Ακόμη και η Libération αφιερώνει την πρώτη της σελίδα (και άλλες πέντε μέσα) στην κηδεία-έκθεση του Τζόνι Χαλιντέι. Με βαθιά θλίψη όμως, όπως διαβάζουμε στο κύριο άρθρο που υπογράφει ο διευθυντής της εφημερίδας Λορέν Ζοφρέν. Διότι, καλά ο αληθινός πόνος των οπαδών του, καλά και αυτή «η ροκ και νοσταλγική ανθρωπιά που για μια ακόμη φορά ενώνει μια χώρα που καλλιεργεί τα δάκρυά της πολύ συχνά, με έναν κάπως μαζοχιστικό τρόπο». Αλλά τέτοια λαμπρότητα που έχουμε να δούμε από την κηδεία του Βίκτωρ Ουγκό; Κι όλη αυτή η κρατική παρουσία; Και ο επικήδειος του προέδρου Μακρόν για τον Χαλιντέι; «Γάλλος ήρωας»;

Εθνικός ήρωας «ένας μιμητής της ιδιοφυΐας, που προκαλούσε τα βλέμματα αλλά ποιος ήταν τελικά ο ίδιος; Ένας χαμαιλέοντας με μεγάλο ταλέντο, κυρίαρχος στη σκηνή, λιγότερο πρωτότυπος στις δημιουργίες, ένας bon viveur που ξόδευε τα χρήματά του χωρίς να τα υπολογίζει, εκτός αν επρόκειτο για καταβολή φόρων οπότε είχε μια εξωτική αντίληψη»; Εθνικός ήρωας, ένας τραγουδιστής που ναι «μιλάει σε όλους», αλλά ο ίδιος «παίρνει το μέρος της μιας πλευράς», πρώτα του Σιράκ και στη συνέχεια του Σαρκοζί;

Σε όποιον δεν αρέσει η γαλλική Αριστερά και ο Τύπος που αναφέρεται σε αυτήν, θα πιστέψει ότι τελικά ακριβώς αυτή η προτίμηση προς τη δεξιά του «Ελβις της Γαλλίας» εξόργισε τον Ζοφρέν. Ή μήπως παρά ήταν «εθνικό προϊόν» για εκείνους που έχουν πολύ πιο οικουμενικά γούστα;

Φωτό: Δύο πρώην πρόεδροι της Γαλλίας, ένας νυν, τέσσερις κιθάρες, ένα φέρετρο. Μια κάποια υπερβολή διακρίνεται πάντως. Πηγή: REUTERS/Thibault Camus/Pool

«Εδώ δεν είμαστε σε μια σειρά του Netflix, αλλά ανάμεσα σε σωφρονιστικούς υπαλλήλους». Και πιο συγκεκριμένα, σε ένα κελί 4,18μ. χ 3,10μ, δηλαδή λίγο παραπάνω από 12 τμ.

Σε ένα τέτοιο κελί, στις  φυλακές της Σηλυβρίας, στην Κωνσταντινούπολη, ζει και γράφει ο δημοσιογράφος της Die Welt Ντένιζ Γιουτζέλ, ένας από τους 170 λειτουργούς του Τύπου που κρατούνται για να κάνουν την Τουρκία τη «μεγαλύτερη φυλακή δημοσιογράφων στον κόσμο». Πέρασαν ήδη 300 ημέρες από τη σύλληψή του στις 14 Φεβρουαρίου, με την κατηγορία «προπαγάνδας για την τρομοκρατία», για άρθρα που δημοσίευσε στη γερμανική εφημερίδα.

Η εφημερίδα του κυκλοφόρησε με ένα εξαιρετικό εύρημα. Οποιος ανοίξει την έντυπη έκδοση είναι σε θέση να αναπαράγει ακριβώς το σχήμα του κελιού του: τοποθετώντας το πίσω μέρος των σελίδων στο έδαφος, ένα προς ένα, κατασκευάζει τα 12,96 τμ που έχει στη διάθεσή του ο γερμανός δημοσιογράφος τουρκικής καταγωγής. Με το κρεβάτι, το μπάνιο, την κουζίνα, το ντουλάπι, ένα τραπέζι.

