Η Ελεν Λουίζ επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα. Το αγαπημένο της μέρος είναι ο Κάλαμος, ένα νησάκι απέναντι από την Αιτωλοακαρνανία, ανατολικά της Λευκάδας. Οχι, η 24 χρονη δεν είναι άλλη μία Αμερικανίδα που της αρέσει να κάνει τουρισμό στην χώρα μας τους καλοκαιρινούς μήνες. Η Ελεν Λουίζ Μαρούλις μαζί με την Ελλάδα επισκέπτεται και την αγαπημένη της γιαγιά που ζει αρκετούς μήνες τον χρόνο στον Κάλαμο. Επισκέπτεται τις ρίζες της: στις φλέβες της Αμερικανίδας κυλάει αίμα ελληνικό.
Η ιστορία της μοιάζει με πολλές άλλες. Η οικογένειά της στα τέλη της δεκαετίας του 60′ αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Ο πατέρας της, Γιάννης Μαρούλης έφτιαξε την ζωή του στις ΗΠΑ. Η ίδια μεγάλωσε στην Πολιτεία του Μίσιγκαν, εκεί όπου η οικογένειά της δραστηριοποιήθηκε σε κατασκευαστικά έργα. Η νεαρή όμως ακολούθησε τον δρόμο του αθλητισμού και συγκεκριμένα της πάλης.
«Είμαι μισή Ελληνίδα, μισή Αμερικανίδα και είμαι υπερήφανη για αυτό. Προσπαθώ να πάρω την ελληνική υπηκοότητα αλλά υπάρχει γραφειοκρατία. Σε ό,τι αφορά την αλλαγή σημαίας στους αγώνες, η Αμερική μου έχει φερθεί πολύ όμορφα και με έχει στηρίξει ως αθλήτρια. Θα το σκεπτόμουν μόνο εάν δεν είχε πρόβλημα η ομοσπονδία των ΗΠΑ» είχε δηλώσει η ίδια.
Στους Ολυμπιακούς του Ρίο, η Μαρούλις κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην πάλη. Επίσης έχει στην κατοχή της τρία μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα Κάθε φορά που επισκέπτεται την Ελλάδα νοιώθει «μαγεμένη». Το είχε δηλώσει άλλωστε και η ίδια πως «έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου ότι κατάγομαι από αυτή τη χώρα, όπου γεννήθηκε ο αθλητισμός».
Το 2012 μάλιστα η Μαρούλις σκεφτόταν να αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα αφού στις ΗΠΑ είχε αποτύχει στην τελική δοκιμασία (μέσω των αμερικάνικων trials) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Τελικά η επιστροφή στις ρίζες – και λόγω της ελληνικής γραφειοκρατίας- δεν έγινε και η Μαρούλις έλαμψε στους Ολυμπιακούς της Βραζιλίας. Μάλιστα έβαλε τέλος στην μεγάλη ιαπωνική κυριαρχία στην κατηγορία των 53 κιλών.
Οπως αναφέρει το ΑΠΕ, η περίπτωση της Μαρούλις δεν είναι και η μοναδική για την ελληνική γυναικεία πάλη. Η περίπτωσή της θυμίζει εκείνη της Ουκρανής Ιρίνα Μερλένι, το 2003, που με πρόταση της τότε ομοσπονδιακής προπονήτριας, Λίας Νικολάου και τη σύμφωνη γνώμη της αθλήτριας, είχε βρεθεί κοντά σε αλλαγή… σημαίας! Δυστυχώς η αλλαγή δεν έγινε ποτέ και η Μερλένι στέφθηκε Ολυμπιονίκης στην Αθήνα και «χάλκινη» Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο. Μία από τα ίδια και η Μαρούλις, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε διακαή πόθο της διοίκησης του Κώστα Θάνου. Η ελληνική γραφειοκρατία σε συνδυασμό με τις προπονητικές συνθήκες της Αμερικής απέτρεψαν μία σπουδαία «χρυσή μεταγραφή».
Η οικογένεια της Μαρούλις έχει ενεργή συμμετοχή στα δρώμενα της ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Οι γονείς της σχεδόν κάθε καλοκαίρι «δραπετεύουν» στην Ελλάδα, όπως και η γιαγιά της, η οποία τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια διέμενε στον Κάλαμο κάθε χρόνο από Απρίλιο έως και αρχές χειμώνα. Είναι το πρώτο παιδί της οικογένειας του Γιάννη Μαρούλη και της Πάολα Μαρούλη και το μοναδικό κορίτσι. Ο πατέρας της είχε ασχοληθεί παλαιότερα με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με την πάλη και το ίδιο προσπάθησε να κάνει και με τα παιδιά του.
Γρήγορα διαπίστωσε ότι αν και είχε δύο γιους, η κόρη ήταν αυτή που μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα στο δύσκολο άθλημα της πάλης. Είναι απόφοιτος του κολλεγίου Σάιμον Φρέιζερ στο Βανκούβερ το οποίο φροντίζει να προβάλει το κάθε της αγωνιστικό βήμα. Οι Αμερικανοί εξάλλου γνωρίζουν πώς να αξιοποιούν τα ικανά τους στελέχη, αντίθετα από την Ελλάδα. Την χώρας μας που το βράδυ της Πέμπτης 18 Αυγούστου, είδε ένα δικό της τέκνο που αγαπάει τις ρίζες του να πανηγυρίζει ένα χρυσό με τα χρώματα των ΗΠΑ.