Αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής 5 Ιουνίου στο Rockwave δεν το περίμενε κανείς. Ούτε εκείνοι που έχουν ευαγγέλιο τον Αλεξ Τέρνερ (αυτό το σπάνιο πλάσμα που ηγείται των The Last Shadow Puppets αλλά και των Arctic Monkeys), ούτε κι εκείνοι που δυσανασχετούν με την σνομπ μουσική του ευφυΐα. Από την Κυριακή, στις καλοκαιρινές συναυλιακές μας εμπειρίες, κάπου ανάμεσα σε όλους αυτούς που αποκαλούμε γερόλυκους της ροκ, προστέθηκε κι αυτή που φέρει την σφραγίδα ενός 30χρονου.
Η διοργάνωση ήταν άρτια, ο κόσμος πάνω από 8.000, το Terravibe περιποιημένο και καταπράσινο, τα πιτσιρίκια περισσότερα από ποτέ, η αδημονία για την πρεμιέρα του μεγαλύτερου φεστιβάλ της χώρας ανελέητη κι ο ήλιος υπέροχος και καλοκαιρινός να δύει όταν στην σκηνή έπαιζαν οι Suede και να βάφει κατακόκκινο τον ουρανό και την διάθεση. Ετσι ξεκίνησε το Rockwave.
Τον ίδιο ουρανό κοιτούσαμε με τους The Last Shadow Puppets. Μόνο που αυτοί, μάλλον έβλεπαν το ηλιοβασίλεμα από το αεροπλάνο. Ο «αστικός» μύθος που χθες βράδυ περιπλανιόταν πάνω από το backstage στην Μαλακάσα είναι ότι τα δυο παιδιά από το Λονδίνο δεν θα χρειάζονταν καμαρίνια γιατί πολύ απλά θα ανέβαιναν στην σκηνή ερχόμενοι κατ’ευθείαν από το Ελευθέριος Βενιζέλος.
Το σίγουρο είναι πως την στιγμή που το ρολόι έδειχνε 9:30 και oι Suede στην σκηνή προσπαθούσαν να πείσουν για την αντοχή τους στο χρόνο, στα καμαρίνια πίσω από το τεράστιο stage οι δικοί μας The Callas τα μάζευαν κι έλεγαν καληνύχτα. Οι μπουφέδες αναστέναζαν. Οι τεχνικοί είχαν ήδη ανανεώσει μερικά ταψιά φαγητού. Τα ψυγεία άδειαζαν από μπύρες με… ικανοποιητικούς ρυθμούς. Οι φωτογράφοι τσέκαραν την πρώτη σοδειά φωτογραφιών από τα γκρουπ που είχαν ολοκληρώσει εμφανίσεις. Τα μαύρα βαν άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες για να περάσουν οι Dropkick Murphis και να τους μεταφέρουν στην Β’ σκηνή. Αλλά οι The Last Shadow Puppets δεν είχαν ακόμα πατήσει Terravibe.
Είχαν όμως, έρθει γκαζωμένοι οι πανκ Dropkick Murphis τους οποίους, όπως φάνηκε στο τέλος, αργήσαμε πολύ να γνωρίσουμε. Η βραχνή φωνή του τραγουδιστή τους Aλ Μπαρ περνούσε σαν κεραυνός το δάσος του Terravibe και το πλήθος σπαρταρούσε από το πρώτο λεπτό. Τραγούδια από τις δύο δεκαετίες του συγκροτήματος σκόρπιζαν στον αέρα της Μαλακάσας στίχους για την ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα, την αλληλεγγύη. Κι ένα κοινό πυρακτωμένο τα μετουσίωνε όλα σε μια ροκ εν ρολ κόλαση. Τα μπουκαλάκια στον αέρα, τα χέρια αντάλλασσαν ποτά, τα κινητά τηλέφωνα εξαντλούσαν την μνήμη τους κι όσοι είχαν δυσπιστήσει απέναντι στο line up του φετινού Rockwave είχαν μόλις χάσει την ευκαιρία να δουν μια από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων ετών.
