Από τότε που ο Φιντέλ παρέδωσε την εξουσία στον Ραούλ, μ' έπιασε ένα στρες. Κι όλο ψάχνω την ευκαιρία για το μεγάλο ταξίδι αλλά ποτέ δεν τη βρίσκω. Κι όπως φαίνεται, δύσκολα θα τα καταφέρω πριν γεμίσει ο τόπος Αμερικανάκια. Γιατί πόσο θα ζήσει ακόμα ο Φιντέλ; Βαστάει ο φουκαράς και με περιμένει, αλλά κάποια στιγμή μάλλον θα βαρεθεί και θα «δραπετεύσει».
Ιστορική μέρα η χθεσινή (17.12.14). Οι Αμερικανοί ανοίγουν στην Αβάνα την πρεσβεία τους μετά από 53 χρόνια! Είναι φανερό πως ο Ραούλ, όπως και άλλοι Κουβανοί αξιωματούχοι, κουράστηκαν να παραμένουν υποκριτικά απρόθυμοι στις τόσες θετικές προκλήσεις των γειτόνων τους. Κι όπως φαίνεται, είναι πλέον έτοιμοι για πολλές αλλαγές. Αποφάσισαν χαλάρωση των περιορισμών στο εμπόριο και τις μεταφορές από τις ΗΠΑ προς την Κούβα. Μεταξύ άλλων, θα επιτραπεί στις αμερικανικές τράπεζες να ανοίξουν λογαριασμούς σε ανταποκρίτριες κουβανικές τράπεζες και θα παρασχεθούν διευκολύνσεις στο εμπόριο με τον ιδιωτικό τομέα.
Πώς άραγε θα είναι η Κούβα σε λίγα χρόνια; Πόσες αλυσίδες εμπορικών κέντρων θα γεμίσουν τις πόλεις τους, τι θα απογίνουν αυτά τα τεράστια αυτοκίνητα αντίκες, οι φτωχογειτονιές της Αβάνας και της Σάντα Κλάρα, της Artemisa (Άρτεμις..!) και πόσα εκατομμύρια Αμερικανών θα κατακλύσουν όλο το νησί; Κι οι περίφημες Κουβανές πόρνες; Θα ανοίξουν «εταιρείες» κι αυτές ή θα πιάσουν δουλειά στα φουτουριστικά γραφεία κάποιας πολυεθνικής;
Το άλλο είναι πώς θα αντιδράσουν οι Κουβανοί στην αγαπημένη τους αμερικάνικη κουλτούρα. Ποιος θα νικήσει ποιον; Το λατινικό ταμπεραμέντο ή το «πλαστικό» αμερικάνικο όνειρο; Υπάρχει περίπτωση να αφεθούν αλλά μπορεί και να δώσουν μια νέα διάσταση στη λατινική τους πολιτιστική ταυτότητα, βάζοντας μέσα τα στοιχεία της αγοράς.
Εμείς, όμως, από την Ευρώπη, θέλουμε να μπούμε μόνο στο σκηνικό, να περπατήσουμε σε δρόμους με κουβανέζικη φασαρία, να χορέψουμε salsa, reggaeton και son στο La Bodeguita,να φάμε στο El Floridita και να απολαύσουμε τις συνήθειες και τη γοητεία της καθυστέρησης. Λίγο μας νοιάζει για τον πόνο, την ανέχεια και τους αποκλεισμούς που υφίστανται οι «επαναστατημένοι», με το ζόρι, Κουβανοί. Και το κακό είναι ότι δεν θα προλάβουμε να τα δούμε από κοντά, στη «φυσική» τους υπόσταση. Θα χάσουμε την εικόνα της απαγορευμένης «παραμυθοχώρας» και την ευκαιρία να συναντήσουμε σε κάποιο μπαρ την αύρα του Χέμινγουεϊ να πίνει χωρίς ζάχαρη το μοχίτο του…
«Μάστιγα» αυτός ο καπιταλισμός για τη νοσταλγική γραφικότητα των ξεχασμένων κοινωνιών. Συνήθως, έρχεται να τους «σώσει» με ακριβά πολιτιστικά ανταλλάγματα. Το ζήτημα είναι όμως ότι όλοι θέλουν να σωθούν. Γιατί άλλο είναι η στέρηση του «τοξικομανούς» της ευμάρειας, που τον προδίδει το σύστημα, και άλλο να μοιράζεσαι με άλλους δέκα το ίδιο άθλιο δωμάτιο στα φτωχόσπιτα του Σαντιάγκο.
Καθόλου δεν μου άρεσε αυτό το deal με τους Αμερικανούς. Μόνη μου ελπίδα ο Κάστρο. Γιατί όσο ζει, η Κούβα δεν πρόκειται να γίνει η 51η πολιτεία των ΗΠΑ.
Κράτα κι άλλο Φιντέλ. Αγχώθηκα περισσότερο τώρα και είναι θέμα χρόνου να το αποφασίσω το ταξίδι!