Στις 02:30 της Παρασκευής (ώρα Ελλάδας) η καρδιά της Αργεντινής θα χτυπά στο κατάμεστο «Λα Μπομπονέρα» του Μπουένος Αϊρες. Το ποδοσφαιρικό της καμάρι, η «Αλμπισελέστε», πρέπει να νικήσει, εάν θέλει να προλάβει το τρένο για τη Ρωσία – για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018. Η αντίπαλός της, το Περού, δεν είναι σπουδαία ομάδα. Αλλά, ούτε η Βενεζουέλα ήταν, ο πιο αδύναμος κρίκος των προκριματικών της Νότιας Αμερικής, που την προηγούμενη αγωνιστική (6/9) την υποχρέωσε σε ισοπαλία (1-1) στο «Μονουμεντάλ». Ούτε η Παραγουάη, από την οποία έχασε για πρώτη φορά σε επίσημο ματς εδώ και 110 χρόνια. Ούτε η Βολιβία, ούτε οι περισσότερες από τις ομάδες που έχει αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα, μετρώντας μόλις έξι νίκες σε 16 ματς. Το πρόβλημα είναι η ίδια η Αργεντινή, όχι οι αντίπαλοί της.
Μετά την αποτυχία της να κερδίσει (και) τη Βενεζουέλα, που έχει κάνει μόνο μία νίκη σε 16 αγώνες, ο διάσημος αργεντινός προπονητής, Χόρχε Σαμπάολι, παραδέχθηκε πως ο δρόμος της πρόκρισης στένεψε επικίνδυνα: «Τώρα είναι πιο δύσκολα, ναι. Ελπίζαμε ότι μετά απ’ αυτές τις δύο αγωνιστικές η Αργεντινή θα ήταν στις θέσεις που δίνουν απευθείας πρόκριση. Πήραμε δύο βαθμούς σε δύο ματς στα οποία είμασταν σαφώς ανώτεροι. Αλλά, έτσι είναι το ποδόσφαιρο, συμβαίνουν αυτά. Είναι ανησυχητικό, να έχεις έναν ποδοσφαιριστή όπως ο Μέσι και να μην μπορείς να τον κεφαλαιοποιήσεις».
Ποτέ στο παρελθόν η «Αλμπισελέστε» δεν είχε τρεις διαδοχικούς αγώνες χωρίς νίκη σε προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η απουσία του Μέσι, του «Αγιου Μέσι» -όπως τον χαρακτήριζε σχεδόν σύσσωμος ο αργεντινίκος Τύπος μετά την εντός έδρας ήττα από την Παραγουάη, τον περασμένο Οκτώβριο- ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Με τον Μέσι, η Αργεντινή είχε τρεις νίκες σε τρία ματς. Χωρίς αυτόν, είχε μία νίκη, τέσσερις ισοπαλίες και δύο ήττες. Αλλά, ακόμη κι όταν ο σούπερ-σταρ της Μπαρτσελόνα σηκώθηκε από τον καναπέ του και επέστρεψε στην εθνική ομάδα της χώρας του (τον περασμένο Νοέμβριο), ακόμη κι όταν ο Σαμπάολι εγκατέλειψε τη δουλειά του στην Ισπανία για να τη βγάλει από την κρίση, η Αργεντινή δεν βελτιώθηκε θεαματικά.
(Το παρακάτω ανατριχιαστικό βίντεο ετοίμασε και παρουσίασε το τηλεοπτικό δίκτυο TNT Sports για τον Λιονέλ Μέσι και την προσπάθεια της Αργεντινής να πάρει τη νίκη επί του Περού και να βρεθεί στο Μουντιάλ του 2018)
«Πρέπει να αλλάξουμε αυτήν τη σκατοκατάσταση», είχε πει ο Μέσι μετά την ταπεινωτική «τριάρα» από τη Βραζιλία στο Μπέλο Οριζόντε, τον περασμένο Νοέμβριο, όμως η εθνική Αργεντινής εξακολουθεί να μην τρομάζει κανέναν αντίπαλο – και δεν δίνει την εντύπωση πως μπορεί να συνέλθει εγκαίρως. Το ατομικό ταλέντο των «αστέρων» της είναι η μόνη της ελπίδα, όμως ο Αγκουέρο (που τώρα είναι τραυματίας), ο Ιγκουαΐν, ο Ντι Μαρία ή ο Ντιμπάλα είναι πάντα «χώμα», όταν φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο. Ιδίως οι δυο πρώτοι. Είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που έχουν φέρει την «Αλμπισελέστε» στη χειρότερή της κατάσταση ever.
