Τι φοβούνται οι Ιταλοί και δεν το κρύβουν; Οτι με το κλείσιμο της βαλκανικής οδού θα ζήσουν ό,τι είχαν ζήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί προσπαθούσαν να περάσουν στην Απουλία. Οι Αλβανοί δεν είναι πλέον μετανάστες, αλλά είναι οι Σύροι, οι Ιρακινοί ή οι Αφγανοί. Οι εγκλωβισμένοι της Ελλάδας – θεωρούν βέβαιο η Ρώμη και τα Τίρανα – θα επιχειρήσουν να περάσουν στην Αλβανία. Αν τα καταφέρουν, μετά δεν απομένουν παρά δυο ώρες για να βρεθούν στις αλβανικές ακτές απ’  όπου – όπως έκαναν κάποτε οι Αλβανοί – θα επιχειρήσουν να φτάσουν μέσω της θάλασσας στην Ιταλία.

Για να αποφύγουν αυτήν την εξέλιξη – γράφει η Sole 24 Ore – Ρώμη και Τίρανα καταστρώνουν ένα κοινό σχέδιο. Και γι’ αυτόν τον λόγο, ο ιταλός υπουργός Εσωτερικών Αντζελίνο Αλφάνο θα επισκεφθεί τις επόμενες ημέρες την αλβανική πρωτεύουσα όπου με τον αλβανό ομόλογό του Σαϊμίρ Ταχίρ θα υπογράψουν ένα μνημόνιο συνεργασίας.  Τι θα προβλέπει η συμφωνία; Τη δημιουργία ενός δικτύου ελέγχου και πρόληψης με έμψυχο και άψυχο υλικό και από τις δύο χώρες, καθώς και κοινό συντονισμό για εναέριες περιπολίες.

Στην ουσία, η Ιταλία θα προσφέρει υλικοτεχνική υποδομή (από τζιπ 4Χ4 έως κιάλια νυχτερινής οράσεως) για τη φύλαξη των συνόρων της Αλβανίας με την Ελλάδα, ενώ η ιταλική ακτοφυλακή θα περιπολεί στις αλβανικές ακτές. Ηδη ιταλοί καραμπινιέροι βρίσκονται στα ελληνοαλβανικά σύνορα (για πρώτη φορά από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο) για να βοηθήσουν τους Αλβανούς να ανακόψουν τις πιθανές ροές των προσφύγων. Θα πετύχουν τον στόχο τους; Τίποτε δεν είναι βέβαιο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το δράμα των προσφύγων και της Ευρώπης συνεχίζεται.

Η μοναδική επιφύλαξη συμπυκνώνεται σε μια γραμμή: «Δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι η απόφαση θα λειτουργήσει».

Κατά τα λοιπά, στο κύριο άρθρο τους που αφιερώνουν οι FT στην απόφαση του Μάριο Ντράγκι να μηδενίσει το κοντέρ των επιτοκίων υπάρχουν μόνο θετικά σχόλια. «Ακόμη μια φορά και παρά την απουσία οποιασδήποτε συμβολής από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ στους τομείς της φορολογικής πολιτικής και των δομικών μεταρρυθμίσεων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα άρχισε να διερευνά μη συμβατικά πεδία για να καταπολεμήσει την ενδημική αδυναμία του πληθωρισμού στην Ευρώπη».

Τα εύσημα της εφημερίδας του Σίτι πηγαίνουν προσωπικά και στον επικεφαλής της ΕΚΤ. Ο Μάριο Ντράγκι δεν πήρε μόνο μια σειρά από μέτρα. Ξεκαθάρισε παράλληλα ότι δεν θα υπάρξει αναστροφή της πορείας στο άμεσο μέλλον. «Για ακόμη μια φορά – εξηγούν οι FT – ο Ντράγκι ξεπέρασε την εσωτερική αντίσταση, της οποίας ηγείται η Γερμανία. Και αυτό που πρέπει να κάνει τώρα, είναι να αφήσει να καρποφορήσει η θαρραλέα στάση του». Αβάντι Σούπερ Μάριο.

