«Σοσιαλιστικά τεθωρακισμένα» επιτίθενται σε ανυπεράσπιστους πολίτες – στο Καράκας αναβιώνουν οι φρικτές ημέρες της Βουδαπέστης του 1956, της Πράγας του 1968, της Τιενανμέν του 1989.

Η εφημερίδα La Repubblica επισημαίνει τη φάρσα της επανάληψης (ή την επανάληψη της φάρσας – η οπτική γωνία τού καθενός καθορίζει τη σύνταξη της φράσης) όσον αφορά την «αριστερή» καταστολή. Φυσικά προσπαθεί να τηρήσει τις αναλογίες μεταξύ των δορυφόρων του σοβιετικού «υπαρκτού», του κινεζικού… «αυθυπάρκτου» και της Βενεζουέλας του Μαδούρο, αφού τα τρία προαναφερθέντα πολιτεύματα και οι κατά περιόδους διακυβερνήσεις τους δεν είναι δυνατόν να συναθροιστούν αν στην αποτίμηση υπερισχύσουν αμιγώς πολιτικά κριτήρια.

Οσον αφορά το τελευταίο επεισόδιο στην αλυσίδα της κρατικής βίας, το λατινοαμερικανικό, γράφει ότι το καθεστώς του Καράκας ισχυρίζεται πως είναι αριστερό όμως είναι «σαφώς παράνομο», αφού η ύπαρξή του οφείλεται «στις τελευταίες εκλογικές απάτες» αλλά και «στις επανειλημμένες παραβιάσεις του Συντάγματος». Επιπλέον είναι  και «αδίστακτο».

Το ιταλικό Μέσο χαρακτηρίζει τον Νικολάς Μαδούρο και τον προπάτορα Ούγκο Τσάβες καρικατούρες του Σιμόν Μπολίβαρ και του Τσε Γκεβάρα και μάλιστα «άγριες και διεφθαρμένες». Το κράτος τους είναι «αποτυχημένο», παραδομένο στα χέρια μιας «εγκληματικής συμμορίας».

Για τον λαό της Βενεζουέλας το κείμενο είναι συμπονετικό: «Κάτω από τη γη που πατάει ο λαός υπάρχουν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου στον πλανήτη. Ομως η σπατάλη του πλούτου, πρώτα από τον Τσάβες και τώρα από τον Μαδούρο, ανάγκασε τρία εκατομμύρια πολίτες να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και καταδίκασε τους υπόλοιπους -30 εκατομμύρια ψυχές- σε δραματική στέρηση αγαθών και συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η Repubblica διαπιστώνει τον μέχρις ενός σημείου διχασμό του στρατού: «Ορισμένες στρατιωτικές μονάδες κατέβηκαν στους δρόμους με τον αναγνωρισμένο από 50 χώρες πρόεδρο Γκουαϊντό. Αλλες, παρά ταύτα, παρέμειναν πιστές στον Μαδούρο και δεν δίστασαν να πλήξουν τους αμάχους».

Δεν κρύβει όμως από τους αναγνώστες της την πραγματικότητα: «Η συμμαχία μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων και του Μαδούρο είναι δύσκολο να καταρρεύσει».

Και εξηγείται αμέσως: «Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που κρατούν τον στρατό ενωμένο με αυτόν τον ξοφλημένο πρόεδρο, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την πείνα του λαού του. Το πετρέλαιο, πρωτίστως. Το καθεστώς Μαδούρο έχει παραχωρήσει στον στρατό προνομιούχο πρόσβαση στον ενεργειακό πλούτο της χώρας. Δεύτερος λόγος, τα ναρκωτικά. Τη διακίνησή τους έχουν αναλάβει ένστολοι μέσα στο πλαίσιο του κρατικού εμπορίου ναρκωτικών. Το όλο πρότζεκτ αποτελεί πηγή παροχών και εσόδων για τους αξιωματικούς. Τρίτος λόγος, η έξωθεν βοήθεια. Η Κίνα και η Ρωσία βοηθούν τη Βενεζουέλα να σπάσει τις κυρώσεις των ΗΠΑ».

Η εκτίμηση της ιταλικής εφημερίδας για την πορεία των πραγμάτων στη Βενεζουέλα θίγει ένα σοβαρό για τη διεθνή ασφάλεια και συνεργασία θέμα: τη διακυβέρνηση στις ΗΠΑ. Αν δεν υπήρχε ο Ντόναλντ Τραμπ στο τιμόνι, αλλά «κάποια άλλη, λιγότερο απομονωτική και λιγότερο εσωστρεφής κυβέρνηση» θα είχαμε άλλα αποτελέσματα. «Θα είχε εργαστεί για να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ Μαδούρο και Γκουαϊντό, με κάποιον διαμεσολαβητή, τον μεξικανό πρόεδρο λόγου χάρη».

Οι ΗΠΑ δεν γνωρίζουν τη λύση, ούτε ο ίδιος ο Γκουαϊντό που ζητάει ερείσματα στον στρατό. Το άρθρο τον επικρίνει: «Είναι επικίνδυνη επιλογή, επειδή μπορεί να δώσει στον στρατό ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που έχει». Σε μια Λατινική Αμερική με μεγάλο βάθος σε μιλιταριστικές χούντες και δικτατορίες κάθε είδους, «είναι τρομερό λάθος» η επίκληση στη βοήθεια του στρατεύματος.

Η κριτική της ιταλικής εφημερίδας αφορά και το ανολοκλήρωτο ευρωπαϊκό εγχείρημα: «Σε έναν ιδανικό κόσμο», τονίζει, «η Ευρώπη θα είχε την κατάλληλη ανεξαρτησία και γεωπολιτική ισχύ» ώστε να συμβάλει στη λύση του δράματος της Βενεζουέλας.

Αλλά ο κόσμoς μας δεν είναι… ιδανικός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News