Συνήθως εκείνη την ώρα, επτά και κάτι πρωινό Κυριακής, οι συρμοί του μετρό μεταφέρουν από το ιστορικό Κέντρο, τους τελευταίους ξενύχτηδες του Σαββάτου. Οι αναθυμιάσεις από το αλκοόλ βγαίνουν από τα ανοιχτά παράθυρα. Αυτό το πρωινό Κυριακής όμως το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε στους συρμούς που κατευθύνονταν προς το κέντρο της Αθήνας. Εκεί όπου άνδρες και γυναίκες με κοντά σορτσάκια, κολάν και αθλητικά παπούτσια συνομιλούσαν χαμηλόφωνα. Περίμεναν το σήμα του αφέτη που στην προκειμένη περίπτωση περιοριζόταν στο άκουσμα του γνωστού… «επόμενη στάση Σύνταγμα».
Η αλήθεια είναι ότι ήταν κάπως περίεργο. Ισως ήμουν ο μόνος με τζιν παντελόνι σε έναν ολόκληρο συρμό του μετρό. Ενοιωθα σαν να περπατάω σε κόκκινο χαλί με λασπωμένες γαλότσες. Τέλος πάντων. Οταν ο συρμός έφτασε στο Σύνταγμα, δεκάδες αθλητές αποβιβάστηκαν χτυπώντας τους μυς των ποδιών τους. Οι περισσότεροι προτίμησαν τις κυλιόμενες σκάλες. Ισως έκαναν οικονομία δυνάμεων.
Γύρω στις οκτώ το πρωί στο Σύνταγμα επικρατούσε μια ατμόσφαιρα γιορτής. Μουσική, φωνές και χιλιάδες κόσμος. Οι περισσότεροι με αθλητικά ρούχα, πάσχιζαν να «ζεσταθούν» τρέχοντας ανάμεσα σε μαμάδες με μικρά παιδιά και νέους με φωτογραφικές μηχανές. Η εκκίνηση για τα δέκα χιλιόμετρα του 34ου Μαραθωνίου θα δινόταν σε λίγα λεπτά. Λίγο πριν είχαν ξεκινήσει οι δρομείς για τα πέντε χιλιόμετρα. Παράλληλα στον Μαραθώνα οι δρομείς ετοιμάζονταν για τα 42,195 χιλιόμετρα.
Ποιος έτρεχε στην Αθήνα αυτό το κυριακάτικο πρωινό; Η απάντηση είναι… όλοι. Γυμνασμένοι αθλητές από κάθε γωνιά του κόσμου, ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά και όμορφες γυναίκες με βάψιμο κυριακάτικου καφέ. Ολοι είχαν πάρει θέση από νωρίς για τη μεγάλη εκκίνηση. Λίγο πριν ξεκινήσει το πρώτο γκρουπ δρομέων για τα 10 χλμ., εμφανίστηκαν και τα πρώτα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα. Ηταν οι δρομείς των πέντε χιλιομέτρων που είχαν τερματίσει λίγα λεπτά πριν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η εκκίνηση ήταν σχεδόν μπροστά από τη Βουλή. Οι δρομείς έκαναν έναν μεγάλο κύκλο και κατέληγαν μερικά εκατοντάδες μέτρα μακριά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Οσο για εμάς με τα τζιν παντελόνια και τον καφέ στο χέρι, περπατούσαμε πέντε λεπτά, από την εκκίνηση στην Αμαλίας στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο, για να συναντήσουμε όσους τερμάτιζαν.
Στον δρόμο μία έντονη τσίκνα έσκιζε τη μυρωδιά του αποσμητικού. Οκ, στην Ελλάδα είμαστε. Κάθε αθλητικό γεγονός συνοδεύεται από καμιά δεκαριά καντίνες για «βρώμικο». Τι και αν δεν ήταν ούτε εννιά το πρωί…. Κάποιοι που είχαν τερματίσει επέτρεπαν στον εαυτό τους την «ατασθαλία». Αλλοι την έβγαζαν με κουλούρι και χυμό.
Δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο είχε στηθεί ένα μεγάλο αθλητικό χωριό. Ο ΟΠΑΠ, μεγάλος χορηγός του φετινού Αυθεντικού Μαραθωνίου είχε δημιουργήσει ένα τεράστιο «περίπτερο» όπου οι επισκέπτες μπορούσαν να παίξουν αλλά και να στηρίξουν το «Κάτι Καλύτερο». Δεν είχε περάσει και πολύ ώρα από τότε που μπήκαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο και εμφανίστηκαν οι πρώτοι δρομείς που έφταναν στη γραμμή του τερματισμού. Αυτοί ολοκλήρωναν χαμογελαστοί μετά από δέκα χιλιόμετρα τρέξιμο και εμείς τους κοιτάζαμε λαχανιασμένοι από τα πολλά πάνω – κάτω στα σκαλιά του Σταδίου.
Δείτε εδώ εικόνες από τη μεγάλη γιορτή του Μαραθωνίου
Αρχικά, βλέποντας τη γραμμή του τερματισμού, νόμιζες ότι παρακολουθείς Ολυμπιακούς Αγώνες. Λεπτοί δρομείς με φουσκωμένους μυς τερμάτιζαν παλεύοντας για τον καλύτερο χρόνο. Λίγο μετά όμως άρχισε το πάρτι.
Καταχειροκροτούμενοι, έφταναν στον τερματισμό άνδρες κουβαλώντας τα παιδιά τους, γυναίκες με κοντάρια «οπλισμένα» για την «selfie του τερματισμού», ηλικιωμένοι που δεν μπορούσαν να κρύψουν τη συγκίνησή τους και «πρωταθλητές της καλοπέρασης» με κοιλίτσα και χαμόγελο. Μετά τους πρωταθλητές τερμάτιζαν οι απλοί άνθρωποι. Αυτοί που ξύπνησαν ξημερώματα Κυριακής για να τρέξουν πέντε και δέκα χιλιόμετρα. Και κυρίως χωρίς να τους κυνηγάει κανείς. Ναι, όλοι αυτοί ζουν ανάμεσά μας.