Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1881. Μισήθηκαν με την πρώτη ματιά. Προτού, καν, πάρουν τα σημερινά τους ονόματα. Η Saint Mark’s West Gorton -μετέπειτα Μάντσεστερ Σίτι- υποδέχθηκε τη Newton Heath -την πρώιμη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- σε έναν αγώνα βγαλμένο από το μέλλον. Η Σίτι (που έχασε με 3-0) έμελλε να ζήσει επί 135 χρόνια στη σκιά της ένδοξης συμπολίτισσάς της. Με σπάνιες εξαιρέσεις.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας των ’60s, η Μάντσεστερ Σίτι είχε κατακτήσει μόλις ένα Πρωτάθλημα, του 1937. Η Γιουνάιτεντ μετρούσε, ήδη, επτά – και τρία Κύπελλα Αγγλίας. Το 1968, όταν η Σίτι έπαιρνε τον δεύτερο τίτλο της, η Γιουνάιτεντ σήκωνε το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Μετά το 1981, η Σίτι κατέρρευσε, υποβιβάστηκε στη Γ’ Κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (το 1998) και ξαναπήρε τίτλο το 2012, έπειτα από 44 χρόνια. Κι όμως, κάθε συναπάντημά τους ήταν εκρηκτικό. Οπως συνήθως συμβαίνει με τις ομάδες από την ίδια πόλη ή την ίδια περιοχή.
Αλλωστε, ακριβώς αυτή την έντονη τοπικιστική αντιπαλότητα σήμαινε η λέξη «ντέρμπι», προτού την ξεχειλώσουμε ώστε να ορίζει κάθε αγώνα με χαρακτηριστικά φυλετικής, θρησκευτικής, ταξικής, πολιτικής ή κοινωνικής αντιπαράθεσης, και -τελικώς- κάθε καθοριστικό ματς με αβέβαιο αποτέλεσμα, που προσελκύει μεγάλο πλήθος φιλάθλων. Το ντέρμπι του Μάντσεστερ έχει τις ρίζες του σε μια καθαρά γεωγραφική διαμάχη.
Για την ακρίβεια, στην πεποίθηση των οπαδών της Σίτι πως η δική τους είναι η μοναδική ομάδα του Μάντσεστερ, καθώς η Γιουνάιτεντ δεν ανήκει εκεί, επειδή δεν εδρεύει στα πολεοδομικά όρια του δήμου της πόλης. Μάλιστα, περηφανεύονται οτι διαθέτουν ευρύτερη λαϊκή βάση από εκείνη των αντιπάλων τους. Εξ’ ού και το προσωνύμιο «Πολίτες» («The Citizens»).
Στην πραγματικότητα, το αμοιβαίο μίσος των δυο συλλόγων αποτυπώθηκε στον αγωνιστικό χώρο με τα χαρακτηριστικά των ντέρμπι, μόνο στα τέλη των ’60s – αρχές των ’70s, που ήταν η πιο επιτυχημένη περίοδος της Σίτι. Το peak αυτής της αντιπαλότητας ήταν το ματς της 27ης Απριλίου 1974, όταν η Σίτι νίκησε τη Γιουνάιτεντ και την έριξε στη Β’ Κατηγορία. Με εξαίρεση το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τους φτωχούς (σε τίτλους) «Πολίτες», και πάντα θεωρούσαν ως μεγαλύτερη αντίπαλό τους τη Λίβερπουλ. Ωσπου ήρθαν οι Αραβες.
Το 2008, όταν η Σίτι απέκτησε άλλη δυναμική χάρη στα πετροδολάρια που εισέρρευσαν από το Αμπου Ντάμπι, και -κυρίως- μετά την κατάκτηση της Premier League του 2012 από τους «Μπλε», η κόντρα αναζωπυρώθηκε. Στον κατάλογο με τα «ντέρμπι του μίσους» στη Βρετανία, που δημοσίευσε η Telegraph το 2014, οι κόντρες των δυο συλλόγων του Μάντσεστερ κατελάμβαναν την ενδέκατη θέση. Στην πρώτη δεκάδα υπήρχαν «ζευγάρια» που δεν τα βάζει ο νους. Ακόμη και ομάδων που λείπουν χρόνια από την πρώτη κατηγορία – και, ίσως, δεν επιστρέψουν ποτέ.
Εντάξει, τα πρωτεία ανήκουν στο σκωτσέζικο ντέρμπι Ρέιντζερς – Σέλτικ (Προτεστάντες εναντίον Καθολικών), στο ουαλικό Κάρντιφ – Σουόνσι, και στο λονδρέζικο Αρσεναλ – Τότεναμ. Αλλά, η μάχη του Μάντσεστερ; Τόσο χαμηλά στην κατάταξη; Οχι πια… Μέσα σε ένα καλοκαίρι -το περασμένο- αυτό το… ξεθυμασμένο μπαρούτι σκαρφάλωσε στο Νο 1 των πιο «καυτών» αγώνων στην Ευρώπη, ξεπερνώντας ακόμη και το ισπανικό El Clásico. Πώς συνέβη αυτό; Αφού είναι προφανές, οτι η κόντρα της Γιουνάιτεντ με τη Σίτι, ουδεμία σχέση έχει με την πολύπλευρη (αθλητική, ιστορική, πολιτική και κοινωνική) τιτανομαχία της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα.