Το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στον Ιούλιο του 2014, όταν απεβίωσε ο ποδοσφαιρικός δικτάτορας της χώρας, Χούλιο Ουμπέρτο Γκροντόνα, ο οποίος κυβέρνησε την αργεντίνικη ομοσπονδία επί 35 χρόνια. Καθώς δεν είχε φροντίσει για τη διαδοχή του, ο σκανδαλώδης προεκλογικός αγώνας για την προεδρία, που ακολούθησε, υποχρέωσαν τη Συνομοσπονδία της Νοτίου Αμερικής και τη FIFA να ορίσουν εκείνες μία (μεταβατική) διοικητική επιτροπή. Τοποθέτησαν στη θέση του προέδρου τον Αρμάντο Πέρες, που αποδείχτηκε εντελώς ανίκανος, και η εθνική Αργεντινής πήρε την κάτω βόλτα.
Αυτός ο τύπος ήταν και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο ο Μέσι απαρνήθηκε -προσωρινά- την Αργεντινή, τον Ιούνιο του 2016, μετά τον χαμένο τελικό του Κόπα Αμέρικα, τον τρίτο διαδοχικό χαμένο τελικό της Αργεντινής μέσα σε τρία χρόνια, μαζί με εκείνον του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η άλλοτε τρανή «Αλμπισελέστε» έμοιαζε με… ομαδούλα της σειράς. Οταν ο προπονητής «Τάτα» Μαρτίνο αποχώρησε (απλήρωτος τον τελευταίο χρόνο), η διοίκηση της ομοσπονδίας επιχείρησε να βρει τον αντικαταστάτη του, μιλώντας με τον Σιμεόνε και τον Ποκετίνο… μέσω Skype. Ηταν επόμενο, να εισπράξει αρνητική απάντηση. Ολοι οι σοβαροί προπονητές της χώρας είπαν «όχι», όταν κατάλαβαν ότι θα έμπλεκαν με άσχετους.
Ετσι επιλέχτηκε ο Εντγκάρδο Μπάουσα, ο οποίος εκείνη την εποχή προπονούσε τη Σάο Πάολο (την άφησε έκτη από το τέλος στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα). Με αυτόν στον πάγκο, η Αργεντινή νίκησε μόνον την Ουρουγουάη, στο πρώτο του παιχνίδι. Η συνέχεια -χωρίς τον Μέσι- ήταν καταστροφική: δύο ισοπαλίες (2-2), εκτός έδρας, με την ουραγό Βενεζουέλα και το αδύναμο Περού. Ναι, μεταξύ άλλων, δέχτηκε δυο γκολ από την ήδη αποκλεισμένη Βενεζουέλα. Επί των ημερών του, η Αργεντινή συγκέντρωσε 11 βαθμούς από τους 24 πιθανούς. Ηταν, μακράν, η χειρότερη έκδοση της «Αλμπισελέστε» που μπορεί κανείς να θυμηθεί. Χειρότερη και από εκείνη του 2010, με προπονητή τον Ντιέγκο Μαραντόνα, που είχε νικήσει στην Ουρουγουάη με γκολ… κάποιου Μάριο Μπολάτι στο 85′, και είχε «κλέψει» το εισιτήριο για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.
