Δύο εντελώς διαφορετικές ταυτότητες προσπάθησε να συμβιβάσει στη ζωή του ο γερμανός αξιωματικός του στρατού Φράνκο Αλμπρεχτ: αφενός έχει να κρύψει τις νεοναζιστικές τάσεις του και αφετέρου να παραστήσει τον σύρο πρόσφυγα, με ασαφή για την ώρα κίνητρα, χωρίς να αποκλείεται η τρομοκρατία.
Η δίκη του 32χρονου αξιωματικού, με καταγωγή από την Ιταλία, άρχισε την Πέμπτη στη Φρανκφούρτη. Ο Αλμπρεχτ, που ανήκε στην γαλλογερμανική ταξιαρχία πεζικού (η έδρα της είναι κοντά στο Στρασβούργο), αντιμετωπίζει κάθειρξη δέκα ετών για προετοιμασία πράξης σοβαρής βίας κατά του κράτους και για παραβίαση του νόμου για όπλα και εκρηκτικά.
Το γεγονός που οδήγησε στη σύλληψη του Αλμπρεχτ –μια από αυτές τις περιπτώσεις όπου ένα μικρό λάθος οδηγεί στην πτώση– έλαβε χώρα στις 3 Φεβρουαρίου 2017 στο αεροδρόμιο της Βιέννης, σε μία τουαλέτα για άτομα με αναπηρίες. Ο Αλμπρεχτ συνελήφθη την ώρα που έψαχνε ένα πιστόλι που είχε κρύψει μερικές ημέρες νωρίτερα. Χωρίς να το ξέρει, το είχε ανακαλύψει στο μεταξύ μία καθαρίστρια.
Στην ανάκρισή του είπε ότι βρήκε το όπλο τυχαία, ενώ ουρούσε σε ένα θάμνο, έπειτα από μια βραδιά γλεντιού που ξεκίνησε από μια δεξίωση για αξιωματικούς και κατέληξε σε μπαρότσαρκα. Καθώς ήταν μεθυσμένος, το έβαλε στην τσέπη του παλτού του και το ξέχασε εκεί για να το ανακαλύψει με τρόμο στο αεροδρόμιο πριν πετάξει για το Στρασβούργο. Για το λόγο αυτό το έκρυψε στις τουαλέτες.
Η κράτηση από την αστυνομία δεν κράτησε πολλές ώρες. Το κινητό του Αλμπρεχτ και ένα στικάκι «μίλησαν» και είπαν πολλά. Η έρευνα στο τηλέφωνο έδειξε ότι υπήρχε μία συνομιλία στο Telegram (μια κρυπτογραφημένη εφαρμογή επικοινωνίας) με άλλους στρατιωτικούς, στην οποία συζητούσαν για κάποια «Ημέρα Η» που μοιάζει με πραξικόπημα. Στο USB βρέθηκαν ύποπτα έγγραφα, μεταξύ των οποίων και εγχειρίδιο για εκρηκτικά από μουτζαχεντίν.
Η πιο ανησυχητική ανακάλυψη, γράφει ο Monde, προέρχεται από τα δακτυλικά αποτυπώματα του Αλμπρεχτ. Ταυτίζονται με αυτά ενός Ντέιβιντ Μπέντζαμιν, σύρου πρόσφυγα εγγεγραμμένου με αυτό το όνομα, από το τέλος του 2015, στο γερμανικό μητρώο αιτούντων άσυλο.
Η δεύτερη σύλληψη του Αλμπρεχτ έγινε στις 26 Απριλίου 2017, ενώ συμμετείχε σε άσκηση στη Βαυαρία, αυτή τη φορά για παράνομη κατοχή όπλων και απάτη για την έκδοση ασύλου.
Καθώς η ιστορία του έφτασε στα πρωτοσέλιδα του Τύπου, οι δημοσιογράφοι άρχισαν αναρωτιούνται πώς οι πολιτικές πεποιθήσεις του διέφυγαν της προσοχής των προϊσταμένων του και πώς κατάφερε να ξεγελάσει τον μηχανισμό χορήγησης ασύλου.
Ειδικά για τις νεοναζιστικές τάσεις, η έρευνα αποκάλυψε ότι ήταν γνωστές εδώ και πολύ καιρό. Το 2013, μαζί με άλλους γερμανούς αξιωματικούς, είχε φοιτήσει στη γαλλική στρατιωτική ακαδημία του Saint-Cyr. Στην εργασία του με τον τίτλο «Πολιτική Αλλαγή και Στρατηγική της Ανατροπής», έγραφε ότι η φυλετική καθαρότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών απειλήθηκε από ανατρεπτικές εθνοτικές μειονότητες και ότι οι Εβραίοι ήταν πίσω από τη μεγαλύτερη συνωμοσία του κόσμου.
Αν και οι γάλλοι αξιωματικοί προειδοποίησαν τους γερμανούς συναδέλφους τους για το ποιόν του Αλμπρεχτ και ο γερμανικός στρατός (Bundeswehr) έβρισκε τις ιδέες του ασύμβατες με τις αξίες του, ο Αλμπρεχτ δεν ανησύχησε καθόλου, ούτε και απειλήθηκε η θέση του. Αντιθέτως, στη μονάδα στη Δρέσδη, όπου υπηρετούσε, τότε οι προϊστάμενοί του έλεγαν τα καλύτερα. Παράλληλα, προσχώρησε σε μια κρυφή ομάδα ακροδεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών, την Uniter.
Κατά τη διάρκεια μια άδειας που είχε πάρει το 2015, έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο να παραστήσει τον πρόσφυγα. Μαύρισε με βερνίκι τη γενειάδα του, μακιγιάρισε το πρόσωπο του και παρουσιάστηκε στην αστυνομία μιλώντας γαλλικά (τα είχε μάθει κατά την παραμονή του στη Γαλλία). Ισχυρίστηκε ότι ήταν χριστιανός από τη Συρία, λεγόταν Ντέιβιντ Μπέντζαμιν και διέφυγε από την κόλαση στο Χαλέπι, όπου ήταν αγρότης.
Το έκανε, όπως ομολόγησε αργότερα στους αστυνομικούς, για να δείξει ότι το σύστημα ασύλου στη Γερμανία είναι διάτρητο και ότι ο καθένας μπορεί να γίνει δεκτός με ανοιχτές αγκάλες. Πράγματι, έγινε δεκτός ως Σύρος και του χορηγήθηκε χώρος σε οίκο φιλοξενίας προσφύγων στη Βαυαρία (από το οποίο πηγαινοερχόταν στη μονάδα του στο Στρασβούργο!), ενώ λάμβανε και το επίδομα των 400 ευρώ.
Πώς θα «αξιοποιούσε» τα χαρτιά του ασύλου είναι άγνωστο. Σκόπευε να διαπράξει τρομοκρατικές πράξεις; Για ποιον ήταν τα πυρομαχικά στο σπίτι ενός φίλου του, όπου βρέθηκε και το βιβλίο «Ο Αγών μου» του Αδόλφου Χίτλερ; Γιατί φωτογράφιζε το 2016 αντιρατσιστικό ίδρυμα στο Βερολίνο; Σκόπευε να επιτεθεί στον Χάικο Μαας, τον Σοσιαλδημοκράτη γερμανό υπουργό Εξωτερικών; Ερωτήματα που οφείλει να απαντήσει στη δίκη, αν και οι Αρχές έχουν διαπράξει και τα δικά τους σφάλματα: πώς ξέφυγε ένα τέτοιο άτομο σε μια ευαίσθητη θέση;