Τα νοσοκομεία τα φοβάμαι. Και απέξω να περνάω, άβολα νιώθω. Αλλά έχω και τυφλή εμπιστοσύνη στους γιατρούς. Αντιφατικό ακούγεται, αλλά αυτό μου συμβαίνει. Τέλος πάντων, όμως, αυτό έχει λίγη σημασία. Σήμερα θα διηγηθώ την εμπειρία μου με το νοσοκομείο στη Σουηδία.
Πριν από λίγες ημέρες, παρέστη η ανάγκη να εισαχθώ στο νοσοκομείο. Αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Κρύος ιδρώτας. Πιο κρύος από αυτό που προκαλούσε το πρόβλημα. Θυμήθηκα προηγούμενες εμπειρίες από Ελλάδα και Αλβανία, κυρίως δικών μου ανθρώπων όπου έχω βρεθεί να τους συνοδεύω. Η πρώτη επαφή με το σύστημα υγείας της σκανδιναβικής χώρας, ξεκίνησε από το σπίτι με το προσωπικό του ασθενοφόρου που καλέσαμε. Η εξέταση στο σπίτι πήρε αρκετή ώρα, μέχρι να καταλήξει η νοσοκόμα – η εκπαίδευσή τους είναι αρκετά πιο εξειδικευμένη και αρκετά πιο κοντά στο ιατρικό επάγγελμα από αυτή που γνωρίζουμε – ότι χρειάζομαι μεταφορά στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε περίπου μια ώρα, αλλά υπολογίστε ότι μιλάμε για μια χώρα με τεράστιες αποστάσεις ανάμεσα στα αστικά κέντρα.
Η υποδοχή δεν διέφερε σημαντικά από τα συνηθισμένα στην Ελλάδα. Απλώς, αρκετά λιγότερος κόσμος να περιφέρεται και πολύ ησυχία. Μετά τη λήψη αίματος, μακρά αναμονή μέχρι να έρθει γιατρός για εξέταση. Προφανώς, η αξιολόγηση που είχε γίνει, από το σπίτι κιόλας, έδινε προτεραιότητα σε αλλά, πιο σοβαρά περιστατικά. Αν κι εγώ νόμιζα ότι είμαι ο πιο άρρωστος απ’ όλους. Φαντάζομαι συμβαίνει σε όλους αυτό.
Προς το εξεταστήριο, η νοσοκόμα που οδηγούσε το φορείο με ρώτησε σε ποια γλώσσα μιλάω και της είπα ελληνικά, αλβανικά, αγγλικά και, σε κάποιο βαθμό, σουηδικά. Συγκράτησε τα ελληνικά και μου απάντησε: Εγώ δεν μιλάω ελληνικά, αλλά ο γιατρός που θα σας δει είναι Ισλανδός. Μπορεί και να ξέρει. Αν και υπέφερα, εκείνη την ώρα, ένα χαμόγελο το έσκασα. Ο γιατρός -που αν και… Ισλανδός ελληνικά δεν ήξερε- ζήτησε να εισαχθώ στο νοσοκομείο για παρακολούθηση. Στο δωμάτιο συστήθηκα καλύτερα με το ΕΣΥ της Σουηδίας. Εδώ έμαθα ότι, στη Σουηδία, όλοι οι πολίτες που ζουν στο έδαφός της, με οποιοδήποτε καθεστώς νομιμότητας και οποιασδήποτε καταγωγής, απολαμβάνουν τις ίδιες παροχές υγείας. Χωρίς διάκριση θέσεων νοσηλείας στο νοσοκομείο. Άσχετα από το αν είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι. Δεν χάνουν ποτέ αυτές τις παροχές. Ακούγεται αρκετά… σοσιαλιστικό, αλλά είναι η αλήθεια. Επίσης, για παιδιά κάτω των 18 ετών, οι γονείς δεν πληρώνουν ποτέ και τίποτα, οπουδήποτε και για οποιαδήποτε αιτία νοσηλευτεί ή εξετασθεί το παιδί.
Η συμπεριφορά του νοσηλευτικού προσωπικού και των ιατρών, ο απόλυτος επαγγελματισμός τους, η μέριμνα για τον ασθενή, η ανθρώπινη επαφή (οι πάντες σου συστήνονται με χειραψία και σου μιλάνε με το μικρό σου όνομα), σε κάνουν να νιώσεις σιγουριά και να τους έχεις εμπιστοσύνη. Να ξέρεις ότι είσαι στα κατάλληλα χέρια. Να αναφέρω, επίσης, ότι το άτομο που με συνόδεψε, για όσο διάστημα παρέμεινε μαζί μου, δεν χρειάστηκε να ξοδέψει χρήματα για φαγητό. Από την πρώτη στιγμή, το νοσηλευτικό προσωπικό του τμήματος μερίμνησε για αυτό.
Όπως είπα και στην αρχή, τα νοσοκομεία τα φοβάμαι. Αλλά όσο σκέφτομαι ότι, στην Αλβανία, υπάρχουν περιπτώσεις που υποχρεώνουν τους ασθενείς να αγοράσουν οι ίδιοι τους ορούς(!) αλλά και περιπτώσεις που έχω δει στην Ελλάδα, όπου νοσηλευτικό προσωπικό έχει συμπεριφερθεί σε ασθενή σαν να είναι σκουπίδι ή ένοχος προς τιμωρία, τόσο αναθεωρώ τους φόβους μου. Όχι, βέβαια, ότι θα αρχίσω να τα αγαπώ κιόλας τα νοσοκομεία.