Ο Σαμπάολι ανέλαβε τον περασμένο Μάιο, όμως η διάλυση είχε, ήδη, λάβει μορφή επιδημίας. «Ο Λιονέλ Μέσι και ο Χαβιέρ Μασκεράνο δεν απολαμβάνουν να παίζουν με την εθνική ομάδα της Αργεντινής», αποκάλυψε τον Σεπτέμβριο ο πρώην συμπαίκτης τους στην Μπαρτσελόνα, Τσάβι Ερνάντες (που τώρα παίζει στο Κατάρ) στο TyC Sports. Προφανώς, ούτε οι υπόλοιποι. Ετσι, η Αργεντινή κινδυνεύει να μείνει εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά από το 1970. «Δεν μπορώ να φανταστώ ένα Μουντιάλ χωρίς τον Μέσι, τον καλύτερο παίκτη του Κόσμου», σχολίασε ο Τσάβι.
Με τις τέσσερις πρώτες ομάδες του Ομίλου της Νότιας Αμερικής να προκρίνονται απευθείας, την πέμπτη να οδηγείται σε διπλούς αγώνες μπαράζ -με την Αυστραλία ή τη Συρία- και τις υπόλοιπες πέντε να πηγαίνουν… σπίτι τους, η Αργεντινή βρίσκεται, αυτή τη στιγμή, στην πέμπτη θέση. Στα ματς της δεύτερης ευκαιρίας, δηλαδή. Εχει 24 βαθμούς, όσους και το τέταρτο Περού (έναντι του οποίου υστερεί στην ισοβαθμία), όμως στην έκτη θέση, μόλις έναν πόντο πίσω της, παραμονεύει η Χιλή. Με την ίδια ευκολία που μπορεί να νικήσει -τη νύχτα- το Περού και να ανέβει τέταρτη (ή και τρίτη), μπορεί να την ξεπεράσει η Χιλή (υποδέχεται το Εκουαδόρ) και να πέσει στην έκτη θέση, που δεν τη βγάζει στη Ρωσία.
Για την τύχη της Αργεντινής αγωνιά η οικονομία της μπάλας ολόκληρη. Πρώτοι απ’ όλους οι χορηγοί, ιδίως αυτοί του Μέσι. Υστερα η FIFA, επειδή η «Αλμπισελέστε» είναι ένα από τα μεγαλύτερα brand names του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ασφαλώς και ο Πούτιν, που φιλοδοξεί να διοργανώσει στη χώρα του το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο ever. Αν δεν είναι εκεί η Αργεντινή του Μέσι, το πρεστίζ του τουρνουά θα έχει δεχθεί ένα μεγάλο χτύπημα.
Εάν η Αργεντινή πάθει τέτοιο κάζο, και αποκλειστεί, ο Μέσι θα είναι ο πρώτος που θα φταίει. Γιατί «ο Ντιέγκο θα τους κέρδιζε μόνος του όλους αυτούς». Μύθος! Οπως αποδεικνύουν οι αριθμοί, που δεν έχουν συμπάθειες και αντιπάθειες, η Αργεντινή του Ντιέγκο δεν νικούσε τόσο συχνά όσο οι περισσότεροι πιστεύουν. Και, πάντως, όχι συχνότερα από την Αργεντινή του Μέσι. Στα 91 παιχνίδια που έπαιξε ο Μαραντόνα, η Αλμπισελέστε δεν κέρδισε ούτε τα μισά (42, για την ακρίβεια)! Το ποσοστό αυτό (46%) είναι μικρότερο από κάθε άλλου μεγάλου παίκτη μπορείς να σκεφτείς, ανεξαρτήτως εθνικότητας και εποχής: Ο Πελέ έχει 73%, ο Ρονάλντο έχει 70%, o Μπεκενμπάουερ έχει 67%, o Μπάτζιο έχει 54%, ο Ζιντάν έχει 69%, o Πούσκας 74%, ο Κρόιφ έχει 65%, ο Μαλντίνι έχει 56%, ο Ρομάριο έχει 70%, ο Μπατιστούτα έχει 54%, ο Μέσσι έχει 62%. Εδώ κάποιος πιθανόν να απαντήσει, «ναι, αλλά ο Ντιεγκίτο ήταν ηγέτης που ξεχώριζε στα μεγάλα τουρνουά».
