(Θυμηθείτε το: ο νέος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα είναι ο Ζ.Κ Γιούνκερ. Η δυσκολία του Ντ. Κάμερον να βρει «συμμάχους» στην αντίκρουση της υποψηφιότητας Γιούνκερ και η επίγνωση ότι το πρόβλημά του δεν είναι ο Γιούνκερ ως πρόσωπο, αλλά οι ευρωπαϊκές πολιτικές, έστριψαν τους ηγέτες της Βρετανίας, Σουηδίας και Ολλανδίας σε άλλη γραμμή. Και φυσικά, κάτω απ΄ αυτές τις γραμμές, βλέπετε να ξεπροβάλλει η φιγούρα της κ. Μέρκελ…).
Στις 26 και 27 Ιουνίου, οι ηγέτες της Ε.Ε. θα προσέλθουν σε μια δύσκολη σύνοδο Κορυφής– η έκβαση της οποίας, αναμφίβολα θα σημάνει πολλά για την εξέλιξη της Ε.Ε. Η Βρετανία βρίσκεται στο επίκεντρο τούτης της σφοδρής κρίσης που ήδη πλήττει την Ε.Ε., καθώς ο ηγέτης της εξάγοντας το εσωτερικό του πρόβλημα, θέλει να αποκομίσει οφέλη που θα τα επανεισάγει ως λάφυρα θριάμβου.
Στην αντίδραση Κάμερον, συσπειρώθηκαν για διαφορετικούς λόγους ο (κεντροδεξιός) πρωθυπουργός της Σουηδίας Φρ. Ράινφελντ και ο (φιλελεύθερος) πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μαρκ Ρούττε. Αυτοί οι τρεις έκλεισαν ένα ραντεβού– να περάσουν ένα διήμερο κουβέντας στο εξοχικό του Σουηδού ηγέτη, στην άκρη μιας λίμνης. Έκτακτη συμμετοχή στο χαλαρό διήμερο προβληματισμού η γερμανίδα καγκελάριος– για να πληροφορηθεί από πρώτο χέρι την εκ βαθέων συζήτηση των τριών εταίρων και να ωθήσει τις εξελίξεις σε μια «συμβιβαστική» λύση. Και η μετά ταύτα δήλωση της κ. Μέρκελ πως συνεχίζει να στηρίζει την υποψηφιότητα Γιούνκερ, λέει πολλά…
Ο κ. Κάμερον έχει προειδοποιήσει τους ευρωπαίους ομολόγους του, πως αν δεν τον στηρίξουν είναι πιθανό να έχουν ομοτράπεζό τους τον Ν. Φάρατζ -μετά από τις εκλογές που θα γίνουν το αργότερο στα μέσα του 2015- τον πολιτικό δηλαδή, που ηδονίζεται να προκαλεί προβλήματα αποδόμησης της Ε.Ε. Ενισχύοντας εξάλλου την «απειλή» του, ο κ. Κάμερον προειδοποίησε ότι είναι πιθανό να προκηρυχθεί το δημοψήφισμα (που θα κρίνει την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε.) εκεί, γύρω στα 2015-2016 και δεν είναι απίθανο οι κάλπες να δώσουν τότε την εντολή εξόδου απ' την Ε.Ε. (Η πιο πρόσφατη εξάλλου δημοσκόπηση έδειξε ότι το 39% των βρετανών θέλουν να βγει η χώρα απ' την Ε.Ε., το 33% να παραμείνει μέλος και το 28% παραμένουν αναποφάσιστοι).
Όμως, λέει ο συνήγορος του διαβόλου, αν η Ε.Ε. υποχωρήσει στον εκβιασμό Κάμερον και διαγράψει την υποψηφιότητα Γιούνκερ (που είναι το «κόκκινο πανί» των βρετανών συντηρητικών, εξαιτίας της φεντεραλιστικής του κουλτούρας), πόσο καλύτερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα; Την ίδια πίεση απ' τον βρετανό ηγέτη δεν θα δέχεται ο (όποιος) επόμενος Πρόεδρος της Επιτροπής, ή θα μειωθεί θεαματικά η απήχηση του UKIP στον πολιτικό χάρτη της Βρετανίας, επειδή ο νέος Πρόεδρος της Επιτροπής δεν θα 'ναι ο Γιούνκερ;
Εξάλλου, η ειδική πλειοψηφία που απαιτείται για την εκλογή του νέου Προέδρου της Επιτροπής φαίνεται πως επιτυγχάνεται, καθώς ο Ντ. Κάμερον, κατά τις πληροφορίες, δεν συγκεντρώνει την «ανασχετική μειοψηφία». Συγκεκριμένα, σημειώνεται στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ότι οι επιθέσεις της βρετανικής κυβέρνησης κατά των ανατολικο-ευρωπαίων μεταναστών, έχουν ψυχράνει τις σχέσεις του Λονδίνου με την Πολωνία, τις βαλκανικές και τις βαλτικές χώρες, ενώ η αντίθεση των ΗΠΑ και της Κίνας στην προοπτική εξόδου της Βρετανίας απ' την Ε.Ε. έχουν απομακρύνει οποιονδήποτε «δυνάμει σύμμαχο» της Βρετανίας απ' αυτές τις περιοχές. Επίσης, η Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα και η Ιρλανδία, λόγω της κρίσης έχουν προσδεθεί γερά στο ευρω, από το οποίο απουσιάζει η Βρετανία και άρα, ούτε σ΄αυτή την ομάδα μπορεί να βρει συμμάχους το Λονδίνο.
Το πρόβλημα, επομένως, είναι πολιτικό και όχι διαδικαστικό. Και στο σημείο αυτό φαίνεται πως παρενέβη η κ. Μέρκελ– η οποία έπεισε τους ομολόγους της, πως σημασία έχει να στρέψουν τη διαπραγμάτευση στις πολιτικές που θα εφαρμόσει ο νέος Πρόεδρος της Επιτροπής, να διαμορφώσουν δηλαδή την ατζέντα του κ. Γιούνκερ και όχι να πετροβολούν τον ίδιο τον κ. Γιούνκερ. Όπερ και (φαίνεται) πως έγινε αποδεκτό– όπως προκύπτει από τις μετέπειτα δηλώσεις.
Στη σύνοδο Κορυφής οι 28 ηγέτες θα φανούν ότι συνεργάζονται με το πνεύμα της καινοτομίας της Λισαβώνας -αποδέχονται δηλαδή τον υποψήφιο της μεγαλύτερης Ομάδας της Ευρωβουλής- τον θέτουν όμως υπό επιτροπεία. Και τα ερωτήματα που πλανώνται πλέον είναι: πρώτον, θα δεχτεί ο ίδιος ο Γιούνκερ να αναλάβει ένα πόστο με προκαθορισμένο μενού, όπου του επιφυλάσσεται ο ρόλος του σερβιτόρου, ή θα θεωρήσει πως η «επόμενη μέρα» είναι μια άλλη μέρα; Και δεύτερον, πώς θα αντιδράσουν οι λοιπές Ομάδες της Ευρωβουλής, που ως τώρα έριχναν το βάρος τους στη διαδικασία επιλογής του υποψηφίου;
(Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.)