(Μέσα στη μαυρίλα της τρέχουσας επικαιρότητας, από τη Χρυσή Αυγή ως τους σωφρονιστικούς της Νιγρίτας, αναζήτησα μια νοερή φυγή προς το εξωτερικό. Αν νιώθετε την ίδια ανάγκη για λίγο, ιδού).
Πόσα γεύματα τρώτε την ημέρα και πόσες ώρες τη μέρα περνάτε τρώγοντας; Φυσικά δεν το έχετε υπολογίσει – στη Γαλλία όμως, όπου υπάρχει μια κωδικοποιημένη καθημερινή πρακτική, είναι καθιερωμένα τα τρία γεύματα των τριών πιάτων τη μέρα, ενώ στο τραπέζι περνούν οι γάλλοι αθροιστικά, καθημερινά, 2 ώρες και 22 λεπτά! Διότι γι΄ αυτούς το φαγητό δεν είναι απλά διατροφή, είναι μια συλλογική δραστηριότητα που δίνει την ευκαιρία της κοινωνικοποίησης – και αυτή η παράδοση έρχεται από μακρυά και πάει μακρυά…
Δημοσίευμα της «Guardian» αποκαλύπτει ότι το 1/3 του πληθυσμού της χώρας σπάει τη μέρα του σε τρία γεύματα, τα οποία διαρκούν πολύ – διότι αν συνυπολογιστεί ότι υπάρχει κι ο «κρυφός» χρόνος (τα ψώνια, το μαγείρεμα, το συμμάζεμα, το πλύσιμο, η τακτοποίηση) ο χρόνος του φαγητού γίνεται λάστιχο…
Στο δημοσίευμα επισημαίνεται ότι όταν ο γάλλος λογοτέχνης Πωλ Μοράν επισκέφθηκε το 1937 τη Νέα Υόρκη κατέγραψε την έκπληξή του βλέποντας ανθρώπους να τρώνε μόνοι τους στον δρόμο «σαν σε στάβλο». Οι βρετανοί επίσης, έχουν μιαν απλή αντίληψη για το φαί – τρώνε μόνοι τους ή με παρέα, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, ή με το μάτι καρφωμένο στο κομπιούτερ. Αντίθετα στη Γαλλία, χαρακτηριστικά αναφέρεται, ότι στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι μικρο-γεωργοί εγκατέλειψαν τα χωράφια τους για να γίνουν εργάτες, ένα από τα πρώτα αιτήματα του συνδικαλιστικού τους αγώνα ήταν να έχουν διάλειμμα το μεσημέρι για φαγητό, καθώς αρνιόντουσαν να τρώνε στους χώρους εργασίας τους, «πίσω από τις μηχανές»…
Κι αν στις ΗΠΑ υπάρχει μια ατομικιστική προσέγγιση στο φαγητό, όπου ο καθένας μπορεί να φάει ή να μη φάει και πάντως να φάει κάτι διαφορετικό, στη Γαλλία υπάρχει ένα κώδικας, μια πειθαρχία, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για ατομικές επιθυμίες. Οι ώρες του φαγητού είναι καθιερωμένες και όποιος δεν σερβιριστεί από το κυρίως πιάτο θεωρείται αλλόκοτος και ιδιότροπος… Κι αν σήμερα, στο δείπνο τα τρία πιάτα συχνά μειώνονται στα δύο ή στο ένα, απαρεγκλίτως ο καθένας σερβίρεται από το κυρίως πιάτο και κάνει τις εκπτώσεις του στο πριν ή το μετά.
Η Γαλλία εξάλλου υπήρξε από τις λίγες χώρες που δεν υποχώρησε στα fast food, αντίθετα αυτά υποχώρησαν σ΄αυτήν – καθώς οι νέοι μαζεύονταν στα σέλφ σέρβις, σερβίρονταν, τα έβαζαν στη μέση και δοκίμαζαν απ΄όλα…
Κι αν στις προτεσταντικές χώρες δεν θεωρείται αξιοπρεπές το να συζητάς για το φαγητό, στη Γαλλία είναι προσβλητικό να μη μιλάς για το φαγητό – διότι η κουλτούρα τους λέει, ότι η γεύση και η ευωδιά είναι αισθητικές απολαύσεις που πρέπει οι άνθρωποι να τις μοιράζονται, γιατί έτσι η ευχαρίστηση πολλαπλασιάζεται κι ενδυναμώνεται από την ευχάριστη παρέα και το κουβεντολόι.
Στο δημοσίευμα υποστηρίζεται τέλος, ότι η γαλλική συνήθεια των γευμάτων σε παρέα καταπολεμά την παχυσαρκία! «Παίρνουμε κάτι λίγο απ΄όλα, ενώ αποφεύγουμε να σερβιριστούμε τρίτη φορά γιατί μας κοιτάν και μας κρίνουν οι άλλοι συνδαιτυμόνες» σημειώνεται.
(Σιγά, εμείς στην Ελλάδα γεμίζουμε το τραπέζι τόσο, που να μη χωράν οι οδοντογλυφίδες και τα γεύματα με παρέα είναι κατά κανόνα καταστροφικά για τα κιλά μας. Όμως οι Γάλλοι είναι αλλιώς – αχ αυτές οι ταινίες με τις μεγάλες γαλλικές οικογένειες στας εξοχάς…)