Πολύς δημοσιογραφικός ντόρος έγινε για τη δράση των Κίτρινων Γιλέκων το περασμένο Σάββατο. Στα Ηλύσια Πεδία υπήρχε ηρεμία, σχεδόν νέκρα, μόνο μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές. Εγώ δεν είδα στη γειτονιά μου «μπούγιο», καταθέτει στο FT Magazine ο αρθρογράφος του βρετανικού εντύπου Σάιμον Κούπερ, κάτοικος Παρισίων.
Δέκα χιλιάδες Κίτρινα Γιλέκα σε όλο το Παρίσι. Τόσοι ήταν. Την ίδια ώρα διπλάσιοι σε αριθμό οικολόγοι διαδήλωσαν για το κλίμα, όμως τα διεθνή Μέσα δεν τους «είδαν». Γιατί;
Επειδή βλέπουν στα Κίτρινα Γιλέκα των χαμηλόμισθων λευκών Γάλλων -οι οποίοι πράγματι μετράνε και το τελευταίο ευρώ τους- την προοπτική μιας «ανατροπής του κατεστημένου» αλά Τραμπ ή αλά Brexit, γράφει. Τα διεθνή Μέσα δεν θέλουν να την πατήσουν ξανά, υποτίθεται υποτιμώντας τον λαϊκό παράγοντα, έτσι υποβιβάζουν τη σημασία μεγαλύτερων πολιτικών κινημάτων, όπως η «πορεία για το κλίμα».
Ομως κακώς εκλαμβάνονται τα λαϊκιστικά κινήματα σαν να είναι «ο αγώνας του λαού εναντίον των ελίτ» και υπόθεση του μέλλοντος, ενώ είναι του παρελθόντος – διότι η μεταστροφή έχει συντελεσθεί: δείτε τη λαϊκή αντι-Τραμπ ψήφο στις αμερικανικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου, δείτε το κίνημα κατά του Brexit στη Βρετανία. Δείτε και την κεντροαριστερή οικολογία της Γερμανίας, η οποία είναι ένα καλό παράδειγμα για συγκρίσεις με τη λαϊκιστική ακροδεξιά: εκεί οι Πράσινοι υπερέχουν σε ποσοστό 6% της Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Η βία, βέβαια, των λαϊκιστών προσφέρεται για «κάλυψη» από τα διεθνή Μέσα, ενώ οι οικολόγοι είναι ειρηνικοί.
Ας σκεφθείτε, επιπλέον και τούτο, γράφει ο Κούπερ: αν τα Πράσινα Γιλέκα αποφασίσουν να συμμετάσχουν ως τέτοια στις ευρωεκλογές, το ποσοστό της Λε Πεν είναι αυτό που θα ροκανίσουν.