Η επίσκεψη του κ. Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα τούτες τις μέρες, όπως συνηθίζεται να λέγεται με τα γνωστά δημοσιογραφικά κλισέ, ήταν «μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες». Ο υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν έλαβε μέρος σε τρείς τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις των λοιπών υποψηφίων, λόγω άλλων ανειλημμένων υποχρεώσεων, όμως έβαλε στο πρόγραμμά του την επίσκεψη στη Μόσχα – μολονότι σε τούτη τη συγκυρία οι σχέσεις Ε.Ε.-Ρωσίας εξακολουθούν να είναι «παγωμένες» και μολονότι ο (προσκαλών, κατά τις πληροφορίες) Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε πως δεν μπορεί να τον δει, λόγω άλλων υποχρεώσεων… Νάτα τα «μηνύματα» και ας δούμε τους «αποδέκτες»:
Ο πρώτος «αποδέκτης» του μηνύματος Τσίπρα είναι επομένως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο υποψήφιος για την ηγεσία του κορυφαίου θεσμού της Ε.Ε. θέλησε να καταδείξει ότι ο ίδιος δεν παίζει με τους ευρωπαϊκούς κανόνες του παιχνιδιού, αλλά έχει μια δική του πολιτική ατζέντα κι έναν δικό του κώδικα πολιτικής συμπεριφοράς. Όπως ακριβώς δεν πήγε στην πρώτη τηλεοπτική αντιπαράθεση με τους συνυποψηφίους του στο Μάαστριχτ, αλλά μίλησε σε εκδήλωση στην Πράγα -στη χώρα δηλαδή, όπου όλα τα κόμματα είναι (στον ένα ή τον άλλο βαθμό) δεδηλωμένα ευρωσκεπτικιστικά- έτσι και στο φίνις της ευρωπαϊκής του περιοδείας επισκέπτεται τη Μόσχα. Και για όποιον δεν κατάλαβε, υπήρξε μια ακόμη πιο βροντερή υπόδειξη -η επίσκεψη έγινε τη μέρα, που οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. συζητούσαν τη διεύρυνση των κυρώσεων σε βάρος αξιωματούχων και εταιρειών της Ρωσίας.
Ο δεύτερος «αποδέκτης» του μηνύματός του είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, και αυτό σηματοδοτήθηκε έξοχα από την πρώτη συνάντηση του κ. Τσίπρα στη ρωσική πρωτεύουσα με την κ. Ματβιένκο, πρόεδρο της Άνω Βουλής -δεδομένου ότι η ρωσίδα αξιωματούχος είναι ένα από τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται στη «λίστα κυρώσεων» της αμερικανικής κυβέρνησης.
Με μια κίνηση δηλαδή, ο κ. Τσίπρας διαμήνυσε διαυγέστατα ότι στους παγκόσμιους συσχετισμούς ο ίδιος ούτε με τους ευρωπαϊκούς κανόνες παίζει, ούτε ακολουθεί τους αμερικανικούς κανόνες. Πού τοποθετείται λοιπόν στην παγκόσμια σκακιέρα; Ο ίδιος θέλει να υποδηλώσει στο πλάι της Μόσχας, η οποία όμως ευσχήμως του υπέδειξε την τάξη της επετηρίδας. Ο κ. Λαβρόφ που φέρεται ότι τον προσκάλεσε, δήλωσε πως «ενδεχομένως» θα λείπει στη Γενεύη (τελικά παρέμεινε στη Μόσχα) και πάντως δεν μπορεί να τον δει και αντ΄αυτού, στο πρόγραμμα του κ. Τσίπρα ορίστηκαν συναντήσεις με αξιωματούχους που φέρουν τους τίτλους του αναπληρωτή, του αντιπροέδρου και ενός προέδρου -επιτροπής της Βουλής… Φυσικά, στα μεγέθη της Ρωσίας και αυτοί οι τίτλοι έχουν ουσία, όμως όπως ακριβώς η Μόσχα ουδέποτε ανταποκρίθηκε στις επίμονες παρακλήσεις Χριστόφια για δάνειο (διότι το κυπριακό αίτημα δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητές της), με την ίδια αυστηρότητα -σχεδόν κυνισμό- καθορίζει και το πρωτόκολλο των σχέσεών της με τους «φίλους» της.
Ο τρίτος «αποδέκτης», τέλος, ήταν η ελληνική κοινωνία. Οι πληροφορίες αναφέρουν, ότι οι σύμβουλοι του κ.Τσίπρα τον έπεισαν ότι με την κίνησή του αυτή θα δώσει διαπιστευτήρια μιας «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής». Με άλλα λόγια, μιας «πολυ-μέτωπης» εξωτερικής πολιτικής. Την εποχή δηλαδή που τα ασύλληπτα μεγέθη των αναδυομένων οικονομιών και του οξύτατου ανταγωνισμού υποχρεώνουν μεγάλες δυνάμεις στην αναζήτηση συμμαχιών και συνεργειών, ο κ.Τσίπρας μας εισάγει στο όνειρό του για την Ελλάδα του μέλλοντος -η οποία θα διαρρήξει τις σχέσεις της με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, θα προσεγγίσει τη Ρωσία (σε όση απόσταση της επιτρέψει η Ρωσία να πλησιάσει) κι ενδεχομένως τη Λατινική Αμερική -αν και ο αείμνηστος Τσάβες δεν είχε στέρξει στο αίτημα Τσίπρα για φτηνό εφοδιασμό πετρελαίου.
Ο κ.Τσίπρας με άλλα λόγια αρνείται να παίξει με τους όρους του παιχνιδιού και θέλει να φέρει τη φαντασία στην εξωτερική πολιτική -μια θεμιτή φιλοδοξία. (Κι εμένα, όταν ήμουν μικρή, μου άρεσε πάρα πολύ ένα επιτραπέζιο που το έλεγαν «diplomacy» -η «κλάση» μου θα το θυμάται).