Πρώτα οι αριθμοί των Panama Papers: 11,4 εκατομμύρια αρχεία που εκτείνονται σε βάθος 40 χρόνων και αφορούν περισσότερες από 214.000 παράκτιες εταιρίες. Ποιοι είναι οι ισχυροί και διάσημοι που κρύβουν τα λεφτά τους σε αυτούς τους φορολογικούς παραδείσους, μπορείτε να το δείτε στη δημοσίευση του Protagon που επιμελήθηκε ο Χάρης Καρανίκας, ο οποίος είναι μέλος της International Consortium of Invastigative Journalists, της διεθνούς οργάνωσης των δημοσιογράφων που αποκάλυψε το σκάνδαλο.

Η Monde, πάλι, δημοσίευσε στην ηλεκτρονική έκδοση ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για να εξηγήσει πώς «ξεκοκάλισαν» οι δικοί της δημοσιογράφοι αυτόν τον τεράστιο όγκο δεδομένων. Τα εργαλεία – γράφει η εφημερίδα – παραχωρήθηκαν από την ίδια την ICIJ. Και ποια είναι αυτά; Μηχανές αναζήτησης και συστήματα αναγνώρισης κειμένων. Σε ό,τι αφορά την προσέγγιση, η Monde επέλεξε αυτή των ονομάτων παρά των ιδιοτήτων, όπως για παράδειγμα «γάλλος βουλευτής». Από αυτή τη λίστα των ονομάτων – σπεύδει να υπογραμμίσει η Monde – δεν λείπουν ούτε οι μέτοχοι της ίδιας της εφημερίδας.

Για το «ξεκοκάλισμα» χρειάστηκε ένας χρόνος και η συνεργασία άλλων μέσων ενημέρωσης που ανήκουν στο ICIJ. Αλλά η δουλειά δεν έχει τελειώσει ακόμη. Οι δημοσιογράφοι της Monde τονίζουν ότι δεν είχαν αρκετό χρόνο για να χτενίσουν όλα τα Panama Papers. Με άλλα λόγια, η λίστα των ονομάτων θα εμπλουτιστεί πολύ σύντομα.

«Λέγομαι Ριζουάν Μαμούντ. Είμαι Πακιστανός. Και θα αυτοκτονήσω». Ξεκινάει με αυτήν την απειλή η συνέντευξη που παραχώρησε στον απεσταλμένο της Repubblica στη Λέσβο ένας από τους μετανάστες που πρόκειται να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία στο πλαίσιο της συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. «Θα αυτοκτονήσω εάν δεν με βοηθήσει η Ευρώπη. Αν με στείλουν πίσω θα πέσω στη θάλασσα και θα βρω τον αδελφό μου Ουσμάν. Ηταν 16 χρονών και τον σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου οι διακινητές», λέει ο 22χρονος Πακιστανός. «Μας ανέβασαν σε ένα πλαστικό σκάφος, ήμασταν 65 άτομα», διηγείται. «Φύγαμε από το Πακιστάν για να ζήσουμε ειρηνικά. Εκεί η ζωή είναι αδύνατη, είδατε τι έκαναν οι Ταλιμπάν στη Λαχώρη, πώς σκότωσαν δεκάδες παιδιά στο πάρκο. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί εγώ και πολλοί ακόμη προτιμάμε να πεθάνουμε παρά να γυρίσουμε στην Τουρκία;»

Είπε τόσο αντιφατικά πράγματα που κατάφερε να αφήσει άφωνο ακόμη και τον Μπομπ Γούντγουορντ, τον μύθο της δημοσιογραφίας που μαζί με τον Καρλ Μπέρνστιν αποκάλυψε το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ. Ποιος άλλος; Ο Ντόναλντ Τραμπ.

Το φαβορί για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών πρώτα προέβλεψε ότι η αμερικανική οικονομία θα χτυπηθεί από τέτοια ύφεση ώστε θα ήταν προτιμότερο να μην επενδύει κανείς στο χρηματιστήριο. Κι έπειτα ισχυρίστηκε ότι όταν εκφέρει τέτοιες απόψεις ένας υποψήφιος πρόεδρος, οι αγορές δεν επηρεάζονται επειδή «οι τύποι της Ουόλ Στριτ γνωρίζουν αυτά τα πράγματα καλύτερα από τον καθένα». Κι ακόμη: παρά την ύφεση και παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει οικονομολόγος που να μην θεωρεί κάτι τέτοιο αδύνατο, ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι θα μηδενίσει μέσα σε οκτώ χρόνια το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ που φτάνει στο αστρονομικό ύψος των 19 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.