Κανείς, φυσικά, δεν επισκέφτηκε το κελί (τα κελιά τύπου F είναι όλα ίδια στην Τουρκία): οι λεπτομέρειες και τα αντικείμενα που περιέχονται στο εσωτερικό σχεδιάστηκαν από τον δημοσιογράφο, ο οποίος έκανε ένα σκίτσο και το παρέδωσε στους δικηγόρους του. Αυτοί με τη σειρά τους το έστειλαν με email στα γραφεία της Die Welt στο Βερολίνο.

Πώς όμως μέτρησε ο Γιουτζέλ τον χώρο, δεδομένου ότι το μέτρο είναι ένα απαγορευμένο εργαλείο στη φυλακή; Η σύζυγός του, Ντιλέκ, μέτρησε το μήκος μιας σελίδας της τουρκικής εφημερίδας Hurriyet, της οποίας επιτρέπεται η ανάγνωση. Στην Die Welt, μια ομάδα από 15 σχεδιαστές και γραφίστες, συνέθεσαν μετά, από 220 ώρες εργασίας συνολικά, το αποτέλεσμα που βρίσκεται σήμερα στα περίπτερα και στο διαδίκτυο.

«Γιορτάζω σήμερα με την υπέροχη γυναίκα μου, την φανταστική αδελφή μου, τους γονείς μου, τα ανίψια μου, τους δικηγόρους μου φίλους και συναδέλφους. Γιορτάζω την 300η ημέρα της κράτησής μου. Εντάξει, δεν είμαστε ακριβώς “μαζί”. Αυτοί είναι στην Κωνσταντινούπολη, το Βερολίνο και αλλού, εγώ στη φυλακή υψίστης ασφαλείας νούμερο 9 της Σηλυβρίας» γράφει στην Die Welt.

Είμαστε όλοι μαζί του.

Φωτό: Η κάτοψη του κελιού του από τις σελίδες της εφημερίδας. Πηγή: Die Welt

Είναι δυνατόν να συγκρίνει κανείς τον Εμανουέλ Μακρόν με τον Ντόναλντ Τραμπ και να τους βρίσκει ίδιους; Αυτό κάνει ο Τομά Πικετί, ο οικονομολόγος που έγινε διάσημος με το βιβλίο του «Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις). «Τόσο ο Τραμπ όσο και ο Μακρόν έχουν υιοθετήσει παρόμοιες  φορολογικές πολιτικές οι οποίες και στις δύο περιπτώσεις συνιστούν ένα απίστευτο άλμα προς τα εμπρός στη μετακίνηση του φορολογικού ντάμπινγκ υπέρ των πλουσιότερων και των πιο “ευέλικτων”» γράφει στη Monde.

O Πικετί υποδεικνύει τις ομοιότητες μεταξύ των δύο φορολογικών πολιτικών, δηλαδή της ελάφρυνσης της φορολογίας για τους οικονομικά πιο ισχυρούς, χωρίς να μασάει τα λόγια του. Ο Τραμπ, γράφει ο Πικετί, κάνει λόγο για «jobs creators» (δημιουργούς θέσεων εργασίας). Ο Μακρόν για «premiers de cordée» (οι πρώτοι σχοινοσύντροφοι, όπως είναι ο όρος στον αλπινισμό). Και οι δύο συμφωνούν ότι πρέπει να τους αντιμετωπίσουν με το γάντι:  αυτοί που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη φορολογία επομένως «δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να σιωπούν απέναντι στους πλουσίους, ειδάλλως οι τελευταίοι δεν το έχουν σε πολύ να εγκαταλείψουν την εθνική επικράτεια και να τους στερήσουν από την “πολύτιμη” προσφορά τους σε θέσεις εργασίας, επενδύσεις και άλλες λαμπρές ιδέες που είναι απρόσιτες για τους περισσότερους ανθρώπους».

