Θεωρείται το μεγαλύτερο αντιλαϊκιστικό πείραμα στη Δυτική Ευρώπη. Και ότι από την έκβασή του θα εξαρτηθούν πολλά, τόσο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσο και για το φρενάρισμά ή την αποχαλίνωση της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Ο λόγος, για την προεδρία Εμανουέλ Μακρόν. Επειδή –αυτή είναι μία διαχρονική σταθερά– ο παρισινός αέρας είναι αυτός που δίνει την ώθηση και συνολικά στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Τον απολογισμό της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης από τη γαλλική κυβέρνηση έκαναν οι βρετανικοί Financial Times σε κύριο άρθρο τους λαμβάνοντας αφορμή από το τελευταίο διάγγελμα του προέδρου Μακρόν, εκείνο της προηγούμενης Κυριακής. Ακολούθησαν, βέβαια, ημέρες κινητοποιήσεων των εργαζομένων στον τομέα της Υγείας και ορισμένα επεισόδια στους γαλλικούς δρόμους από νεαρούς, αλλά και από συμμορίτες που έχουν πάρει τη σκυτάλη των βιαιοτήτων και των καταστροφών από τα Κίτρινα Γιλέκα. Η ουσία όμως των ανακοινώσεων Μακρόν για την επανέναρξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στη Γαλλία παραμένει.
Η πλήρης άρση των κορονοϊκών περιορισμών έφερε πάλι τη ζωή στα καφενεία και στα εστιατόρια, αλλά και τους μαθητές πίσω στα θρανία τους, υποχρεωτικώς μάλιστα, από την 22α Ιουνίου. Ο Μακρόν αναγνώρισε ότι ο κορονοϊός δεν είναι η κακή ανάμνηση αλλά το κακό παρόν, ωστόσο επέμεινε ότι η Γαλλία πρέπει να προχωρήσει μπροστά, τηρώντας κιόλας όλες τις υγειονομικές προδιαγραφές.
Η γνώμη της λονδρέζικης εφημερίδας είναι ότι ο Μακρόν χειρίστηκε την επαναφορά στη φυσιολογική ζωή πιο καλά από ό,τι την υγειονομική κρίση αυτή καθαυτή. Η έξοδος από το lockdown ήταν καλή, η ανταπόκριση στο υγειονομικό σοκ καθυστερημένη βέβαια, αλλά πάντως καλύτερη αν συγκριθεί με εκείνη του Μπόρις Τζόνσον στη Βρετανία, που άργησε χαρακτηριστικά. Η σύγκριση της γαλλικής ετοιμότητας, πάντως, με την άμεση και αποτελεσματική αντίδραση της Γερμανίας δεν είναι κολακευτική για τα Ηλύσια. Εξάλλου η Ανγκελα Μέρκελ, αν και… αποστασιοποιημένη από τις πολιτικές φιλοδοξίες της, κέρδισε πόντους σε δημοφιλία μέσα στην πανδημία, κάτι αξιοσημείωτο.
Η προεδρική ομιλία προς το έθνος των Γάλλων υπήρξε αισιόδοξη, αν και η τωρινή προσωπική του δημοτικότητα δεν πρέπει να ικανοποιεί τον Μακρόν. Η πολιτική ερμηνεία της ομιλίας του, κατά τους FT, δεν είναι δύσκολη υπόθεση: ο Μακρόν «επιδιώκει να επανεκκινήσει την προεδρία του, δύο χρόνια πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές». Θέλει να πλασάρει και πάλι τον εαυτό του σαν τη δύναμη που θα απελευθερώσει τη Γαλλία από τα δεσμά του διογκωμένου δημόσιου τομέα. «Δύσκολο εγχείρημα». Εκτός των άλλων, η πανδημία έβαλε κάποιον φραγμό στα σχέδια των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων του Μακρόν, αφού αναγκαστικά μεγέθυνε τον σημαντικό ρόλο του κράτους σε έκτακτες καταστάσεις.
Οι Βρετανοί υπογραμμίζουν τη νέα συνθηματολογία του Μακρόν. Ο «δημοκρατικός πατριωτισμός», που εξήγγειλε, «συνδυάζει την κοινωνική αλληλεγγύη με τις δεσμεύσεις για οικονομική ανάκαμψη και χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα». Και οι χειρισμοί του στη γαλλογερμανική συμφωνία για το Ταμείο Ανάκαμψης ήταν καθοριστικοί. Αυτή η επιτυχία τού πιστώνεται. Η πολιτική επανεκκίνησή του προϋποθέτει θυσία του πρωθυπουργού του, Εντουάρ Φιλίπ, κάτι που αποτελεί «καθιερωμένη τακτική στην Γαλλία», λένε οι FT.
Πεντακόσιες ημέρες μακριά (ή κοντά) από τις προεδρικές εκλογές, η νέα ατζέντα της πολιτικής Μακρόν διατηρεί τον ζήλο για τις μεταρρυθμίσεις, συγχρόνως όμως διατείνεται ότι φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τις ανισότητες που παροξύνει η πανδημία και η ύφεση. Ωστόσο υπό έναν απαράβατο όρο: οι Γάλλοι πρέπει να εργάζονται περισσότερο και να παράγουν περισσότερα – αυτός είναι ο «δημοκρατικός πατριωτισμός» στον οποίο πρέπει να πιστέψει ο γαλλικός λαός και να υπερψηφίσει τον Εμανουέλ Μακρόν για δεύτερη θητεία.