Το μυστικό το γνώριζαν, όχι πολλοί, αλλά αρκετοί για υπάρχει κίνδυνος διαρροής σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου συχνά η γλώσσα προτρέχει της διανοίας.
Το γνώριζαν φυσικά πρώτα από όλους τα θύματα. Πέντε γυναίκες που εργάζονταν στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Αθήνα. Το γνώριζε ο δράστης, ο «ζωηρός» κύριος πρεσβευτής, αλλά, σύμφωνα με μια ένορκη μαρτυρία, και η αδελφή του. Ομως ο κατάλογος δεν τελειώνει στα πρόσωπα που κινούνταν εντός του μοντέρνου κτιρίου με τη μαρμάρινη πρόσοψη της οδού Χάρητος.
Διότι από το Κολωνάκι, όπου η έδρα της Μπολιβαριανής σοσιαλιστικής διπλωματικής αποστολής, τα μαντάτα είχαν φτάσει στην σαφώς πιο προλεταριακή Κουμουνδούρου.
Πιθανώς επειδή μία από τις γυναίκες που ορέχτηκε ο κ. πρεσβευτής ήταν θυγατέρα πολιτικού στελέχους και μετέπειτα αναπληρωτή υπουργού Αμυνας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του Κώστα Ησυχου – και η οποία συνεχίζει να εργάζεται στην πρεσβεία. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…
Ηταν το 2013, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3%-4% είχε φτάσει στο 16,78% και είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση με 52 βουλευτές, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας κυκλοφορούσε ήδη σαν πρωθυπουργός εν αναμονή. Ηταν το νέο αστέρι της Αριστεράς, αντιπρόεδρος του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού Κόμματος, συνομιλητής του Λαφοντέν (του γερμανικού Ντερ Λίνκε), του Ιγκλέσιας (των Ισπανών Ποδέμος) και του Μελανσόν (της γαλλικής Αριστεράς). Αλλά και του Μαδούρο. Φυσικά και του Μαδούρο. Ο μακαρίτης Τσάβες είχε χρίσει αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της Βενεζουέλας τον υπουργό Εξωτερικών, πρώην διευθυντή της Εθνικής Σχολής Κινηματογράφου και οδηγό λεωφορείου. Ουσιαστικά διάδοχο…
Συνωμοτικααά… συνωμοτικααά…
Τι θα περίμενε, λοιπόν, μια κοινωνία βυθισμένη στην κοινωνική αδικία, στις ανισότητες, στην εκμετάλλευση των αδύναμων και της εργατικής τάξης από έναν, όχι απλώς αριστερό πολιτικό, αλλά τον επικεφαλής ενός ριζοσπαστικού κόμματος, το οποίο απαρτίζεται από συνιστώσες οι οποίες ιδεολογικά εξαπλώνονται και σε όλο το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς;
Με την όποια διακριτικότητα είχε απομείνει, να ζητήσει από τον σύντροφο Μαδούρο να πάρει το κεφάλι του πρεσβευτή του με συνοπτικές διαδικασίες. Να δημιουργήσει θέμα. Να απαιτήσει την ηθική αποκατάσταση των θυμάτων.
Και το έκανε. Του έγραψε, με αφορμή την ανάληψη της προεδρίας, όταν ο Τσάβες πήγε να συναντήσει τον στρατηγό Μπολίβαρ στους ουρανούς. Μια επιστολή διανθισμένη με ευχές για εκλογικούς θριάμβους και αιτήματα για μελλοντική στήριξη που θα έκαναν και τους δύο μεταστάντες να ανατριχιάσουν, όταν θα ερχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Δύο παραγράφους, λοιπόν, πριν από το τέλος ανέφερε τα εξής:
Σήμερα, σε μια εποχή που το κίνημα #ΜeToo ξεγυμνώνει την πιο αηδιαστική μορφή καταπίεσης, τη σεξουαλική βία, θα μιλούσαμε για επιβολή του νόμου της σιωπής, της ομερτά, που λένε οι μαφιόζοι. Τότε, στη γλυκιά παραζάλη του σοσιαλιστικού οίστρου, στο κατώφλι της εξουσίας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και εν αναμονή πρωθυπουργός μιλούσε για «πολιτική ωριμότητα».
