Με ένα άρθρο-παρέμβασή της στα «Νέα Σαββατοκύριακο», η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη τοποθετείται για αυτό που περιγράφει ως την επόμενη μέρα του ελληνικού #MeToo.
«Στο ελληνικό θέατρο τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Και δεν πρέπει να είναι. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου να σπάσει ο φαύλος κύκλος κάθε μορφής έμφυλης βίας και διάκρισης», τονίζει χαρακτηριστικά η κυρία Μενδώνη στο άρθρο που δημοσιεύεται εν μέσω αποκαλύψεων και καταγγελιών για κάθε μορφής βία στον χώρο του ελληνικού θεάματος και μία εβδομάδα μετά την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.
H υπουργός Πολιτισμού σημειώνει ότι αυτή την Κυριακή συμπληρώνεται ένας μήνας από τη 14η Ιανουαρίου «που η Σοφία Μπεκατώρου κατέθεσε την ψυχή της, στη συγκλονιστική μαρτυρία της για τη σεξουαλική κακοποίηση, που υπέστη. Καθώς το αδίκημα έχει παραγραφεί, δεν φτάνει η υπόθεση στην αίθουσα δικαστηρίου. Ωστόσο, η συμβολή της Σοφίας, στο ελληνικό κίνημα #MeToo, δεν θα παραγραφεί ποτέ», γράφει η κυρία Μενδώνη.
Η ίδια επισημαίνει το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται, με τη δημόσια έκθεση του θύτη να τον τιμωρεί και το πέπλο σιωπής να έχει καταπέσει ενώ κάνει λόγο για «γόρδιο δεσμό που υπαγόρευσαν πατριαρχικές παραδόσεις δεκαετιών».
Γράφει η υπουργός: «Οι επώνυμες καταγγελίες θυμάτων φέρνουν στο φως πράξεις παρενόχλησης και κακοποίησης. Εδώ, η κατάλυση του φόβου της σιωπής λειτουργεί λυτρωτικά. Ταυτόχρονα, λειτουργεί αποτρεπτικά και εν τέλει τιμωρητικά για τον θύτη, η δημόσια έκθεσή του. Ακόμη κι αν δεν επιλαμβάνεται η Δικαιοσύνη, λόγω παραγραφής, η νοσηρή ατμόσφαιρα έχει ήδη διαρραγεί. Η ομερτά έχει καταλυθεί. Ωστόσο, εγείρονται σημαντικά ζητήματα για την επόμενη μέρα, όταν θα σβήσουν τα επιλεκτικά φώτα της δημοσιότητας…
» Η επόμενη μέρα είναι σαφές ότι επιβάλλεται να βρει όλες τις πόρτες ορθάνοικτες. Πορευτήκαμε δεκαετίες ολόκληρες, γυναίκες και άνδρες, υπό το κράτος του φόβου της κοινωνικής απόρριψης, του αρνητικού σχολιασμού, της ανασφάλειας, του αυτοπεριορισμού, της αυτολογοκρισίας για πράξεις που βάναυσα μας πρόσβαλαν και μας σημάδεψαν ανεξίτηλα. Οδηγηθήκαμε στην αυτοαπαξίωση. Αποσυρθήκαμε στη σιωπή. Τώρα, ήρθε η ώρα μαζί, Πολιτεία και Κράτος, κοινωνικοί φορείς και οργανώσεις να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό που υπαγόρευσαν πατριαρχικές παραδόσεις δεκαετιών. Με απόλυτη διαφάνεια και λογοδοσία. Να μην επιτρέψουμε να υπάρξουν άλλα θύματα. Να θεσπιστούν κανόνες συμπεριφοράς στους εργασιακούς χώρους που να καθορίζουν με ακρίβεια τις επαγγελματικές σχέσεις. Είναι η απόδειξη ότι έμπρακτα υπερασπιζόμαστε τα θύματα, χωρίς καμία υποσημείωση. Η όποια δεσπόζουσα θέση σημαίνει ευθύνη και όχι “ελευθέρας” για την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της προσωπικότητας, της μη παραδοχής της βούλησης του άλλου».
Πιο κάτω η κυρία Μενδώνη τονίζει: «Το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού μπορεί να επιβάλλει τον Κώδικα Δεοντολογίας στους εποπτευόμενους φορείς του και στις εκπαιδευτικές δομές τους. Κυρίως σε αυτές. Γιατί η καλλιτεχνική εκπαίδευση που προσφέρει δημιουργική ελευθερία, δεν μπορεί να τραυματίζει τις ψυχές, σβήνοντας τα οράματα των νέων. Πολλά πρέπει να αλλάξουν για να οικοδομηθεί η κουλτούρα μηδενικής ανοχής στη σεξουαλική παρενόχληση», γράφει, για να εκφράσει ακολούθως την ευχή ο Κώδικας Δεοντολογίας που επεξεργάζεται το υπουργείο να υιοθετηθεί και από την ελεύθερη αγορά.
Ωστόσο, η υπουργός επισημαίνει και τον κίνδυνο, του δημόσιου λιθοβολισμού —παρεμπιπτόντως μια αντίστοιχη θέση διατύπωσε και η ηθοποιός Σμαράγδα Καρύδη και παρεξηγήθηκε.
«Η εμπειρία των τελευταίων ημερών» γράφει η υπουργός Πολιτισμού στα «Νέα», «ανέδειξε ταυτόχρονα και τον εχθρό της κάθαρσης του νοσηρού τοπίου. Ελλοχεύει πίσω από χαοτικές, “υπαγορευόμενες” ή ανέξοδες δηλώσεις προβολής, προσκαλώντας σε δημόσιο λιθοβολισμό. Η αλήθεια είναι ότι καταστάσεις που μας αγγίζουν -και συναισθηματικά- δημιουργούν την προδιάθεση να παρασυρθούμε από την ψυχολογία του όχλου, να συμφωνήσουμε με σχόλια μίσους των social media, τις αυτόκλητες “εισαγγελικές” αγορεύσεις, απαξιώνοντας τις αρχές του νομικού και ηθικού μας συστήματος. Ετσι, καθαιρούμε το κράτος δικαίου. Οφείλουμε, να αντισταθούμε στα ευκαιριακά στημένα “δικαστήρια”»…