Η Τουρκία δεν έμεινε ικανοποιημένη από το deal του αμερικανού προέδρου Μπάιντεν στη Μέση Ανατολή, το οποίο υποτίθεται ότι θα φρενάρει τον εμποροπολιτικό επεκτατισμό της Κίνας (Belt & Road, κ.λπ.) διοχετεύοντας τα ινδικά προϊόντα στο Ισραήλ (και από εκεί στην Ευρώπη) μέσω Εμιράτων, Σαουδαραβίας και Ιορδανίας. Το όλο πρόγραμμα των ΗΠΑ υποστηρίζει την ενίσχυση των υπαρχουσών υποδομών και την κατασκευή νέων στη Μέση Ανατολή και υποστηρίζεται και από την Ευρωπαϊκή Ενωση (το Protagon έχει γράψει σχετικώς).
Η Τουρκία διάλεξε ένα φιλικό βήμα, τους βρετανικούς Financial Times, για να κάνει αισθητή την ενόχλησή της επειδή «παρακάμπτεται» από τον αμερικανικό σχεδιασμό. Και με αυτόν τον τρόπο κατέστησε σαφές ότι όχι μόνο δεν αποδέχεται τον αποκλεισμό της, αλλά ήδη «βρίσκεται σε εντατικές διαπραγματεύσεις με περιφερειακούς εταίρους» με αντικείμενο τη δική της «εναλλακτική πρόταση». Μάλιστα ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε αμέσως μετά το G20 (όπου ο Μπάιντεν έκλεισε τη δική του δουλειά) ότι «δεν μπορεί να υπάρξει κανένας τέτοιος ‘‘διάδρομος’’ χωρίς την Τουρκία».
«Η πλέον κατάλληλη οδός για το εμπόριο από την Ανατολή προς τη Δύση περνάει αναγκαστικώς από τη χώρα μας» είπε ο Ερντογάν και έστειλε τον Χακάν Φιντάν, τον νέο υπουργό του επί των Εξωτερικών, να πει στους Λονδρέζους ότι το πρότζεκτ του Μπάιντεν δεν διέπεται «από ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα», ενώ συγχρόνως προκαλεί και «γεωστρατηγικές ανησυχίες». Ετσι η Τουρκία δημοσιοποίησε τη δική της πρόταση για το ίδιο θέμα, την οποία ονομάζει «Πρωτοβουλία για τον δρόμο ανάπτυξης του Ιράκ».
Οι συνομιλητές της Τουρκίας σε αυτό το στάδιο και για το συγκεκριμένο σχέδιο είναι το Κατάρ (φυσικά), το Ιράκ και τα Εμιράτα. Οι Τούρκοι δηλώνουν ότι το έργο θα είναι έτοιμο πλήρως «μέσα στους επόμενους μήνες», όμως ήδη δημοσιοποίησαν το πλάνο τους. Η τουρκική «εναλλακτική οδός» διακίνησης αγαθών αρχίζει από ένα ιρακινό λιμάνι που βρίσκεται σε πετρελαιοφόρο περιοχή, διέρχεται από δέκα επαρχίες του Ιράκ και καταλήγει στην Τουρκία.
Για την υλοποίηση του τουρκικού σχεδίου απαιτούνται 1.200 χλμ. σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας και οδικό δίκτυο. Το χρονοδιάγραμμα που δημοσιοποιήθηκε αναφέρει ότι η πρώτη φάση του έργου θα ολοκληρωθεί το 2028, ενώ η τρίτη και τελευταία το 2050. Μόλις έγιναν γνωστά όλα αυτά, οι διεθνείς αναλυτές έπιασαν δουλειά και εξέφρασαν τις ανησυχίες τους όσον αφορά τη σκοπιμότητα του έργου, την οικονομική βιωσιμότητά του, αλλά και την ασφάλεια στην περιοχή.
«Η Τουρκία δεν έχει τα λεφτά για να υλοποιήσει πλήρως το έργο αυτό. Κατά πάσα πιθανότητα βασίζεται στην υποστήριξη των Εμιράτων και του Κατάρ» δήλωσε στους FT o Εμρε Πέκερ, διευθυντής του λονδρέζικου θινκ τανκ Eurasia Group. Η Τουρκία πρέπει να πείσει, λοιπόν, τους πετρελαιάδες του Κόλπου ότι δεν θα πετάξουν τα λεφτά τους σαν βότσαλα στη λίμνη των περιφερειακών φιλοδοξιών του Ερντογάν (σε κάποια… κίτρινη πατρίδα – από το χρώμα της άμμου). Ο τούρκος πρόεδρος μάλλον θα αναφερθεί στο σχέδιό του από του βήματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.