Ο ίδιος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε. Αντιθέτως, εκ της επιστολής προκύπτει ότι ήταν γνώστης των γεγονότων, όπως γνώστης ήταν ήδη και ο παραλήπτης της. Αλλιώς δεν θα υπήρχε αναφορά στο «ήδη γνωστό σε εσάς ζήτημα που έχει προκύψει με τον νέο πρέσβη στην Αθήνα». Δεν κομίζει γλαύκας εις Καράκας η αναφορά του Τσίπρα. Υπενθυμίζει ότι κάτι πρέπει να γίνει. Διακριτικά. Διότι καραδοκούν τα «συστημικά μέσα ενημέρωσης» που έχουν αποστολή «να βλάψουν την Αριστερά». Αν το ίδιο κάνει και η Αλήθεια, τόσο το χειρότερο για την Αλήθεια…
Ο Τσίπρας στην εξουσία
Ο Φράνκλιν Ραμόν Γκονζάλες, ο πρεσβευτής, δεν μακροημέρευσε στα μέρη μας. Τον Ιούνιο του 2013 πήρε τα μπογαλάκια του και τις αναμνήσεις του και αναχώρησε για το Καράκας. Ομως, περιέργως πώς, ούτε οι εργαζόμενες στην πρεσβεία της Βενεζουέλας, μακροημέρευσαν στις θέσεις τους. Αυτές, τουλάχιστον, κέρδισαν λίγο χρόνο. Μέχρι να ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ποιος θα είχε συμφέρον από μια αναταραχή; Ο Τσίπρας σκεφτόταν ήδη τι πίνακα θα βάλει στο γραφείο του Μαξίμου. Δεν υπήρχε λόγος. Είπαμε, πολιτική ωριμότητα. Κι έτσι πέρασαν δύο χρόνια…
Ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2015 με συμπαραστάτη τον Καμμένο, με υπουργούς τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη κ.λπ. και Πρόεδρο της Βουλής τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το πρώτο εξάμηνο πέρασε με τις εβδομαδιαίες «κρίσιμες συνεδριάσεις του Eurogroup», με τη μαζική εκροή καταθέσεων και τον εφιάλτη του Grexit. Ακολούθησαν τα capital controls, το δημοψήφισμα, η kolotoumpa… Πρεσβευτής της Βενεζουέλας είναι πλέον ο Φαρίντ Φερνάντες. Ενας νέος άνθρωπος, που όπως φαίνεται ξέρει να περιμένει. Και αυτό θέλει κι ο Τσίπρας με τις τόσες φουρτούνες.
Η συμφωνία με τη Μέρκελ και τους «θεσμούς», μετά την περίφημη 17ωρη διαπραγμάτευση, σφραγίζεται με το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι λαμβάνει λιγότερες ψήφους σε σχέση με τον Ιανουάριο, επανεκλέγεται πρώτο κόμμα και με τη βοήθεια του πρόθυμου Καμμένου διατηρεί την εξουσία. Ανέφελος πλέον ο ορίζοντας για την Κουμουνδούρου.
