Για τους γνωρίζοντες μερικά πράγματα για τον αθλητισμό και ειδικά για το μπάσκετ, η σχέση των Λος Αντζελες Λέικερς με τους Μπόστον Σέλτικς δεν χρειάζεται επεξηγήσεις. Για τους μη γνωρίζοντες, η σχέση τους -και κυρίως αυτή του Κόμπι Μπράιαντ με τους οπαδούς της ομάδας της Βοστόνης- δεν μπορεί να μεταφερθεί στις οθόνες σας χωρίς να μας κλείσει το ΕΣΡ. Για να έχετε μια εικόνα, όμως, βάλτε στο μυαλό σας πως μιλούμε για την αμερικανική εκδοχή του Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός.
Ο Μπράιαντ ανακοίνωσε πριν λίγα 24ωρα την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Κι όπως ήταν φυσιολογικό, έκανε τους φίλους της ομάδας του να αγχωθούν για τη συνέχεια στο αγωνιστικό μέρος, τους φιλάθλους του μπάσκετ να συγκινηθούν και να στενοχωρηθούν που θα σταματήσουν να βλέπουν τον κάποτε διάδοχο του Μάικλ Τζόρνταν να αγωνίζεται και τους οπαδούς των άλλων ομάδων να χαίρονται που –επιτέλους- θα σταματήσει να αγωνίζεται κάποιος που τους φόρτωνε με 30 και 40 πόντους σε κάθε ματς.
(To 2010, στο πέμπτο παιχνίδι των τελικών του ΝΒΑ, ο Μπράιαντ έβαλε 38 πόντους. Ακόμη το θυμούνται στη Βοστόνη)
Ενας οπαδός των Σέλτικς, όμως, βρήκε τη χρυσή τομή και ισορρόπησε μεταξύ συναισθήματος συγκίνησης, αγνής οπαδικής αντιπαλότητας και φίλαθλης ιδιότητας. Εστειλε, λοιπόν, μία συγκινητική επιστολή στον άσο των Λέικερς και, ταυτόχρονα, έκανε κάλεσμα στους οπαδούς των Σέλτικς να πράξουν κάτι, που εάν γίνει πραγματικότητα σε λίγο καιρό, θα πρόκειται για μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες που έχουν δει τα μάτια μας.
Να, λοιπόν, τι έγραψε ο φίλος των Σέλτικς:
«Προς τον Κόμπι Μπράιαντ,
Σε μισώ. Μπορείς να με κατηγορήσεις γι αυτό; Ως οπαδός των Σέλτικς ήμουν εναντίον σου για δύο δεκαετίες. Χάρηκα με τον πόνο σου όταν οι Σέλτικς μου σε νίκησαν στους τελικούς του 2008. Ο Πολ Πιρς το άξιζε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εσύ. Εσύ είχες, ήδη, τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή εκείνη τη στιγμή.
Αλλά αυτά τα τρία δεν ήταν αρκετά για εσένα. Πήρες την εκδίκησή σου και το πέμπτο σου δαχτυλίδι το 2010, ξεριζώνοντας την καρδιά μου. Ελπίζω να ξέρεις ακόμα πόσο τυχερός ήσουν που ο Κέντρικ Πέρκινς ήταν εκτός στο έβδομο ματς των τελικών. Διάβασα το αποχαιρετιστήριο γράμμα σου και σοκαρίστηκα. Όχι επειδή ανακοίνωσες την απόσυρσή σου από την ενεργό δράση, αφού αυτό το ξέραμε ήδη. Σοκαρίστηκα από τον τρόπο που με έκανε το γράμμα σου να νιώσω.
Στο μυαλό μου, πάντα έβαζα εσένα και τον Ντέρεκ Τζίτερ μαζί. Είστε οι παίκτες, που εμείς οι οπαδοί των Σέλτικς, μισούμε πολύ, αλλά δεν μπορούμε να μην σεβόμαστε. Παίξατε το παιχνίδι με τον σωστό τρόπο – με πάθος, με περηφάνια και με επαγγελματισμό.
