Με πιάνει το παράπονο. Μόλις βγω από τα σύνορα, συνειδητοποιώ ότι η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα. Είναι η μιζέρια, μεταμφιεσμένη σε χώρα. Που ανάγει το τίποτα σε σημαντικό. Που αναμασάει ανούσιες μικρότητες αντί να βλέπει την κοσμογονία που συντελείται στον πλανήτη. Που αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί την αλήθεια της. Και αντ´ αυτού, αναζητά άλλοθι για τις αποτυχίες της, εχθρούς εντός και εκτός τειχών, αναπαράγοντας την εσωστρέφεια που μας κατατρέχει.
Όλα αυτά, τα συνειδητοποίησα στο Δουβλίνο. Σε μια επίσκεψη στον γιο μου που εργάζεται εκεί σε μια κορυφαία τεχνολογική εταιρία. Φεύγοντας εντυπωσιασμένος απ´ όσα είδα, έπιασα κουβέντα με τον 70άρη οδηγό ταξί. Και αντιλήφθηκα τι σημαίνει, το όραμα του ηγέτη, να φροντίζει να το ενστερνισθεί όλος ο λαός.
Μου εξήγησε λοιπόν – περήφανος – ότι η Ιρλανδία ήταν πριν από μια 10ετία μια φτωχή χώρα των 4 εκ. κατοίκων, σχεδόν σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βόρειο κομμάτι της χώρας, που είναι αποικία των Βρετανών. Κάθισαν λοιπόν οι πολιτικές δυνάμεις και συμφώνησαν να αξιοποιήσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας αφού πρώτα φέρουν σταθερότητα.
Μετά κόπων και βασάνων, έληξαν τη διαμάχη τους με το Μπέλφαστ και έπειτα στράφηκαν στην οικονομία.
Είχαν να αξιοποιήσουν 2 εγγενή στοιχεία της χώρας:
1. Το ότι είναι η πλησιέστερη χώρα της Ευρώπης προς την Αμερική όπου κατοικούν εκατομμύρια ιρλανδικής καταγωγής μετανάστες.
2. Το ότι ομιλούν την πιο διαδεδομένη επιχειρηματική γλώσσα – τα Αγγλικά.
Έκαναν, λοιπόν, το αυτονόητο. Μετέτρεψαν τη χώρα σε φορολογικό παράδεισο, κυρίως για αμερικανικές εταιρίες τεχνολογίας. Φροντίζοντας οι υποδομές -σε ταχύτητες internet, τηλεφωνίας, τραπεζικό σύστημα- να είναι του επιπέδου που απαιτούν οι εταιρίες αυτές.
Ενώ, το κόστος της στέγης φρόντισαν να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα. Ακόμα, έκαναν ειδικές καμπάνιες στους Ιρλανδούς της Αμερικής καλώντας τους να επισκεφθούν τη χώρα των προγόνων τους.
Αποτέλεσμα: την Ιρλανδία των 4 εκ. επισκέπτονται κάθε χρόνο 6,5 εκ. Αμερικανοί ιρλανδικής καταγωγής.
Σε ό,τι αφορά στην προσέλκυση επενδύσεων, ο ταξιτζής μού έδειξε με περηφάνια τα 4 κτήρια της Google, τα κτήρια του Facebook, της Yahoo, του LinkedIn κ.λπ. Μου εξήγησε ότι τα νέα παιδιά που δουλεύουν εκεί, απ´ όλο τον πλανήτη, ξοδεύουν απλόχερα σε ταξί, ενοίκια, εστιατόρια, pub κ.λπ., προκαλώντας την οικονομική ανάπτυξη που έβγαλε ήδη την Ιρλανδία από το μνημόνιο.
Και μου συμπλήρωσε ότι σε μερικά χρόνια η Ιρλανδία θα είναι μια άλλη χώρα. Εκεί που υπήρχαν εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις του λιμανιού, τώρα ορθώνονται γυάλινα κτήρια (δείτε το link). See how the Docks area has developed in the last 16 years.
Με πήγε στο αεροδρόμιο από ένα τούνελ 4,5 χιλιομέτρων, εξηγώντας μου ότι ενώνει τις παρυφές της πόλης με το λιμάνι, ώστε τα φορτηγά να μη διασχίζουν την πόλη και να προκαλούν κίνηση. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, η Κυβέρνηση έβαλε διόδια στο τούνελ μόνο για τα ιδιωτικά αυτοκίνητα και έκανε δωρεάν τη διέλευση των φορτηγών.
Απλές ιδέες, από λογικούς κυβερνήτες, που φρόντισαν να πάρουν μαζί τους τον λαό.
Όταν προσγειώθηκα στην Αθήνα, σκεφτόμουν ότι αρκεί να αντιγράφαμε τους Ιρλανδούς για να κάνουμε την Αθήνα το Ντουμπάι της Ευρώπης. Έχοντας σαν δεύτερη πηγή εισοδήματος τον Τουρισμό. Όχι τον Τουρισμό του τριμήνου (ήλιος, θάλασσα, αλκοόλ, σεξ), αλλά τον Τουρισμό των 12 μηνών: Ιατρικός Τουρισμός, Θρησκευτικός, Αναρριχητικός (Μετέωρα), Γαστρονομικός, Αρχαιολογικός κ.λπ.
Τι μας λείπει; Κοινός νους. Η Ελλάδα μπορεί, από αύριο κιόλας, να γίνει αυτό που της αξίζει. Αρκεί να το αποφασίσουμε.
*Ο Χρήστος Παπαπολύζος είναι Πρόεδρος NA Ευρώπης της DDB EUROPE