Λίγες ημέρες μετά, τον Οκτώβριο, η πρώτη «παραίτηση» είναι γεγονός. Μία από τις γυναίκες που είχαν υποστεί την ταπείνωση από τον Γκονζάλες εξωθήθηκε να φύγει από το προσωπικό της διπλωματικής αποστολής της Βενεζουέλας στην Αθήνα. Πολλοί θα πουν ότι επρόκειτο για τυχαίο γεγονός. Οι υπόλοιπες, όμως, ήξεραν την αλήθεια. Και όπως αποδείχτηκε, σωστά ήξεραν. Σε διάστημα ενάμιση μήνα, ακόμη τρεις χάνουν τη δουλειά τους. Απολύθηκαν. Οποια τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στον εν δυνάμει βιαστή της και να εκθέσει την μπολιβαριανή επανάσταση (έστω και στον κλειστό κύκλο των απανταχού επαναστατών), πάει στον ΟΑΕΔ, στην Αθήνα του 2015, της ανεργίας και των κλειστών επιχειρήσεων…
Αντ’ αυτού ο Κουρουμπλής
Τον επόμενο χρόνο το ζήτημα φτάνει στη Βουλή των Ελλήνων με τον επισημότερο τρόπο. Εβδομήντα βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ (ο πρόεδρος της και μετέπειτα… υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ) και του Ποταμιού, στις 18 Μαΐου καταθέτουν ερώτηση στον πρωθυπουργό. Η απάντηση έρχεται σχεδόν έναν μήνα αργότερα, από τον αρμόδιο υπουργό Παναγιώτη Κουρουμπλή, ο οποίος βγάζει «λάδι» τον διπλωμάτη της Βενεζουέλας στην Αθήνα, κάνοντας λόγο για «στημένα σκηνικά» και κατηγορεί τους ερωτώντες βουλευτές για «υποκριτικές ευαισθησίες με στόχο τη μικροκομματική αντιπαράθεση». To βασικό επιχείρημα του βουλευτή είναι το ότι «δεν υπήρξε καμία καταγγελία». Το πως δεν υπήρξε, τα είπαμε πιο πάνω. Πολιτική ωριμότητα…
Κάπου εκεί έκλεισε το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που απαλλαγμένος από τις δεσμεύσεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, τσάκιζε στη φορολόγηση τη μεσαία τάξη για να εφαρμόσει έναν ιδιότυπο αναδασμό φτώχειας σε βάρος της οικονομίας και της ανάπτυξης.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί το θέμα με την πρεσβεία της Βενεζουέλας επανήλθε… Λίγους μήνες πριν από την εκλογική ήττα της κυβέρνησης Τσίπρα, τον Μάρτιο του 2019, η Θέμις δικαιώνει δύο από τις γυναίκες που προσέφυγαν εναντίον της απόλυσής τους και επιδικάζει αποζημιώσεις. Η μοίρα όμως δεν θέλησε να κλείσει οριστικά (και για τον ΣΥΡΙΖΑ) η υπόθεση, ούτε αυτή την φορά…
Την Πέμπτη, 8 Απριλίου, τρέχοντος έτους, εν μέσω πανδημίας, υποβάλλεται από τις παθούσες αίτημα για συντηρητική κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της πρεσβείας στο ύψος του ποσού της αποζημίωσης, το οποίο γίνεται δεκτό από το αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Μοιραία το ζήτημα επανέρχεται στην επικαιρότητα, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και με μια σημαντική ιδιαιτερότητα σε σχέση με το παρελθόν. Το ντόμινο του ελληνικού #ΜeToo…
Αποκαλύψεις σε πρώτο πρόσωπο!
