«Σίγουρα με τιμά πολύ η υποψηφιότητα για το Οσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως για μένα, η ίδια η πορεία της ταινίας, μία ταινία για την οποία είμαι πολύ υπερήφανος»: με αυτά τα ταπεινά λόγια, ο Κρίστιαν Μπέιλ σχολιάζει το γεγονός ότι σε λίγες ημέρες θα διεκδικήσει το χρυσό αγαλματίδιο για τον ρόλο του στην ταινία «Vice» του Ανταμ ΜακΚέι. Ο 45χρονος έπρεπε να αλλάξει εντελώς το παρουσιαστικό του, προκειμένου να υποδυθεί τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ -επί προεδρίας του υιού Τζορτζ Μπους- Ντικ Τσέινι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο διάσημος ηθοποιός έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο, προκειμένου να ερμηνεύσει έναν απαιτητικό ρόλο. Η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera τού χαρίζει δικαίως τον τίτλο του «χαμαιλέοντα των Οσκαρ» και ο ίδιος μίλησε εκεί, για τη χαρά του παιχνιδιού που σου επιτρέπει να γίνεσαι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είσαι, αλλά και για το πόση ελευθερία τού χάρισε το γεγονός ότι προέρχεται από οικογένεια καλλιτεχνών τσίρκου.
«Δεν με αποθεώνω στον καθρέφτη»
«Δεν ξυπνάω το πρωί και μου λέω στον καθρέφτη “είσαι σταρ”. Δεν με αποθεώνω. Με βλέπω σαν έναν ηθοποιό, ένα χρήσιμο εργαλείο, που μπορεί να βοηθήσει σε μία ταινία. Το μυστικό είναι να μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Η διασημότητα μπορεί να σου κάνει πολύ κακές φάρσες».
Για τον ρόλο του στο «Vice»
«Το ενδιαφέρον στην ταινία, είναι ότι βλέπουμε έναν άνθρωπο που τον είχαμε μάθει να βρίσκεται πάντα σε δεύτερο πλάνο, ένα βήμα πίσω από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που του αναλογεί. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που όταν ήταν νέος πέρασε από πολλά δύσκολα στάδια, κατάφερε να φτάσει πολύ ψηλά, αλλά ίσως όχι όσο ψηλά θα ήθελε. Εδρασε κυρίως παρασκηνιακά, πίσω από τις πολιτικές κουρτίνες, σε μία εποχή που σφραγίστηκε από τον πόλεμο στο Ιράκ. Ενας άνθρωπος μυστηριώδης, ένας σκληροπυρηνικός τεχνοκράτης που χάραξε την αυστηρή γραμμή των συντηρητικών των ΗΠΑ».
Για την τέχνη της μεταμόρφωσης
«Παλιότερα, γνώριζα κόσμο που ενώ είχε δει τις ταινίες στις οποίες είχα παίξει, δεν μπορούσε να με αναγνωρίσει. Το θεωρούσα τεράστιο κοπλιμέντο».
Για τους ρόλους-χαμαιλέοντα
«Κάποτε μου είχαν πει ότι κινδυνεύω να γίνω γνωστός ως ο λιγότερο αναγνωρίσιμος ηθοποιός, ακριβώς επειδή μεταμορφωνόμουν τόσο συχνά. Για μένα, αυτή είναι όλη η ουσία της υποκριτικής. Δεν έχει πλάκα όταν παίζεις ξανά και ξανά τον εαυτό σου. Στην ταινία “The Machinist” (Αγρυπνος) υποδυόμουν έναν εργάτη που πάσχει από χρόνια αϋπνία, χάνει πενήντα κιλά και αρχίζει να χάνει και το μυαλό του. Εγώ με βάση το σώμα μου, χρειάστηκε να χάσω τριάντα κιλά για να μπω στο πετσί του ρόλου. Στο “American Hustle” η ζυγαριά έγειρε προς τα 94 κιλά. Στην ταινία “The Fighter” υποδυόμουν έναν πολύ τοξικό τύπο. Και στον “Σκοτεινό Ιππότη”, κόντευα να σκάσω μέσα στη στολή του Μπάτμαν. Με έπιανε κλειστοφοβία. Αναρωτιόμουν: τι με πανικοβάλλει περισσότερο, το κοστούμι, ή ο ίδιος ο ρόλος του Μπάτμαν;».
Για το… κληρονομικό του χάρισμα
«Είμαι πολύ υπερήφανος να πω ότι προέρχομαι από μία οικογένεια καλλιτεχνών τσίρκου. Η μητέρα μου έκανε τον κλόουν, θεωρώ πολύ σπουδαίο για μία γυναίκα που ξέρει να τσαλακώνεται και να κάνει τον κόσμο να γελάει. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, την έβλεπα ντυμένη κλόουν ανάμεσα σε ελέφαντες και λιοντάρια – ήταν συναρπαστικό και υπέροχο. Ο πατέρας της και παππούς μου, ήταν ταχυδακτυλουργός και εγγαστρίμυθος! Είμαστε λοιπόν μία οικογένεια από χαμαιλέοντες».
Για την αφιέρωση στον σατανά
«Εχω μία φυσική ροπή σε πιο σκοτεινούς ρόλους. Γι’ αυτό και στις Χρυσές Σφαίρες έκανα το αστείο, αφιερώνοντας το βραβείο μου στον Σατανά. Ηταν ένα εσωτερικό αστείο με τον σκηνοθέτη του “Vice”, που έλεγε ότι είχα πάρει έμπνευση και φώτιση από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και εγώ προτίμησα κάτι πιο σατανικό, πιστός στους σκοτεινούς μου χαρακτήρες».
Για τον Ντόναλντ Τραμπ
«Δεν θεωρώ ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σε θέση να καθίσει για δύο ολόκληρες ώρες και να παρακολουθήσει μία ταινία, οπότε ούτε με ενδιαφέρει η άποψή του, ούτε πιστεύω πως έχει κάτι να πει. Πιστεύω ότι ο Ντικ Τσέινι, ως πολιτικός, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν καλύτερος και σίγουρα πιο σοβαρός πολιτικός από τον Τραμπ».