Ο Μαραντόνα έπαιξε, με τη φανέλα της Αργεντινής, σε επτά μεγάλα τουρνουά: τέσσερα Μουντιάλ και τρία Κόπα Αμέρικα. Στο Κόπα Αμέρικα του 1979 η Αργεντινή κατέβηκε ως Πρωταθλήτρια Κόσμου, όμως δεν κατάφερε να προκριθεί ούτε, καν, από τη φάση των ομίλων. Τερμάτισε τελευταία, με τον Ντιεγκίτο να σκοράρει μόνο μια φορά. Βεβαίως, τότε ήταν μόλις 19 ετών. Στο Μουντιάλ του 1982, το καλοκαίρι που πήρε μετεγγραφή στην Μπαρτσελόνα, η Αργεντινή του Μαραντόνα, του Κέμπες, του Πασαρέλα και του Αρντίλες, ναυάγησε αύτανδρη. Την απέκλεισε (3-1) η Βραζιλία στον δεύτερο, κιόλας, γύρο. Σε εκείνο το καθοριστικό ματς, ο Ντιέγκο αποβλήθηκε.
Το 1987, η Αργεντινή ήταν το γκραν φαβορί στο Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσε η ίδια, όμως δεν έφτασε ούτε στον τελικό. Με τον Μαραντόνα στα ντουζένια του, έχασε στο κατάμεστο «Μονουμεντάλ» από την Ουρουγουάη και τερμάτισε τέταρτη. Τα ίδια και το 1989, στο τελευταίο Κόπα Αμέρικα στο οποίο συμμετείχε ο Ντιεγκίτο (στα 29 του). Πέτυχε μόλις δύο γκολ σε επτά αγώνες (με σκόρερ τον Κανίγια), και ήρθε τρίτη. Στα δύο επόμενα τουρνουά -του 1991 και του 1993- χωρίς τον Μαραντόνα, πλέον, και με ηγέτη τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, η Αργεντινή κατέκτησε το τρόπαιο.
Στο Μουντιάλ του 1990 η Αργεντινή, αν και προκρίθηκε από τον όμιλό της «με την ψυχή στο στόμα», έφτασε στον τελικό. Εκεί έχασε από τους Γερμανούς. Τον Ντιέγκο θα τον θυμόμαστε μόνο για μία (καταπληκτική) ασίστ στον Κανίγια. Οχι, απλώς, δεν κατάφερε να σκοράρει, αλλά και έχασε πέναλτι στο ματς με τη Γιουγκοσλαβία. Και στο φινάλε της καριέρας του, στο Μουντιάλ του 1994, που η Αργεντινή αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο από… τη Ρουμανία, ο ίδιος συνελήφθη ντοπαρισμένος (μετά το παιχνίδι με την Ελλάδα).
Μόνο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 έλαμψε το άστρο του Μαραντόνα με τη φανέλα της Αργεντινής. Που το πήρε -σχεδόν- μόνος του, με το περιβόητο «χέρι του Θεού», κάνοντας ένα -ομολογουμένως- καταπληκτικό τουρνουά. Αν και, πάλι, δεν σκόραρε στον τελικό με τους Γερμανούς. Οι τελικοί, γενικώς, δεν ήταν το φόρτε του. Ούτε με την Αργεντινή, ούτε με την Μπαρτσελόνα, ούτε με τη Νάπολι. Επαιξε σε οκτώ και σκόραρε μόνο μια φορά – κι αυτή με πέναλτι. Ο Ντιέγκο είναι ένας μύθος, έτσι θα τον αντιμετωπίζουμε πάντα, κι ασφαλώς θα νοσταλγούμε κάποιες αξέχαστες στιγμές του. Αλλά είναι άδικο, να φορτώνει στον Μέσι βάρη που ούτε το δικό του μέγεθος δεν μπορούσε να σηκώσει.