Οι λόγοι είναι δυο, και έχουν ονοματεπώνυμο: Πεπ Γκουαρντιόλα και Ζοσέ Μουρίνιο. Είναι οι top προπονητές της εποχής μας, εκπροσωπούν -ουσιαστικά- δύο διαφορετικούς ποδοσφαιρικούς κόσμους, ξόδεψαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να κατακτήσουν την κορυφή, μισούνται θανάσιμα και -στο τέλος- μόνον ένας από τους δυο θα… επιζήσει στο Μάντσεστερ.
Το μεσημέρι του Σαββάτου (14.30) θα βρεθούν αντίπαλοι για πρώτη φορά έπειτα από τρία χρόνια: από τον Αύγουστο του 2013. Η τελευταία «μάχη» τους είχε κρίνει τον υπερπρωταθλητή Ευρώπης (Σούπερ Καπ), με την Μπάγερν Μονάχου του καταλανού τεχνικού να κερδίζει -στα πέναλτι- την Τσέλσι του Πορτογάλου. Αφετηρία των μονομαχιών τους ήταν τα παιχνίδια Ιντερ – Μπαρτσελόνα για το Champions League (2009-2010), με τον Μουρίνιο να οδηγεί τους Ιταλούς στην κατάκτηση του τροπαίου.
Η αντιπαλότητά τους κορυφώθηκε τη διετία 2010-2012, όταν ο Μουρίνιο κάθισε στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. Συναντήθηκαν πολλές φορές, τόσο στις ισπανικές διοργανώσεις όσο και στην Ευρώπη. Αν οι αριθμοί μπορούν να πουν, ποιος νίκησε ποιον, οκτώ από τα 16 ματς τα πήρε η ομάδα του Γκουαρντιόλα – ενώ πέντε έληξαν ισόπαλα. Μόνο τρεις φορές χαμογέλασε ο «Special One». Ο Πορτογάλος μετράει 22 τίτλους, σε 16 σεζόν στους πάγκους, ενώ ο Ισπανός 21 τρόπαια, αλλά σε μόλις επτά χρόνια καριέρας ως προπονητής.
Δεν είναι υπερβολή, οτι ο ένας δεν θέλει να βλέπει τον άλλον. Αλλωστε, δεν το κρύβουν. Αυτή η έχθρα τους γεννήθηκε προτού -καν- βρεθούν αντίπαλοι για πρώτη φορά. Εχει τις ρίζες της στην εποχή που συνεργάστηκαν στην Μπαρτσελόνα, ο Γκουαρντιόλα ως παίκτης και ο Μουρίνιο ως συνεργάτης – διερμηνέας του σερ Μπόμπι Ρόμπσον. Χωρίς κάποιον εμφανή λόγο -πέρα από τον ασύνορο εγωισμό τους- από την πρώτη στιγμή ξέσπασε μια άνευ προηγουμένου προσωπική κόντρα. Συνήθως προκαλούσε ο Πορτογάλος, ο οποίος -έτσι κι αλλιώς- είναι… δηλητηριώδης. Αλλά και ο Ισπανός, δεν έχανε ευκαιρία να του απαντά.
Οταν, πια, έφτασαν να θεωρούνται οι δυο κορυφαίοι τεχνικοί του κόσμου, κατά κάποιον περίεργο τρόπο ο ένας έβρισκε διαρκώς τον άλλον μπροστά του. Ο Μουρίνιο θα μπορούσε να δουλεύει, σήμερα, στη Μάντσεστερ Σίτι, και ο Γκουαρντιόλα στη Γιουνάιτεντ. Υπήρξε μια εποχή που, όπως έγραφαν τα αγγλικά ΜΜΕ, ο Πορτογάλος ήταν ο πρώτος υποψήφιος αντικαταστάτης του Ρομπέρτο Μαντσίνι, ενώ ο Γκουαρντιόλα ήταν η πρώτη επιλογή της Γιουνάιτεντ για τη θέση του διαδόχου του σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Τελικώς οι «Πολίτες» συμφώνησαν με τον Ισπανό, και οι «Κόκκινοι Διάβολοι» κατέληξαν στον Πορτογάλο.
Ο Μουρίνιο είχε… έρθει δεύτερος και στο παρελθόν. Το 2008, μετά την αποχώρηση του Φρανκ Ράικαρντ, ονειρευόταν να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα. Αλλά, αν και είχε -ήδη- κατακτήσει το Champions League (με την Πόρτο) και είχε πάρει Πρωτάθλημα στην Αγγλία (με την Τσέλσι), οι Καταλανοί προτίμησαν τον άπειρο Γκουαρντιόλα, ο οποίος -τότε- δούλευε στη δεύτερη ομάδα τους. Ακόμη δεν μπορεί να το… χωνέψει ο εγωιστής Μουρίνιο.