Στη συνέχεια διαβεβαίωσε ότι εάν εκλεγεί, θα επανεξετάσει μέσα στις εκατό πρώτες ημέρες όλες τις εμπορικές και αμυντικές συμφωνίες της χώρας του – θα ανατρέψει δηλαδή πολιτικές δεκαετιών. Συγχρόνως, όμως, ορκίζεται ότι ως πρόεδρος «θα είμαι τόσο προεδρικός που δεν θα με αναγνωρίζετε». Οι συμπολίτες του, λέει, «θα βαρεθούν πολύ, θα τους πάρει ο ύπνος».  Μέχρι να νικήσει, πάντως, δεν πρόκειται να κατεβάσει τους τόνους, όπως υποτίθεται ότι του ζητούν οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι. «Το μόνο που με απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι πως πρέπει να νικήσω. Γιατί αν νικήσω θα λυθούν πάρα πολλά προβλήματα. Κι εγώ είμαι φτιαγμένος για να νικάω».

Ενα σχόλιο έκανε μόνο ο Μπομπ Γούντγουορντ: ότι άκουσε πράγματα «άνευ προηγουμένου».

Λέγεται Μπιαλοβιέτσα και είναι το τελευταίο παρθένο κομμάτι από τα δάση που κάλυπταν κάποτε ολόκληρη τη βορειοανατολική Ευρώπη. Εκτείνεται από την Πολωνία έως τη Λευκορωσία, έχει ενταχθεί στην παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO και φιλοξενεί είδη που απειλούνται. Ενα από αυτά είναι ο βίσονας, το πιο μεγάλο θηλαστικό της Γης που έχει απομείνει στην Ευρώπη και το οποίο έχει δώσει το όνομά του στην παμπάλαια βότκα Ζουμπρόβκα.

Αυτό το δάσος λοιπόν θέλει να αποψιλώσει η πολωνική κυβέρνηση με τη δικαιολογία ότι πρέπει να εξολοθρεύσει ένα σκαθάρι, γνωστό ως τυπογράφο, το οποίο τρώει το ξύλο σκάβοντας γαλαρίες στους κορμούς των δέντρων. Οικολόγοι και ειδικοί, ωστόσο, θεωρούν ότι το σχέδιο αυτό δεν έχει κανένα νόημα αφού «το δάσος ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του». Οι ίδιοι σημειώνουν ότι ο τυπογράφος θα απορροφηθεί από το οικοσύστημα και κατηγορούν την πολωνική κυβέρνηση ότι ο πραγματικός της στόχος είναι η οικιστική εκμετάλλευση του δάσους.

Η υπερσυντηρητική κυβέρνηση της Πολωνίας δεν ανοίγει μέτωπο μόνο με τους οικολόγους. Ανοίγει και με την ΕΕ (άλλο ένα μετά τις κόντρες για τον έλεγχο της Δικαιοσύνης και τους πρόσφυγες), καθώς το σχέδιο της αποψίλωσης παραβιάζει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Natura 2000».

Αυτή είναι μια μάχη που πρέπει να κερδίσει οπωσδήποτε η Ευρώπη.

«Φτάνει με το “βρώμικο φαγητό”: δεν κάνει καλό στους ανθρώπους, δεν κάνει καλό στην οικονομία».

Αυτό υποστηρίζει ο Περικό Λεγκάς, κριτικός γαστρονομίας, του οποίου μόλις εκδόθηκε το δοκίμιο «Στο τραπέζι, πολίτες!». Μιλώντας στη Figaro, ο Λεγκάς εξηγεί γιατί όχι μόνο ο πολιτισμός αλλά και η οικονομία περνούν από τη διατροφή. Η εξίσωση – σημειώνει – είναι απλή στη λύση της: η ανεργία θα μηδενιζόταν εάν οι εργαζόμενοι προσλάμβαναν τους ανέργους. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι αδύνατο. Υπάρχει, όμως, ένας τομέας όπου μπορούν να δραστηριοποιηθούν όλοι οι πολίτες. Και είναι το φαγητό.

Ο γάλλος κριτικός κάνει τον εξής υπολογισμό: τα 66 εκατομμύρια των Γάλλων τρώνε τρία γεύματα την ημέρα. Αυτό μεταφράζεται σε 198 εκατομμύρια διατροφικές πράξεις ημερησίως ή 71,28 δισεκατομμύρια τον χρόνο. Αν, λοιπόν, το 10% των καταναλωτών άλλαζε διατροφικές συνήθειες προτιμώντας τα γαλλικά προϊόντα, η γαλλική οικονομία θα έπαιρνε και πάλι μπρος. Σύμφωνα με τον Λεγκάς, ο «διατροφικός πατριωτισμός» είναι ένας τρόπος για να αποκτήσει προστιθέμενη αξία και η πολιτιστική κληρονομιά της Γαλλίας.

Ο σωβινισμός δεν έλειψε ποτέ σ’ αυτή τη χώρα.