«Θαύματα δεν γίνονται στη Μέση Ανατολή. Ακόμη λιγότερο στη Συρία». Κι όμως στη Ρούλα Χαλάφ, επικεφαλής του διεθνούς τμήματος των FT, η κατάπαυση του πυρός, που κρατάει ήδη δυο εβδομάδες στη Συρία, μοιάζει με πραγματικό θαύμα. Εντάξει, το καθεστώς της Δαμασκού συνεχίζει με τη στήριξη της Μόσχας να χτυπάει την αντιπολίτευση στην κεντρική Συρία και κυρίως στη Χομς και τη Χαμά. Αυτό όμως εξαρτάται και από το γεγονός ότι οι ομάδες των ανταρτών που συνδέονται με την Αλ Νούσρα θεωρούνται τρομοκρατικές. Επομένως η ανακωχή δεν ισχύει απέναντί τους, όπως δεν ισχύει και για το Ισλαμικό Κράτος.

Εάν όμως η κατάπαυση του πυρός είναι κάτι σαν θαύμα, δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς άλλο από τις ειρηνευτικές συνομιλίες. «Το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν θέλησε να επέμβει στη Συρία – γράφει η Χαλάφ – και οι πολλές κόκκινες γραμμές που ξεθώριασαν, έφεραν σε μια εξαιρετικά αδύναμη θέση τον Τζον Κέρι (σ.σ. υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ) απέναντι στη Ρωσία».

Συμπέρασμα; «Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κάτι που θα μοιάζει με ειρηνευτική διαδικασία και το οποίο θα κλείσει την κάνουλα του αίματος, είναι το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούν να πετύχουν οι ΗΠΑ». Ενα μικρό θαύμα το λες κι αυτό.

Η Χέλγκα Κίσελ είναι 87 χρονών και ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή το 1945 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κατεστραμμένο από τις βόμβες σπίτι της στο Βερολίνο. Ηταν, δηλαδή, ένα προσφυγόπουλο. Αυτός που την έσωσε, στέλνοντάς της πακέτα με τρόφιμα μέσω της ανθρωπιστικής οργάνωσης Care, ήταν ένας αμερικανός στρατιώτης, ο Λίο, που αργότερα θα γινόταν ο σύζυγός της. Η Care, πάλι, ασχολείται σήμερα με τους πρόσφυγες της Συρίας. Και μέσω της ίδιας οργάνωσης τα προσφυγόπουλα εκείνης της εποχής έγραψαν τα σημερινά προσφυγόπουλα.

Τις επιστολές τους τις έστειλαν μαζί με φωτογραφίες, τρόφιμα και ρούχα, δημοσιεύθηκαν στο Mashable. Και είναι εξίσου σημαντικές με τη βοήθεια. Γιατί τα σημερινά προσφυγόπουλα μπορούν να νιώσουν ότι κάποιοι άλλοι καταλαβαίνουν τα συναισθήματα που συνοδεύουν τις σκέψεις τους. «Η Χέλγκα μου έδωσε σημασία», λέει η 16χρονη Σαγιέντα. Για τον 8χρονο Ζαχέρ ήταν πολύ σημαντική η επιστολή του 78χρονου Γκίντερ Νιτσχ από το Σικάγο: «Δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι. Μάθε όσα περισσότερα μπορείς. Θα έρθει μια μέρα όπου όλα αυτά θα σου χρειαστούν». Κι ο 12χρονος Σάντι που θέλει να γίνει γιατρός; «Τώρα μπορεί να σου φαίνεται πολύ δύσκολο. Αλλά μπορεί να γίνει. Ξέρω τι σου λέω. Κι εγώ ήμουν πρόσφυγας κι εγώ έγινα γιατρός», του έγραψε ο Τζόε Βέρνικ.

Οι αντιδράσεις των παιδιών έχουν συγκεντρωθεί σε ένα βίντεο. Συγκινητικό και πανέμορφο, όπως τα γράμματα που έλαβαν.