Πέρα από τα μεγέθη των δυο προπονητών, αυτό το παιχνίδι έχει λάβει άλλες διαστάσεις. Σύμφωνα με τον αγγλικό Τύπο, πρόκειται για το ακριβότερο ντέρμπι ever στην Premier League. Οπως αναφέρει η Daily Mail, η συνολική αξία των ενδεκάδων των δύο ομάδων ξεπερνά τα 700 εκατ. ευρώ. Αν έπαιζαν και ο Μχιταριάν με τον Αγουέρο…
Αυτό το καλοκαίρι, οι δυο σύλλογοι δαπάνησαν για την ενίσχυσή τους τα περισσότερα χρήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Περίπου 200 εκατ. ευρώ ο κάθε ένας τους. Να, το μοναδικό -ίσως- κοινό σημείο που έχουν ο Μουρίνιο και ο Γκουαρντιόλα: πάντοτε οι ομάδες τους φρόντιζαν να ικανοποιούν (σχεδόν) όλες τις επιθυμίες τους. Η ηλεκτρονική έκδοση της ισπανικής εφημερίδας Marca παρουσίασε, με γραφήματα, τα ποσά που έχουν δαπανηθεί για μετεγγραφές, τόσο από τον Πορτογάλο όσο και από τον Καταλανό. Ο τεχνικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ξοδέψει περίπου 400.000.000 ευρώ περισσότερα απ’ ό,τι ο Γκουαρδιόλα. Βεβαίως, η προπονητική καριέρα του Μουρίνιο άρχισε μερικά χρόνια νωρίτερα, όμως αυτό οφείλεται -κυρίως- στο… πορτοφόλι του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, την εποχή που ο Πορτογάλος εργαζόταν στην Τσέλσι.
Το ντέρμπι του Μάντσεστερ έχει ακόμη έναν μεγάλο πρωταγωνιστή, προτού καν αρχίσει: τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Οπως ο προπονητής του, ο σουηδός γκολτζής δεν τρέφει την παραμικρή εκτίμηση για τον Γκουαρντιόλα. Οπως έχει αποκαλύψει ο ποδοσφαιριστής στην αυτοβιογραφία του, τους τέσσερις τελευταίους μήνες της κοινής παρουσίας τους στο «Καμπ Νου», δεν αντάλλασαν ούτε βλέμμα. Και περιγράφει την αμοιβαία έχθρα τους με… γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Ο «Ιμπρα», θα κάνει κι αυτός ό,τι μπορεί για να αναγκάσει τον καταλανό τεχνικό να φύγει από το «Ολντ Τράφορντ» με σκυμμένο το κεφάλι.Η Ευρώπη έχει ένα σωρό ποδοσφαιρικά ντέρμπι να διηγηθεί. Το «Ολντ Φερμ» (Σέλτικ – Ρέιντζερς), που θεωρείται ως η μεγαλύτερη και πιο έντονη αντιπαλότητα στον αθλητισμό. Το Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρτσελόνα, στο οποίο -ουσιαστικά- έρχονται αντιμέτωπα δυο ξένα κράτη. Το Κρακόβια Κρακοβίας – Βίσλα Κρακοβίας, για το οποίο υπάρχει ο ειδικός όρος Ιερός Πόλεμος. Το Φενέρμπαχτσε – Γαλατάσαραϊ, που είναι η σύγκρουση της εργατικής τάξης με την αριστοκρατία (Γαλατά) της Κωνσταντινούπολης. Το Ερυθρός Αστέρας – Παρτίζαν, που γεννήθηκε το 1945 από μια πολιτική διαμάχη στην ενωμένη -τότε- Γιουγκοσλαβία. Το Ρόμα – Λάτσιο, το οποίο έχει χωρίσει τη Ρώμη στα δυο από την εποχή του Μουσολίνι. Το ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια που «συνταράζει» τη Λευκωσία (η Ομόνοια ιδρύθηκε το 1948 από δυσαρεστημένα μέλη αριστερών πεποιθήσεων του ΑΠΟΕΛ). Ακόμη και τα δικά μας, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός ή ΠΑΟΚ – Αρης.
Το ντέρμπι του Μάντσεστερ δεν ήταν ποτέ στη βιτρίνα με τα πιο συναρπαστικά ματς. Το οτι ήρθε η ώρα να γίνει, το οφείλει στον Γκουαρντιόλα και στον Μουρίνιο. Στην αξία τους, στην έχθρα τους, στη χολιγουντιανή λάμψη τους. Αλλά, και σε αυτή την αίσθηση των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων, οτι το «next big thing» των ευρωπαϊκών γηπέδων θα ξεπηδήσει από αυτή την πόλη.