Οι γυναίκες που ταλαιπωρούνται επί εννέα ολόκληρα χρόνια, που υποχρεώθηκαν να σωπάσουν, που έχασαν τη δουλειά τους πλέον δεν φοβούνται. Εχουν τη δύναμη να βγουν με το όνομά τους και το πρόσωπό τους και να καταγγείλουν δημόσια τα πάντα. Η κοινωνία στέκεται στο πλευρό τους. Κι έτσι αποκτούν ονοματεπώνυμο πολλοί από τους εμπλεκομένους. Διότι μπορεί μια πληροφορία να κυκλοφορεί για χρόνια στα δημοσιογραφικά γραφεία, στοιχεία όμως για να αποδειχτεί δεν υπάρχουν. Η μαρτυρία ανθρώπου που έζησε τα γεγονότα από πρώτο χέρι, ωστόσο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί…
Η Ξένια Μπουζαρανίδου είναι μια σπουδαία μαγείρισσα και μια δυναμική γυναίκα. Η μοίρα το θέλησε να εργαστεί ως σεφ στην πρεσβευτική κατοικία της Βενεζουέλας, στη Φιλοθέη. Εκεί έζησε την προσβολή και την καταπίεση από τον κύριο πρεσβευτή της «φίλης χώρας», μητέρας του Τσαβισμού που τόσο λατρευόταν από ορισμένους, ειδικά μέχρι το 2015. Ενας από τους φανατικούς λάτρεις της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας και των μεθόδων της ήταν τότε – και μάλλον παραμένει – ο εξ Αργεντινής – Κώστας Ησυχος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από την εποχή του ΣΥΝ, ενταγμένος στην Αριστερή Πλατφόρμα και, αργότερα, για έξι μήνες, αναπληρωτής υπουργός Αμυνας υπό τον Καμμένο, πριν αποχωρήσει μαζί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη για άλλες πολιτείες.
Ο Κώστας Ησυχος είχε προσωπικό ενδιαφέρον για τα όσα συνέβαιναν στην πρεσβεία για έναν επιπλέον λόγο. Εκεί εργαζόταν η κόρη του, Αλία. Το ψάχνει το πράγμα, λοιπόν, και βρίσκεται στην θέση να πρέπει να αποφασίσει εάν θα ζητήσει την τιμωρία του ανθρώπου που παρενόχλησε το παιδί του ή, σαν καλός στρατιώτης του σοσιαλισμού, θα θυσιάσει τα πάντα στο βωμό της επανάστασης. Μαντέψτε…
«Πήγα κόντρα στην πολιτική τους ωριμότητα»
«Μία από τις πέντε που υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση ήταν και η Αλία Ησυχου, η οποία είναι η μόνη που συνεχίζει να εργάζεται στην πρεσβεία. Οπότε και συγκινήθηκε ο κ. Ησυχος και έτσι ενεπλάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάθαμε αμέσως για την επιστολή. Μας φάνηκε κυνικό το περιεχόμενο αλλά και τι ακριβώς να κάναμε; Είχαμε τις ενστάσεις μας, αλλά ελπίζαμε ότι έτσι ίσως λυθεί το θέμα», λέει η Ξένια Μπουζαρανίδου στην εφημερίδα «Τα Νέα».
Σήμερα οι σχέσεις της με τον Κώστα Ησυχο είναι ανύπαρκτες. «Εχουμε τσακωθεί, θεώρησε ακραίο ότι έκανα καταγγελία και έδωσα μια συνέντευξη εκείνη την εποχή με τα αρχικά μου. Πηγαίνοντας κόντρα στην “πολιτική ωριμότητα” που επικαλούνταν, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους. Για εκείνον είναι ακόμα χειρότερο γιατί είναι ο πατέρας μίας εξ αυτών που παρενοχλήθηκαν. Δεν είναι ακόμα πιο εξοργιστικό αυτό; Πόσο η εξουσία σε έχει διαφθείρει…», προσθέτει.
Η κόρη του Ησυχου, πάντως, κράτησε τη δουλειά της. «Ο Φαρίντ Φερνάντες, εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχε εντολή να μας αναγκάσει να παραιτηθούμε. Και έκανε τη ζωή ποδήλατο μόνο στις τέσσερις από τις πέντε. Σε όλες μας εκτός από την κόρη του Ησυχου. Από εκεί και πέρα ήταν εξουσιαστική η βία. Είχαμε πει ότι θα αντέξουμε, η μία δεν άντεξε και παραιτήθηκε. Οι άλλες τρεις, τον Νοέμβριο του ’15, απολυθήκαμε με τη δικαιολογία ότι ήμαστε κακές υπάλληλοι. Ενιωσα οργή και θλίψη. Τέσσερα χρόνια μού πήρε να ξαναβρώ δουλειά».