Τις διαφορές του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες επιχειρεί να υπογραμμίσει, με συνέντευξή του στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος επιμένει ότι με τους ΑΝΕΛ «δεν είμαστε σύντροφοι». Βέβαια το ότι ο Πάνος Καμμένος τους χαιρέτιζε ως «συντρόφους» από το βήμα του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να το προσπερνά ο κ. Ξυδάκης, ούτε και του επισημαίνεται από την εφημερίδα.
«Η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια τακτική επιλογή, η μόνη λειτουργική το 2015 με βάση τους συσχετισμούς τότε στο Κοινοβούλιο και την αλλαγή στρατηγικής έναντι των δανειστών, που ήταν ο κύριος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ» δηλώνει στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» και στον Αιμίλιο Περδικάρη ο κ. Ξυδάκης για να συμπληρώσει πως «ως σήμερα δεν έχουν παρατηρηθεί αξεπέραστα προβλήματα σε μείζονος σημασίας ζητήματα. Δεν υπήρξαν λ.χ. σχέδια νόμου που να μην έχουν προχωρήσει εξαιτίας της δεδομένης διαφοροποίησης των δύο κομμάτων σε κάποια θέματα. Φυσικά οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές παραμένουν. Εχω ξαναπεί ότι δεν είμαστε σύντροφοι, δεν μοιραζόμαστε το ίδιο κοσμοείδωλο, τα ίδια βιώματα. Είμαστε κυβερνητικοί εταίροι σε μια ιστορική περίοδο, με συγκεκριμένες ανάγκες και χαρακτηριστικά», εξηγεί.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ διαμηνύει επίσης πως, με ή χωρίς ανασχηματισμό, η κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες που θα βελτιώσουν την καθημερινότητα των πολιτών, εκτιμά πως η τρίτη αξιολόγηση δεν θα είναι περίπατος και τονίζει πως δεν μπορούν να υπάρξουν νέοι φόροι – αντιθέτως, μεσοπρόθεσμα, να γίνουν φοροελαφρύνσεις. Επικριτικός εμφανίζεται, δε, για τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροριστεράς, κάνοντας λόγο για «ευκαιριακές συμμαχίες σαν το Κέντρο της δεκαετίας του ’50».
Λέει συγκεκριμένα για την Κεντροαριστερά ο κ. Ξυδάκης: «Παρακολουθώ την παράδοξη διαδικασία εκλογής ηγεσίας μιας νέας παράταξης πριν συμφωνηθούν οι αρχές και η φυσιογνωμία της. Χωρίς πολιτική συζήτηση, χωρίς ιδεολογική αντιπαράθεση, χωρίς συνθέσεις, χωρίς ανάλυση των κοινωνικών αναγκών και της ιστορικής συγκυρίας, φοβάμαι ότι δεν προκύπτει κάτι σταθερό και συνεκτικό, αλλά ευκαιριακές συμμαχίες σαν το Κέντρο της δεκαετίας του ’50. Αυτή είναι η πρώτη αίσθηση, αλλά δεν θα ήταν σκόπιμο να κάνει κανείς περαιτέρω σχόλια πριν το εγχείρημα αποκρυσταλλωθεί».