Παραζαλισμένος να πέσεις από το καράβι στη μέση της θάλασσας και να σωθείς από τύχη ύστερα από 14 ώρες, ε, αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα, ακόμη και αν μιλάμε για τον Παγασητικό Κόλπο. Σκέψου τι θαύμα έγινε και σώθηκε ένας ναυτικός που έπεσε στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού!
Στις 16 Φεβρουαρίου ο Βίνταμ Περεβερτίλοφ, πρώτος μηχανικός στο πλοίο «Silver Supporter», μόλις είχε τελειώσει τη νυχτερινή βάρδια του στη μηχανή και είχε ανεβεί στο ντεκ να πάρει καθαρόν αέρα. Οπως είπε αργότερα στον γιο του, ξαφνικά αισθάνθηκε αδιαθεσία και κινήθηκε λίγο στο κατάστρωμα για να ξεθολώσει, όμως ζαλίστηκε και χωρίς καν να το καταλάβει… βρέθηκε στο νερό.
Και τι νερό! Το πλοίο έπλεε κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Μιλάμε για Νότιο Ειρηνικό, για τα νερά μεταξύ της Νέας Ζηλανδίας και των βρετανικών νήσων Πίτκερν, δηλαδή για ένα σημείο που απέχει περί τα 400 ναυτικά μίλια από την πλησιέστερη ακτή.
Ο Περεβερτίλοφ ασφαλώς και θα συνήλθε αμέσως από το σοκ της πτώσης του στα κύματα και θα διαπίστωσε ότι δεν φορούσε σωσίβιο. Θα συνειδητοποίησε ότι η κίνηση του σώματός του ήταν και η μοναδική ελπίδα του να μην πνιγεί αμέσως. Ετσι άρχισε να κολυμπά.
Ολα τα παραπάνω έγιναν τα ξημερώματα. Μόλις ο ήλιος φώτισε τον κόσμο, ο μηχανικός μας είδε στο βάθος του ορίζοντα ένα μαύρο στίγμα. Και άλλος στη θέση του να ήταν, το ίδιο ακριβώς θα έκανε: ο Περεβερτίλοφ έσφιξε τα δόντια και κολύμπησε προς το σημείο του στίγματος. Θα μπορούσε να ήταν κάτι, οτιδήποτε, για να τον βοηθήσει. Και όντως ήταν.
Ηταν μία παλιά, εγκαταλελειμμένη σημαδούρα, που κάποτε χρησίμευσε σε κάποιους ψαράδες για προσανατολισμό αλλά και σαν προσωρινή δέστρα. Στην περίπτωση του Περεβερτίλοφ δεν ήταν απλώς ένα εξ ουρανού σωσίβιο, αλλά στασίδι στο ναό του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών.
Εκεί ο μηχανικός «έδεσε», κατάκοπος φυσικά, προτού εντοπιστεί από τα σωστικά μέσα της περιοχής της Πολυνησίας, 14 ώρες μετά την απροσδόκητη βουτιά του. Τον μετέφεραν πίσω στο καράβι του, όπου μάλλον θα είναι πια το γούρι του.
Τις λεπτομέρειες της βουτιάς εξιστόρησε στα media ο γιος του μηχανικού, όπως του τις μετέφερε ο ίδιος: «Ο πατέρας μου δεν θυμάται να πέφτει στη θάλασσα, ίσως είχε λιποθυμήσει». Κατά τα λεγόμενα του μηχανικού, επανέκτησε συνείδηση της κατάστασής του ως ναυαγού μόλις είδε το καράβι του να απομακρύνεται. Σαν σκηνή από ταινία, δηλαδή.
Στο πλοίο ο Περεβερτίλοφ δεν έλειψε από κανέναν επί εξάωρο. Υστερα τον αναζήτησαν και δεν τον βρήκαν. Ετσι ο καπετάνιος απέστειλε κλήση κινδύνου, και αεροσκάφη του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού που πλέουν στην Πολυνησία άρχισαν την αναζήτηση.
Αυτή η ιστορία επιβίωσης μέσα στην απόλυτη ερημία του ωκεανού γίνεται ακόμη καλύτερη από το υστερόγραφο που της βάζει ο ίδιος ο Περεβερτίλοφ: είπε στον γιο του ότι δεν πήρε μαζί του την παλιά σημαδούρα για σουβενίρ, επειδή αυτή μπορεί να σώσει και κάποιον άλλον ναυαγό, κάποιαν άλλη φορά…
Οι πιθανότητες να επαναληφθεί το θαύμα είναι λιγότερες από το να σου πέσει δεύτερη φορά το λαχείο. Ομως η πίστη στον Αγιο Νικόλα τον… Σημαντήρα είναι μεγάλη.