Κατάλαβαν πολύ γρήγορα οι Dropkick ότι μας κρατούσαν στο χέρι. Ετσι, όταν ο Aλ Μπαρ και ο Κεν Κάσει (μπασίστας) ακούστηκαν να τραγουδούν «So kiss me, kiss me», τα κορίτσια με τα σορτσάκια το πήραν το μήνυμα. Ανέβηκαν στην σκηνή, χοροπηδούσαν ανάμεσα σε ντραμς, κιθάρες, ακορντεόν και ηχεία κι όσο τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αυτονομήθηκαν δημιουργώντας το δικό τους ξεχωριστό πάρτι . «Φίλε τέτοιο πανηγύρι μόνο ο Σπρίνγκστιν ξέρει να το στήνει», μονολογούσε ο διπλανός. Αυτό, λοιπόν, το πανκ-ροκ πυροτέχνημα έγινε σε ένα βράδυ η νέα μεγάλη συναυλιακή μας αγάπη.
Γι’ αυτό και όταν οι The Last Shadow Puppets ανέβηκαν στην σκηνή, η προθέρμανση είχε ολοκληρωθεί. Κι έτσι εκείνοι έριξαν (για την έναρξη) τους τόνους και στόχευσαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά μας. Ο Αλεξ φόρεσε μαζί με το μπλε σακάκι το πιο λάγνο του ύφος, ο Μάιλς ανέλαβε τον υπαινιγμό και την ειρωνεία και μαζί λιώσαμε με το «I want you». Είναι δυνατόν να πάει άσχημα ένα live που τελειώνει εκεί λίγο μετά τα μεσάνυχτα με Λέοναρντ Κοέν; Οχι. Αλλά δεν ήταν μόνο η ιδανική έναρξη και το αποθεωτικό τέλος. Ηταν αυτή η μιάμιση ώρα που έκανε την χθεσινή εμφάνιση των The Last Shadow Puppets μια από τις σέξι συναυλίες που έχουμε ζήσει στο Rockwave.
Οσην ώρα έμειναν στην σκηνή μας τρέλαναν με ένα ανελέητο πήγαιν-έλα στα δύο άλμπουμ τους. Το «The Age of the Understatement» από το οποίο προέκυψαν τα μεγάλα τους σουξέ («My mistakes were made for you», «Υour love is standing next to me», «The age of understatement») αλλά και το πρόσφατο «Everything you’ ve come to expect» που στην live του εκδοχή προσφέρεται για πολλές κρυφές απολαύσεις.
Οι δυο τους έστρωσαν ένα μεγάλο χαλί λαγνείας, ερωτισμού και ηδυπάθειας, άπλωσαν το χέρι και μας κάλεσαν όλους να ανέβουμε. Οι κάμερες ζούμαραν στα χέρια, οι οθόνες στις ματιές, στο τίναγμα των μαλλιών, στο άγγιγμα μεταξύ τους, στην πλάκα που έκαναν. Ηταν αφόρητα καλοί στα παιξίματά τους, παρουσίασαν ένα setlist καλοδουλεμένο που δεν περιορίστηκε στο τελευταίο τους δίσκο ώστε να εκνευρίσει τους παλιούς εραστές, έπαιξαν λίγο με τις αντοχές των κοριτσιών που ακόμα αναρωτιούνται αν τελικά φιλήθηκαν ή απλώς πλησίασαν επικίνδυνα στο «Standing next to me» (τραγούδι που κυριολεκτικά αποθέωσαν), ευχήθηκαν «Χρόνια πολλά» στην βιολίστριά τους την Καρολάιν που είχε γενέθλια, ψέλλισαν στα ελληνικά «ευχαριστώ» και «γεια σου Ατήνα».
Και άφησαν όλους εκείνους που κλαψουρίζουν ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα για το ροκ και την μουσική, να διώχνουν από τα μούτρα τους την σκόνη του Αλεξ και του Μάιλς και να μοιάζουν πιο παρωχημένοι από ποτέ.