί που προκάλεσαν τις χυδαίες αντιδράσεις του, ταυτότητα δεν έχουν; Ας τους ονοματίσει, αντί να επιτίθεται σε ανθρώπους συλλήβδην. Η συλλογική ευθύνη, άλλωστε, δεν συνάδει με τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις.