Εντάξει, ας πούμε ότι η συμφωνία ένας προς έναν ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία λειτουργεί στην πράξη. Τι θα κάνει, όμως, η Τουρκία με τα δυο εκατομμύρια και πλέον των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται ήδη στο έδαφός της;

Σύμφωνα με την Hurriyet, το κάνει ήδη. Και είναι μια σειρά από διμερείς συμφωνίες με 14 χώρες – αγνοώντας το γεγονός ότι πολλές από αυτές είναι θέατρο συγκρούσεων ή διώξεων. Οι πρώτες χώρες στις οποίες η Αγκυρα έκανε τη σχετική κρούση για μια «συμφωνία επανεισδοχής»  είναι το Ιράκ και το Ιράν. Ενώ έχει ξεκινήσει διπλωματικές επαφές με το Αφγανιστάν, την Αλγερία, το Μπαγκλαντές, το Καμερούν, την Ερυθραία, το Μαρόκο, τη Γκάνα, τη Βιρμανία, τη Δημοκρατία του Κονγκό, τη Σομαλία, το Σουδάν και την Τυνησία.

Οι ενστάσεις που διατυπώνονται είναι πολλές. Τι θα συμβεί εάν ένας ή περισσότεροι επαναπατρισμένοι καταλήξουν στη φυλακή ή – ακόμη χειρότερα – εκτελεστούν στη χώρα της καταγωγής τους επειδή είναι διαφωνούντες; Το τουρκικό κοινοβούλιο, στο μεταξύ, ενέκρινε την περασμένη Πέμπτη μια συμφωνία που επιτρέπει στην Αγκυρα να επαναπροωθεί στην πατρίδα τους πακιστανούς μετανάστες. Και σύμφωνα με τη Χουριέτ στα σκαριά βρίσκεται και μια ανάλογη συμφωνία με τη Συρία του Μπασάρ αλ Ασαντ. Ναι, ακόμη και με τη Συρία του Μπασάρ αλ Ασαντ.

«Στο θέμα των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ο Βαλς κατάφερε να εξοργίσει τους εργοδότες χωρίς να κατευνάσει τους νέους». Είναι σκληρός ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Monde για τις τελευταίες αλλαγές στον «loi travail», τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση. Ακόμη πιο σκληρός είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της εφημερίδας: «Στροφή 180 μοιρών». Και η κριτική εδώ δεν είναι σε βάρος του πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς αλλά σε βάρος του ίδιου του προέδρου Ολάντ. Το πρόβλημα, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα, βρίσκεται στην απόφαση που έλαβε η κυβέρνηση την περασμένη Δευτέρα να φορολογήσει τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου ελπίζοντας ότι αυτό θα ωθήσει τους εργοδότες να τις μετατρέψουν σε αορίστου.

«Ο Φρανσουά Ολάντ είχε αποπειραθεί να κάνει το ίδιο στην αρχή της πενταετίας του με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε: η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη, οι συμβασιούχοι δεν γνώρισαν κανένα όφελος και τα έσοδα του Unedic (του γαλλικού ΟΑΕΔ) υποτριπλασιάστηκαν». Αλλά γιατί ο Ολάντ και ο Βαλς επιμένουν στη συνταγή «ομάδα που χάνει δεν αλλάζει»; Η απάντηση λέγεται Nuit debout (Νύχτες στο πόδι). Και είναι το κίνημα διαμαρτυρίας, μια γαλλική εκδοχή των Αμερικανών του Occupy Wall Street ή των ισπανών Αγανακτισμένων, που από τις 31 Μαρτίου ξενυχτάει κάθε βράδυ στο Παρίσι και  άλλες πόλεις για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του απέναντι στο νόμο.

Κάπως έτσι ο Ολάντ, «που τον περασμένο Ιανουάριο είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα ακολουθούσε τα ίχνη του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ προωθώντας μια γενναία μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας ακόμη και με τον κίνδυνο να χάσει τις εκλογές» αποφάσισε να υποχωρήσει. Ή μάλλον να κάνει tête-à-queue.

Στο μακροσκελές άρθρο του στο Foreign Affairs, ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου δεν αναφέρεται ούτε μια φορά προσωπικά στον Ντόναλντ Τραμπ, τον Μπένι Σάντερς ή τους υπόλοιπους υποψήφιους για τον Λευκό Οίκο. Αλλά η επιχειρηματολογία του τον θέτει απέναντι σε εκείνους που υποστηρίζουν ή προβλέπουν ότι οι ΗΠΑ θα αναδιπλωθούν τα επόμενα χρόνια στον εαυτό τους. Ηδη από τον τίτλο («Η Αμερική και η παγκόσμια οικονομία: γιατί οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν την ηγετική τους θέση»), ο Λιου υπερασπίζεται το σύστημα που γεννήθηκε το 1944 στο Μπρέτον Γουντς με τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. «Ένα σύστημα που απαιτεί μια ηγέτιδα δύναμη, ρόλο που ιστορικά διαδραμάτισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες».

Αν λοιπόν ο Τραμπ έλεγε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στους New York Timesότι οι ΗΠΑ πρέπει να «πληρώνονται» από εκείνους που ζητούν τη βοήθειά τους, ο Λιου λέει ότι η Αμερική πρέπει να «πληρώνει τους λογαριασμούς της» – να χρηματοδοτεί δηλαδή διεθνείς οργανισμούς όπως είναι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και το G20 ή το Green Climate Fund. Σε αυτούς τους οργανισμούς – υπενθυμίζει ο Λιου – οι ΗΠΑ μπορούν να προσφύγουν για βοήθεια. Και αυτοί οι οργανισμοί – προσθέτει – λειτούργησαν στην κρίση που ξέσπασε το 2008. «Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να ενισχύσουμε αυτήν την αρχιτεκτονική και να την προσαρμόσουμε στις νέες προκλήσεις». Θα συμφωνήσει άραγε ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου;

Πριν από λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης Λι Σιέν Λουνγκ διέψευσε δημοσίως ότι καταχράται την εξουσία του και ότι σκοπεύει να μετατρέψει τη χώρα του σε μια ψευδομοναρχία με τον ίδιο επικεφαλής σε ρόλο δυνάστη. Και πού είναι η είδηση; Ότι η διάψευση είναι αποτέλεσμα της κατηγορίας που εκτόξευσε εναντίον του η ίδια του η αδελφή. Να προστεθεί,  επίσης, ότι τα δυο αδέλφια είναι παιδιά του Λι Κουάν Γιου, του ανθρώπου που θεωρείται εθνάρχης της Σιγκαπούρης και την οποία κυβέρνησε από το 1959 έως το 1990.

Άλλη μια λεπτομέρεια που κάνει αυτήν την ιστορία άκρως ενδιαφέρουσα. Η Λι Γουέι Λινγκ εκτόξευσε τα βέλη της από το Facebook καθώς η βασική εφημερίδα της Σιγκαπούρης, οι Staits Times, αρνήθηκε να δημοσιεύει την επιστολή της. Η αδελφή του πρωθυπουργού γράφει εκεί ότι οι εορταστικές εκδηλώσεις με τις οποίες ο αδελφός της θέλησε να τιμήσει τον πατέρα τους δεν είναι τίποτε άλλο από μια απόπειρα να εδραιώσει την εξουσία του ως κληρονόμος. «Πρόκειται για Καταφανή κατάχρηση εξουσίας», γράφει η Λι Γουέι Λινγκ, γιατρός και μέλος του Εθνικού Ινστιτούτου Νευροεπιστημών. Παραμένει άγνωστο εάν σε αυτήν την περίπτωση μιλάει ως επιστήμονας.

Προς το άπειρο και ακόμη παραπέρα. Ο Εντουαρντ «Μπαζ» Ολντριν ήταν ο δεύτερος άνθρωπος που πάτησε στο φεγγάρι το μακρινό 1969. Αλλά τώρα έχει ένα άλλο όνειρο: να βοηθήσει κάποιον άλλον άνθρωπο να πατήσει στον Αρη – και να πατήσει ως έποικος. «Το σχέδιο – λέει ο ίδιος στο BBC – απαιτεί διαστημικά οχήματα που θα κάνουν μπρος πίσω τη διαδρομή από τη Γη στον Φόβο, τον μεγαλύτερο και πιο εσωτερικό από τους δυο φυσικούς δορυφόρους του Κόκκινου Πλανήτη. Ο Φόβος θα χρησιμεύσει ως τραμπολίνο».

Το όχημα αυτό ονομάζεται Cycler και θα μεταφέρει ανθρώπους και υλικό περίπου όπως ένα ταξί. Με αυτόν τον τρόπο θα καταστεί η δυνατή η εξερεύνηση, η εμπορική ανάπτυξη και τελικά ο εποικισμός του Αρη. «Η βαρύτητα κάθε πλανήτη λειτουργεί σαν σφεντόνα αυξάνοντας την ταχύτητα του διαστημικού οχήματος και μειώνοντας την ποσότητα των απαιτούμενων καυσίμων. Με αυτόν τον τρόπο απελευθερώνεται ζωτικός χώρος για τους αστροναύτες», εξηγεί ο Ολντριν ως επικεφαλής μιας ομάδας ερευνητών.

Κάπως έτσι  ξεκίνησε τον περασμένο χρόνο μια μελέτη βιωσιμότητας του σχεδίου, το οποίο συνοδεύεται από ένα χρονοδιάγραμμα εποικισμού του Αρη. Που προβλέπεται για πότε; Για το 2040. «Καταλαμβάνουμε, δεν επισκεπτόμαστε», δηλώνει ο Ολντριν. Και λέει και κάτι ακόμη: «Θα σας φανώ ελάχιστα μετριόφρων, αλλά αν είχα τη δυνατότητα να πάω αύριο στον Αρη δεν θα το έκανα. Είμαι πιο χρήσιμος εδώ».  Ισως επειδή η συμβολή του στα ταξίδια των άλλων στο διάστημα δεν είναι τόσο γνωστή όσο γνωστό είναι το δικό του παρελθόν ως αστροναύτη. Οσο για το μέλλον, ο Ολντριν δεν έχει καμία αμφιβολία: «Δεν θα είμαι ζωντανός όταν θα πάει ο άνθρωπος στον Κόκκινο Πλανήτη. Μένω στη Γη για να βοηθήσω τις μελλοντικές γενιές».