Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να κάνει ένα συνέδριο. Ομως δεν μπορεί. Και δεν ξέρει πότε ακριβώς θα το κάνει και υπό ποίες συνθήκες.
Την προηγούμενη εβδομάδα σε μία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, η αμηχανία ήταν αισθητή. Ενώ συνεργάτες του κ. Τσίπρα και κομματικά στελέχη ψιθύριζαν μισόλογα ως προς το αν το συνέδριο του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα, δηλαδή έως τα μέσα Ιουλίου, η απόφαση που ελήφθη ήταν ενδεικτική της δυστοκίας: Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί «κάποια στιγμή», περί «τα τέλη Σεπτεμβρίου».
Τι πραγματικά επιδιώκει ο κ. Τσίπρας μέσα από την αναζωπύρωση κομματικών διαδικασιών; Προφανώς την δική του πολιτική επιβεβαίωση και την ενίσχυση του ηγετικού του προφίλ.
Κατά την κομματική αργκό δε, ο στόχος του συνεδρίου είναι η «αντιστοίχηση του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογική του βάση».
Και μόνο η διατύπωση καταδεικνύει την εμπλοκή.
Με το μνημόνιο που έχει ψηφίσει και τα μέτρα που ήδη ισχύουν, οι φωστήρες της Κουμουνδούρου δεν γνωρίζουν ακριβώς ποια είναι αυτή η αντιστοίχιση. Ποιος από τους πληγέντες είναι μαζί τους και ποιος όχι, είναι άγνωστο αυτήν την στιγμή. Χαμηλοσυνταξιούχοι, μικροϊδιοκτήτες, δανειολήπτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, είναι ομάδες που τον ψήφισαν ακόμη και τον Σεπτέμβριο του 2015, έπειτα από όλα τα επεισόδια της διαπραγμάτευσης, την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων και όλα τα άλλα. Σήμερα είναι αυτοί που πλήττονται και με ένα Μνημόνιο που αφότου εφαρμοστεί θα αλλάξει εκ βάθρων την δομή της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, οι όροι του παιχνιδιού παραμένουν απροσδιόριστοι.
Ο κ. Τσίπρας είναι σαφές ότι θέλει να επιβάλει μία «επανάσταση» εκ των άνω και να ράψει ένα κοστούμι για το κράτος στα μέτρα του κόμματος. Οι παρεμβάσεις του στην Παιδεία και το Δημόσιο εν γένει, αυτό δείχνουν. Και υπό αυτούς τους όρους, επιδιώκει την διαμόρφωση κάποιων συνθηκών, τις οποίες θα θελήσει να εργαλειοποιήσει με την προπαγάνδα και την πόλωση, ώστε να έχει ένα ευνοϊκό περιβάλλον και να κάνει το επόμενο βήμα πουλώντας ιδεολογία.
Όλα αυτά είναι αυτήν την στιγμή μετέωρα. Ούτε ο κ. Τσίπρας γνωρίζει τι θα συμβεί, ούτε τα κομματικά του στελέχη είναι σε θέση να κάνουν επεξεργασία ασφαλή και εύστοχη.
Πέραν τούτου, έχοντας διαβεί τον μνημονιακό Ρουβίκωνα, ο κ. Τσίπρας έχει απλώσει τόσο τραχανά, που είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να τον μαζέψει εγκαίρως ώστε να κάνει κομματικές φιέστες και συνέδρια, όπως τα επιθυμεί.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα και μόνο αυτά, το ερχόμενο φθινόπωρο θα είναι πολύ βαρύ.
Οι επιπτώσεις των μέτρων θα είναι πλέον αισθητές, οι φορολογικές επιβαρύνσεις θα δημιουργούν ασφυξία, ενώ η κυβέρνηση θα καλείται να κλείσει την ακόμη εκκρεμούσα αξιολόγηση, με μέτρα για τα κόκκινα δάνεια, την πρώτη κατοικία κ.ά., ενώ θα επίκειται και η καταιγίδα των ανατροπών στα εργασιακά.
Οπως φαίνεται από την ενδοκομματική συζήτηση, κάποιοι ελπίζουν πως στην επόμενη μάχη θα έχουν συμπαράσταση από τον δοκιμαζόμενο γαλλικό λαό, ή τους βέλγους απεργούς (βλέπε: Χριστ. Παπαδόπουλος στο commοnality.gr – διαδικτυακό βήμα των «53» – «Η μπάλα στο γήπεδό μας, οι διαιτητές απέναντι»).
Πρόκειται για ανεδαφική προσδοκία. Και επειδή ίσως αυτήν την στιγμή εξακολουθεί να μην υπάρχει πλήρης συναίσθηση των συνθηκών, η ιδεολογικές αναζητήσεις του ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτός παραμένει στην κυβέρνηση, πιθανώς να είναι ένα τεράστιο παράδοξο.