Τα μικρά γατάκια τρέχουν και σκουντουφλάνε χαρούμενα. Τσακώνονται και δοκιμάζουν τα νύχια τους, ανακαλύπτοντας σιγά-σιγά τον κόσμο. Ανέμελα και με το θράσος της άγνοιας να διευρύνει κάθε φορά τον κύκλο της απομάκρυνσής τους από τη μαμά γάτα. Αυτή ακίνητη τα παρακολουθεί και το απολαμβάνει, ξέροντας ότι πάλι σε αυτή θα γυρίσουν. Τα αφήνει να χαρούν και να διασκεδάσουν αυτές τις πρώτες στιγμές της ανεξαρτησίας που αισθάνονται να τα καλεί, έτοιμη να παρέμβει μόνο αν νιώσει ότι ο παιδικός ενθουσιασμός μπορεί να τα οδηγήσει σε παρεκτροπές. Εδώ δε λείπει η γάτα. Εδώ θέλει η γάτα και χορεύουν τα γατάκια.
Εικόνες που έρχονται στο μυαλό, παρακολουθώντας την τελετουργία του σχηματισμού της νέας γερμανικής κυβέρνησης τις τελευταίες ημέρες. Σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί που περιφέρονται στα κανάλια πανευτυχείς, σαν μικρά παιδιά, επειδή έγιναν υπουργοί, κερδίζοντας περισσότερες καρέκλες για το κόμμα τους από όσες φαντάζονταν εκείνο το απογοητευτικό βράδυ της 22ης Σεπτεμβρίου. Ο μικρομεγαλισμός σε ολόκληρο το μεγαλείο του. Αλλά πραγματικά μεγάλη και ισχυρή νιώθει και είναι μόνο μια: Η «μαμά Μέρκελ» που τους άφησε να χαρούν όσο ήθελαν, τους έδωσε παιχνίδια να παίζουν ενόψει και των γιορτινών ημερών, μέχρι που αποφάσισε ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να τους επαναφέρει στην τάξη.
Κι αυτό δεν άργησε καθόλου να το κάνει. Μιλώντας την Τετάρτη στο Μπούντεσταγκ έδειξε πού ακριβώς έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της το επόμενο διάστημα. Στην αναδιοργάνωση της Ευρώπης με θεσμικές αλλαγές, που θα αποτελούν μια συνολική «πολιτική απάντηση» και όχι «μεμονωμένα μέτρα» ως απάντηση στην κρίση, που δεν έχει ακόμα τελειώσει. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο για μια πολιτικό, που εδώ και καιρό έχει αποδείξει ότι θεωρεί μάλλον μικρά τα σύνορα της μεγάλης της χώρας για να ξεδιπλώσει τα ταλέντα της.
Αυτές οι πολιτικές αλλαγές δεν θα περνάνε βέβαια από το απονευρωμένο πλήρως υπουργείο Εξωτερικών, που η κυρία Μέρκελ απλόχερα χάρισε στον σοσιαλδημοκράτη Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ, που μικρός πρέπει να είχε πέσει μέσα στη χύτρα με το μαγικό φίλτρο του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Οπως παλιότερα είχε χαρίσει το ίδιο υπουργείο στον «αόρατο» Γκίντο Βέστερβελλε, που θα περάσει στην ιστορία ως «ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» απειλώντας να στερήσει των δικαιωμάτων του τον Ρόμπερτ Μούζιλ, συγγραφέα του ομώνυμου μυθυιστορήματος.
Πολιτική στην Ευρώπη σημαίνει πλέον Υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Κι όπως έγραψαν γερμανικές εφημερίδες, ο επικεφαλής του κρατικού θησαυροφυλακίου φρόντισε στο πρώτο κιόλας Γιούρογκρουπ μετά τη νέα ορκωμοσία του να εκνευρίσει και πάλι τους υπόλοιπους συναδέλφους του στη συζήτηση για την τραπεζική ένωση.
Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε θέλει να αλλάξει λοιπόν την Ευρώπη, την ώρα που «τα παιδιά θα παίζουν στο σπίτι». Και προφανώς δεν θα το κάνει αυτό στα τυφλά. Κι ίσως και η ξαφνική «ανακάλυψη» των λαθών της Τρόικας από εκείνους που μέχρι χθες ήταν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της να μην είναι καθόλου τυχαία. Το μοντέλο έχει εξαντλήσει τις δυνάμεις του και η ώρα της απόσυρσής του πλησιάζει.