Δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τους σκωτσέζους ειδικούς που ανέλυσαν τη χρονολογία προέλευσης και τη σύσταση πανάκριβων και σπάνιων ουίσκι του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, αφού οι επιστημονικές τους μέθοδοι αποκάλυψαν ότι τουλάχιστον το ένα στα τρία μπουκάλια αυτής της κατηγορίας ήταν… «μαϊμού».
Ανάμεσά τους βρίσκονταν ένα Αrdbeg single malt του 1885, ένα σπάνιο Thorne’s heritage blended ουίσκι από τις αρχές του 20ού αιώνα και ένα Ardbeg του 1960. Τις δοκιμές έκαναν ειδικοί του Περιβαλλοντικού Ερευνητικού Κέντρου των πανεπιστημίων της Σκωτίας για λογαριασμό της εταιρείας Rare Whisky 101, που ειδικεύεται στη διανομή παλαιωμένων και ακριβών ουίσκι.
Τα τελευταία χρόνια, έχει αυξηθεί κατά πολύ η ζήτηση ακριβών και σπάνιων ουίσκι παγκοσμίως, κυρίως στις αγορές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, ανεβάζοντας τις τιμές τους στα ύψη, κάτι που βέβαια, οι επιτήδειοι έχουν σπεύσει να εκμεταλλευθούν.
Οπως αναφέρει δημοσίευμα της Guardian, πέρυσι, κινέζος εκατομμυριούχος πλήρωσε 8.500 ευρώ, σε ελβετικό ξενοδοχείο, για μία… γουλιά ουίσκι Macallan του 1878. Προς μεγάλη του απογοήτευση όμως, το εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, στο οποίο έστειλαν το συγκεκριμένο μπουκάλι, αποκάλυψε ότι το υγρό που περιείχε, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που διαφήμιζε ο μετρ του ξενοδοχείου.
Το φαινόμενο στην παγκόσμια αγορά έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας, σύμφωνα με τον Αντι Σίμπσον, από την εταιρεία Rare Whisky 101, και υπολογίζεται πως η αξία των ουίσκι «μαϊμού» που κυκλοφορούν, αγγίζει τα 45 εκατ. ευρώ. Ο ίδιος τονίζει πως τα αποστακτήρια της Σκωτίας είναι αυτά που πρέπει να λάβουν μέτρα εναντίον των απατεώνων του χώρου, καθώς τα ψεύτικα ουίσκι βλάπτουν σοβαρά την… τσέπη τους.
Το χειρότερο βέβαια, είναι ότι μπορεί να βλάψουν και την υγεία των καταναλωτών, καθώς τα υλικά τους είναι αμφίβολης ποιότητας, ενώ κάποια είναι ακόμα και τοξικά. «Οι καταναλωτές πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και να θεωρούν ότι ένα ακριβό και σπάνιο ουίσκι μπορεί να μην είναι αυτό ακριβώς που διαφημίζεται», λέει ο Σίμπσον και προσθέτει: «Αν ένα single malt “ισχυρίζεται” ότι είναι του 19ου αιώνα, θεωρείστε ότι δεν είναι έτσι μέχρι να βεβαιωθείτε ότι όντως ισχύει. Τα τελευταία 30 χρόνια, δεν έχω βρει κανένα ουίσκι που να προέρχεται πράγματι από τόσο παλιά».
Το πρόβλημα βέβαια, είναι ότι μόνο ειδικά εργαστήρια μπορούν να ανακαλύψουν αν το ουίσκι είναι αληθινό κι αυτό μόνο αν ανοίξουν το μπουκάλι, κάτι που πρακτικά δεν μπορεί να γίνει συχνά. Και αυτό σημαίνει ότι το μπουκάλι δεν μπορεί να πωληθεί. Ο Σίμπσον τονίζει ότι οι αστυνομικές Αρχές και οι υπηρεσίες ελέγχου τροφίμων θα πρέπει να φτάνουν στην πηγή των ψεύτικων ουίσκι για να περιορίσουν το φαινόμενο.