Η καλτ ταινία  των ‘80’ s «Επιστροφή στο μέλλον ΙΙ» έχει έναν πάμπλουτο αρχικακό, ο οποίος προσπαθεί να κατακτήσει πολιτικά την Αμερική με τη δύναμη των καζίνο του. Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, γράφει η USA Today, η μελλοντολογική φαντασία έγινε πραγματικότητα. Και όχι τυχαία. Γιατί  όπως είχε αποκαλύψει σε ανύποπτο χρόνο το Daily Beast, ο σεναριογράφος της ταινίας είχε βασίσει τον χαρακτήρα του κακού στον καζινάρχη Ντόναλντ Τραμπ.

Στην ταινία υπάρχουν δυο σκηνές που έχουν ανατριχιαστικές ομοιότητες με το παρόν. Στη μία ο Μάρτιν, ο κεντρικός ήρωας, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κακό στο γραφείο του τελευταίου. Αυτός λέγεται Μπιφ Τάνεν κι έχει ένα τεράστιο πορτρέτο πίσω του που ασφαλώς εικονίζει τον ίδιο. Κάποια στιγμή σηκώνεται από την πολυθρόνα του και παίρνει ακριβώς την ίδια πόζα με αυτή του πορτρέτου. Στη δεύτερη, ο Μπιφ Τάνεν, κι αφού έχει χρησιμοποιήσει τα κέρδη από το 27 ορόφων καζίνο του (το Trump Plaza Hotel έχει 34 ορόφους…) για να διχάσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με σκοπό να αποκτήσει ο ίδιος δύναμη, ζητάει από τους πολίτες να τον αποκαλούν τον «μεγαλύτερο λαϊκό ήρωα της Αμερικής». Δείτε αυτό το απόσπασμα της ταινίας για να πειστείτε εντελώς.

Μικρή λεπτομέρεια που έχει τη σημασία της: στην ταινία ο Μάρτιν καταφέρνει να ανατρέψει τα σχέδια του Ντόναλντ Τραμπ. Συγγνώμη, του Μπιφ Τάνεν.

Φωτό: Ο κακός της ταινίας «Επιστροφή στο μέλλον ΙΙ». Τι μας θυμίζει ε; Πηγή: Universal / Everett

Την ημέρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέλεξαν πρόεδρό τους τον Ντόναλντ Τραμπ, αξίζει να σταθεί κανείς στο εξαιρετικό ρεπορτάζ του Politico για εκείνη την ημέρα, πριν από οκτώ χρόνια, που εξέλεξαν τον Μπαράκ Ομπάμα. Ή μάλλον για τη νύχτα των αποτελεσμάτων, τις πρώτες αντιδράσεις, τα λόγια του Ομπάμα, εκείνα της Μισέλ, την απουσία ξέφρενων πανηγυρισμών, την αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή γραφόταν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της αμερικανικής ιστορίας, αλλά και την αγωνία για την επόμενη ημέρα των ευθυνών.

Είναι δύσκολη η περίληψη ενός τέτοιου ζωντανού κομματιού στο οποίο μιλάνε όλοι οι πρωταγωνιστές – από τον λογογράφο Τζον Φαβρό ως την Ρέτζι Λαβ, την προσωπική βοηθό του Ομπάμα. Αξίζει να συγκρατήσει πάντως κανείς αυτήν την εικόνα – είναι ό,τι πρέπει για να ξεχάσει τον σημερινό εφιάλτη. Είναι η στιγμή που ο Φαβρό τηλεφωνεί στην Αν Νίξον Κούπερ για να της πει ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος θέλει να συμπεριλάβει την ιστορία της στην ομιλία του. Η Αν (Αφροαμερικανίδα από την Ατλάντα) είχε σταθεί τρεις ώρες στην ουρά για να ψηφίσει τον Ομπάμα. Ηταν 106 χρονών. «Είμαι από την προεκλογική καμπάνια του Μπαράκ Ομπάμα, η ιστορία σας μάς συγκίνησε, ο πρόεδρος θα ήθελε να την συμπεριλάβει στην ομιλία του». Παύση. «Θα το δείξει η τηλεόραση;». «Μάλιστα κυρία, θα το δείξει η τηλεόραση». «Μα σε ποιο κανάλι;». «Α, σε όλα τα κανάλια κυρία. Σε όλα τα κανάλια». Ενα δευτερόλεπτο αργότερα θα πανηγύριζαν και οι δυο μαζί στο τηλέφωνο.

Φωτό: Τέτοιες ημέρες οκτώ χρόνια πριν. Ολα τότε έμοιαζαν καλύτερα. Πηγή: Politico

Αυτή που ο Αλεξάντερ Μπαϊνόφ, διευθυντής της ιστοσελίδας του CarnegieMoscow Center, διηγείται στο Foreign Affairs, είναι η ιστορία της Ρωσίας του Πούτιν μέσα από δυο αγάλματα. Το ένα στήθηκε στο Κρεμλίνο στις 4 Νοεμβρίου προς τιμή του Βλαδίμηρου του Μέγα, ρώσου ηγεμόνα του 10ου αιώνα. Το άλλο αναγέρθηκε στο Οριόλ, νοτιοδυτικά της Μόσχας, προς τιμήν του Ιβάν του Τρομερού. Το πρώτο, εξηγεί ο Μπαϊνόφ, στήθηκε με τις ευλογίες του άλλου Βλαδίμηρου, του σημερινού ενοίκου του Κρεμλίνου. Γιατί, εξηγεί ο ρώσος αναλυτής, «ο Πούτιν δεν μοιράζεται μόνο το ίδιο όνομα με τον παλιό ηγεμόνα. Επιπλέον, έχει την αίσθηση ότι θα κάνει τη Ρωσία μεγάλη και πάλι όπως την είχε κάνει εκείνος ο Βλαδίμηρος».

Αντίθετα, με το άγαλμα του Ιβάν του Τρομερού έχει πρόβλημα. Γιατί; «Επειδή παρά το γεγονός ότι καταπιέζει τις ελευθερίες όπως έκανε ο Ιβάν ο Τρομερός αλλά και ο Στάλιν, δεν θέλει να συγκρίνεται με κάποιους που προχώρησαν σε αιματηρές εκκαθαρίσεις των ελίτ». Ο κ. Πούτιν, λέει ο ρώσος αναλυτής, επαναλαμβάνει συχνά ότι εάν θυσιάσεις τον περιβάλλον σου, δεν θα μείνει κανένας για να δουλέψει μαζί σου στο μέλλον. «Σε σύγκριση με πολλούς ξένους ηγέτες που κατέφυγαν στον λαϊκισμό, ο Πούτιν παραμένει ένας ελιτιστής. Είναι στον πυρήνα του συστήματος όχι μια εναλλακτική σε αυτό. Και ο κλασικός αυταρχικός συντηρητισμός του δεν έχει σχέση με επαναστατικές δραστηριότητες και εκκαθαρίσεις».

Τα αγάλματα το ξέρουν;

Φωτό: Το άγαλμα του Βλαδίμηρου του Μεγάλου στη Μόσχα. Τουλάχιστον  δεν τον έκαναν να μοιάζει σε έναν άλλο Βλαδίμηρο. Πηγή: our–russia.com

Την κουζίνα έχει αναλάβει ένας βραβευμένος σεφ. Υπάρχει αερολέσχη όπου μπορεί κανείς να πάρει μαθήματα πιλότου, ενώ στο ιππικό κέντρο διδάσκεται η τέχνη της ιππικής επίδειξης. Πού συμβαίνουν όλα αυτά; Σε ένα σχολείο. Ή μάλλον σε ένα σχολείο τα δίδακτρα του οποίου ξεπερνούν τις 40.000 ευρώ τον χρόνο και το οποίο απευθύνεται -πού αλλού;- στη γαλλική ελίτ. Στους βρετανικούς Times, απ’ όπου προέρχεται το ρεπορτάζ, το Εκόλ ντε Ρος θυμίζει κάποια αγγλικά σχολεία όπως είναι το Ιτον. Το κόνσεπτ πάντως είναι από εκεί δανεισμένο. «Στη Γαλλία μετράνε οι επιδόσεις σου στα μαθηματικά» εξηγεί ο Πολ Σπένσερ Ελις, σύμβουλος του Εκόλ ντε Ρος. «Στη Βρετανία το πνεύμα είναι “ποια είναι τα χαρίσματά σου; Ελα να τα αναδείξουμε”».

Το Εκόλ ντε Ρος ιδρύθηκε το 1899 στο Βερνέιγ σιρ Αβρ της Νορμανδίας από τον κοινωνιολόγο Εντμόντ Ντεμολέν ως ένα «εργαστήριο ιδεών» αλλά και ως απάντηση στο ερώτημα «Πού οφείλεται η ανωτερότητα των Αγγλοσαξόνων;». Από τις τάξεις του έχουν περάσει τα παιδιά της δυναστείας των Ρότσιλντ, της οικογένειας Πεζό, της Μισελέν και της γνωστής για τα αρώματά της Κασαρέλ. Το σχολείο έχασε την αίγλη του τη δεκαετία του 1970, αλλά πριν από τρία χρόνια το αγόρασε η Global Education Management Systems, ένας οργανισμός με έδρα το Ντουμπάι ο οποίος διαχειρίζεται 88 τέτοια σχολεία στον κόσμο.

Ωραία, καλλιεργούν τα ταλέντα τους και τις ιδέες τους. Αλλά τι άλλο μαθαίνουν τα εσώκλειστα παιδιά εκτός από ιππασία; «Συνήθως έρχονται εδώ με σοφέρ και με κάποιον να κουβαλάει τις βαλίτσες τους. Όταν φεύγουν, τις κουβαλούν μόνα τους». Αυτό κι αν είναι μάθημα ζωής.

Φωτό: Αυτό είναι το Εκόλ ντε Ρος απ’ έξω. Μέσα έχει home cinema και δερμάτινους καναπέδες. Πηγή: The Times