Ησασταν οι πραγματικοί μαθητές του παιχνιδιού που έψαξαν για την τελειότητα δουλεύοντας πιο σκληρά από κάθε άλλον. Γίνατε πραγματικά είδωλα για την εποχή σας, ο καθένας στον χώρο του. Αποδεχθήκατε κάθε πρόκληση. Τα δώσατε όλα. Βάλατε τα σώματά σας σε κίνδυνο. Ξέρατε πώς να νικήσετε. Δείξατε σεβασμό στο σπορ σας στην τέχνη σας και στην αντιπαλότητα με την Βοστόνη.
Στις 30 Δεκεμβρίου θα παίξεις για τελευταία φορά στη Βοστόνη. Αυτή είναι η τελευταία φορά για εμάς, τους οπαδούς των Σέλτικς, ώστε να ωθήσουμε στη νίκη την ομάδα μας απέναντι παίκτη που κυριάρχησε όσο κανείς στην ιστορία ανάμεσα στους Σέλτικς και τους Λέικερς.
Καθώς φεύγεις, φεύγει και ό,τι έχει μείνει από την αντιπαλότητα που κάποτε κυριαρχούσε στο ΝΒΑ. Ίσως κάποια μέρα να αναζωπυρωθεί με νέα πρόσωπα. Ισως όχι.
Οπότε, όταν έρθεις στο «Γκάρντεν» τον επόμενο μήνα, ελπίζω το κοινό να σου κάνει τη ζωή… κόλαση. Ελπίζω να σε ενοχλούν και να σε αποδοκιμάζουν πιο έντονα απ’ ότι έκαναν στα ματς που κρινόταν το πρωτάθλημα. Εύχομαι να χάσεις κάθε βολή. Εύχομαι να μην ξεχάσεις ποτέ πως είναι να είσαι περιτριγυρισμένος από 17.000 οπαδούς που φωνάζουν, που έχουν πράσινο αίμα και θα έδιναν τα πάντα για να σε δουν να αποτυγχάνεις μια τελευταία φορά. Εύχομαι να νικήσουμε τους Λέικερς άλλη μία φορά.
Και όταν σηκωθείς από την πλάγια γραμμή στην τέταρτη περίοδο και οι Σέλτικς είναι μπροστά με 20 πόντους, τότε νομίζω πως κάτι όμορφο θα συμβεί. Ολος ο κόσμος στο «Γκάρντεν» θα σταματήσει να σε αποδοκιμάζει. Θα σηκωθούν όλοι όρθιοι και θα δείξουν τον σεβασμό τους με τον πιο δυνατό, το πιο παθιασμένο standing ovation που έχεις ζήσει ποτέ. Θα φωνάζουμε το όνομά σου. Θα ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου. Θα σου λέμε γλυκόπικρους αποχαιρετισμούς.
Λένε πως ποτέ δεν ξέρεις τι έχεις μέχρι να φύγει. Ετσι, πριν φύγεις, θέλω να σου πω ευχαριστώ για το γεγονός ότι είσαι κάτι περισσότερο από ένας παίκτης του μπάσκετ. Για μια ολόκληρη γενιά φίλων του ΝΒΑ, εσύ είσαι το μπάσκετ.
Δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό… Αλλά πραγματικά θα μου λείψεις.
Σε αγαπάω (και σε μισώ) για πάντα,
Ενας οπαδός των Σέλτικς που δεν σε εκτιμούσε αρκετά».
Συγκινητικό, έτσι; Κάτι τέτοιο δεν θα έκανε κι ο οπαδός του Ολυμπιακού στην αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη; Και το ανάποδο: Κάτι τέτοιο δεν θα έκανε ένας οπαδός του ΠΑΟ στην αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη;