(Θα σας έλεγα να συγκρατήσετε την ιστορία που ακολουθεί. Γιατί μπορεί να έχει συνέχεια. Και αν έχει, θα είναι πολύ σοβαρή).
Στο Παρίσι πέρσι τέτοια εποχή βρέθηκαν δολοφονημένες τρείς Κούρδισσες ακτιβίστριες. Η υπόθεση έκανε αίσθηση, ο Πρόεδρος Ολλάντ είχε εκφράσει τον αποτροπιασμό του και είχε ζητήσει να χυθεί άπλετο φως στη δολοφονία.
Η τουρκική κυβέρνηση είχε σχολιάσει το συμβάν, αποδίδοντας τις πολλαπλές δολοφονίες σε εσωτερικές διενέξεις του ΡΚΚ. Η γαλλική αστυνομία ωστόσο,στράφηκε περισσότερο σε ακραίους εθνικιστικούς τουρκικούς κύκλους, μην αποκλείοντας το ενδεχόμενο εμπλοκής και αυτού που καλείται «βαθύ κράτος της Τουρκίας» – δεδομένου μάλιστα (όπως σημείωνε τότε ο τουρκικός Τύπος) ότι την ημέρα της δολοφονίας, η Άγκυρα είχε κλείσει ένα πλαίσιο συμφωνίας με τον Α.Οτσαλάν τερματίζοντας έναν 30χρονο αιματηρό «πόλεμο».
Κι ενώ οι μήνες περνούσαν και η αστυνομία έψαχνε στα τυφλά -διερευνώντας ακόμη και το ενδεχόμενο ληστείας (καθώς οι απόδημοι Κούρδοι στην Ευρώπη είναι πάνω από 150.000 και αποτελούν τον βασικό πυλώνα χρηματοδότησης του αποσχιστικού κινήματος) – ένα άρθρο χτες στο «Spiegel» τάραξε τα νερά.
Στο δημοσίευμα διατυπώνεται -για πρώτη φορά ως ισχυρή πιθανότητα- το ενδεχόμενο εμπλοκής τηςτουρκικής ΜΙΤ στη δολοφονία. Και μολονότι η δολοφονία έλαβε χώρα στη Γαλλία, το «Spiegel» θέτει το δηλητηριώδες ερώτημα: «είναι δυνατόν μια χώρα που θέλει να γίνει μέλος της ΕΕ, να επιτρέπει την εκτέλεση ενός συμβολαίου θανάτου σε χώρα-μέλος της ΕΕ;»
Το γερμανικό περιοδικό υποστηρίζει επίσης, ότι εξαιτίας αυτής της εικασίας οι γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας «περιόρισαν» τη συνεργασία τους με τη ΜΙΤ -«χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν χειρίζεσαι δεδομένα που σχετίζονται με συγκεκριμένα πρόσωπα» είπε ένας γερμανός αξιωματούχος. Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει (κατά το δημοσίευμα), ότι κανείς (γερμανός) δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να μεταδώσει σε (τούρκους) αξιωματούχους πληροφορίες για άτομα, όταν είναι ανοιχτή η πιθανότητα αυτό να οδηγήσει σε εκτέλεση…
Γιατί εμπλέκονται οι γερμανοί στο θέμα, θα αναρωτιέστε. Νομίζω, πως επειδή ο κυρίως ύποπτος Εμέρ Γκιουνέι (η φιγούρα του οποίου κατεγράφη σε κάμερα να εξέρχεται του κτιρίου όπου βρίσκονταν οι τρείς ακτιβίστριες σε χρόνο ύποπτο) είχε ζήσει 8 χρόνια στη Γερμανία πριν μετεγκατασταθεί στη Γαλλία στα τέλη του 2011. Προφανώς επομένως, η γαλλική αστυνομία ζήτησε τη συνδρομή της γερμανικής και τότε προέκυψαν διάφορες αντινομίες. Διότι ενώ στο Μόναχο ο Γκιουνέι είχε εκδηλωθεί υπέρ των τούρκων εθνικιστών, στη Γαλλία κινήθηκε στον αντίπαλο χώρο, εξυπηρετώντας τα στελέχη του ΡΚΚ. Επίσης, ενώ ζούσε με επίδομα ανεργίας (της τάξης των 900 ευρω), κατά τις έρευνες στο σπίτι του βρέθηκαν τουλάχιστον 12 κοστούμια, εισιτήρια από 9 ταξίδια στην Τουρκία και αποδείξεις από τη διαμονή του σε πανάκριβα ξενοδοχεία… Στο τελευταίο του ταξίδι στην Τουρκία εξάλλου, 20 μέρες πριν από τη δολοφονία, χρησιμοποιούσε τρία κινητά τηλέφωνα (δύο με γαλλικά νούμερα και ένα με τουρκικό), ενώ η αλληλουχία των κλήσεων ως την ώρα της δολοφονίας φαίνεται πως ήταν ιδιαιτέρως αποκαλυπτική.
Στο δημοσίευμα αναφέρονται και άλλα στοιχεία, εντυπωσιακά μεν, η εγκυρότητα των οποίων δε, δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί. Αναφέρονται λ.χ. τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του Γκιουνέι με πράκτορες της ΜΙΤ όπου σχεδιάζονται οι δολοφονίες -αυτές τις συνδιαλέξεις είχε υποκλέψει ο Γκιουνέι και τις είχε παραδώσει σε φίλο του (προς χρήση σε περίπτωση «ατυχήματός» του), ο οποίος και τις παρέδωσε στην αστυνομία.
Η υπόθεση αναμφισβήτητα είναι σκοτεινή, όπως σκοτεινά είναι και τα κίνητρα των «αποκαλύψεων» που γνωρίζουν το φως της δημοσιότητας. Διότι, είναι αξιοσημείωτη η έμφαση που αποδίδει το γερμανικό περιοδικό στις «υποψίες» (όπως δηλώνει) εμπλοκής της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας. Αν πρόκειται απλώς για αδιαβάθμητες «υποψίες», τότε το «Spiegel» χειρίζεται το θέμα με εγκληματική ελαφρότητα. Κι επειδή δεν συνηθίζει να κάνει κάτι τέτοιο σε θέματα τέτοιας σημασίας, τότε, είτε είμαστε ενώπιον μιας έμμεσης προειδοποίησης προς την τουρκική πλευρά, είτε βρισκόμαστε στην εκκίνηση μιας διαπραγμάτευσης, η εξέλιξη της οποίας ασφαλώς δεν θα δημοσιοποιηθεί.
(Αλίμονο στις κοπέλες που χάθηκαν, όπως θάλεγε κι η μάνα μου…)