Ο Πικετί παραδέχεται ότι ο Μακρόν και ο Τράμπ έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά αυτό αποδεικνύει την «βαθιά παρανόησή τους για τις άνισες προκλήσεις που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση» και την τύφλωσή τους απέναντι στο γεγονός ότι «οι ομάδες που τελικά ευνοούνται είναι εκείνες που έχουν ήδη πάρει ένα τεράστιο μερίδιο από την ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών».

Αυτό συνεπάγεται, για τον Πικετί, τρεις κινδύνους:

1) αύξηση του λαϊκισμού και της ξενοφοβίας, που τροφοδοτείται από την αίσθηση της εγκατάλειψης των λαϊκών τάξεων και των χαμένων από την παγκοσμιοποίηση

2) μεγαλύτερη δυσκολία στην καταπολέμηση της αλλαγής του κλίματος (είναι δύσκολο για τους φτωχούς να αποδεχθούν θυσίες εάν βλέπουν τους πλούσιους να περνούν με το 4χ4 αυτοκίνητό τους ή το σκάφος που είναι νηολογημένο στη Μάλτα)

3) επιδείνωση των συνθηκών του φτωχότερου μισού του πλανήτη, όπως θα αναδείξει, σύμφωνα με τον ίδιο, η έκθεση για τις παγκόσμιες ανισότητες που θα δημοσιοποιηθεί στις 14 Δεκεμβρίου.

Τόσο ανίερη η σύγκριση. Αλλά και τόσο πραγματική.

Φωτό: Και δεν τους φαινόταν. Πηγή: Shutterstock

Πεντακόσιες ημέρες με το άλογο στα ίχνη του Τζένγκις Χαν, πεντακόσιες ημέρες στη φύση – παγωμένη ή φλεγόμενη – για να φτάσει στην Κρακοβία εκκινώντας από την ιστορική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Μογγόλων όπως είχε κάνει ο Τζένγκις Χαν το 1241. Αυτή είναι η ιστορία της 38χρονης Πάολα Τζακομίνι – ή μάλλον μία από τις ιστορίες: το 2006 είχε ιππεύσει από τη Βαλ ντι Σούζα, στη βόρεια Ιταλία, έως το Σαντιάγκο ντι Κομποστέλα, αργότερα θα διέσχιζε ιππεύοντας τις Αλπεις για να καταλήξει στη Σλοβενία.

Η Πάολα, γράφει η Corriere della Sera, ταξιδεύει πάντα μόνη. Μόνη θα είναι και σε αυτή τη νέα της περιπέτεια εκτός από τα σημεία του ταξιδιού που θα εμπιστευτεί την τύχη της σε τοπικούς οδηγούς: «Γνωρίζουν καλύτερα την περιοχή ενώ θα με βοηθήσουν να επικοινωνήσω με τα άτομα που θα συναντήσω» λέει. Στις στιγμές που θα είναι μόνη θα έχει συντροφιά τα τρία της άλογα. Γιατί τρία; «Ένα για μένα, ένα για τον πιθανό συνοδό και το τρίτο για τις προμήθειες και τα είδη πρώτης ανάγκης» απαντά.

Το ταξίδι θα ξεκινήσει τον ερχόμενο Απρίλιο, όταν τα βουνά της Μογγολίας θα είναι ακόμη καλυμμένα με χιόνι. Από το Χαραχορίν της Μογγολίας, θα κατευθυνθεί βόρεια, προς τη Σιβηρία. Κάθε διαδρομή θα διαρκεί περίπου 30 χιλιόμετρα, θα παίρνει τον δρόμο της με την αυγή, θα κοιμάται το σούρουπο, θα κοιμάται έξω – έχει, λέει, τον κατάλληλο εξοπλισμό, άλλωστε είναι συνηθισμένη. Το φθινόπωρο υπολογίζει ότι θα έχει φτάσει στα Ουράλια Ορη – «ο χειμώνας στη Σιβηρία είναι πολύ σκληρός, καλύτερα να μην βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή».

Φωτό:  Καβάλα πάνε στα βουνά. Πηγή: Corriere della Sera