Στους 298 μετρήθηκαν οι νεκροί από την κατάρριψη του 777 της Malaysia πάνω από την Ουκρανία – σε διαδρομή απλώς υπέρπτησης, σε αεροδιάδρομο διεθνών πτήσεων στα δεκάδες χιλιάδες πόδια. Μεταξύ των 285 και των 316 μετρούνταν οι νεκροί από την ισραηλινή «χερσαία επιχείρηση»/εισβολή Protective Edge στη Γάζα κατά της δράσης των Ταξιαρχιών Εζεντίν αλ-Κάσιμ (ένοπλου σκέλους της Χαμάς).

Αληθινός σάλος στα διεθνή Μέσα, φρίκη στην παγκόσμια κοινή γνώμη, προσεκτικές τοποθετήσεις του πολιτικού συστήματος – πράγμα που δείχνει ότι η κατάσταση θεωρείται αληθινά επικίνδυνη (και στη μια και στην άλλη περίπτωση, πόσο μάλλον αν θεωρηθεί ότι οι δυο έχουν διασύνδεση, ότι δηλαδή το Ισραήλ «επέλεξε τη στιγμή» να κάνει την επέμβασή του, ακριβώς λόγω της αποσταθεροποίησης χίλια τόσα μίλια βορειότερα).

Όμως, μια στιγμή! Μας μπαίνει μια τραγική υποψία στο μυαλό. Όταν αυτός ο αριθμός – το «300», συν-πλην μερικές ψυχές – είναι ο μαγικός εκείνος αριθμός που, μαζί με τα απαραίτητα στιγμιότυπα απόλυτης φρίκης, τα διαμελισμένα πτώματα τα σπαρμένα στην εύφορη μαύρη γη-σιτοβολώνα της Ουκρανίας, ή πάλι τα παιδάκια ή οι γέροντες που κείτονται στην απερημωμένη γη της Γάζας, αποτελεί το σωστό κατώφλι – για τι; Για να υπάρξει ο σωστός σάλος στα διεθνή Μέσα. Για να εκφρασθεί η σωστή φρίκη και ο σωστός αποτροπιασμός στην (πάντα ευαίσθητη!) διεθνή κοινή γνώμη. Για να υπάρξουν οι σωστές τοποθετήσεις του διεθνούς συστήματος. Και ύστερα;

'Υστερα αρχίζουν οι αναζητήσεις του «τι συνέβη». Είναι όμως άχρηστο, εντελώς, το να επιχειρείται να διαλευκανθεί τι ακριβώς διαδραματίστηκε στην Ουκρανία καθώς με τον πόλεμο προπαγάνδας και αντιπροπαγάνδας που μαίνεται είναι βέβαιο ότι «θα μάθουμε» ποιος και πώς κατέρριψε το αεροπλάνο με 298 νεκρούς όταν πλέον δεν θα έχει αληθινή χρησιμότητα. Μέχρι τότε, η κάθε πλευρά την έχει αποφασισμένη τη δική της την αλήθεια: οι ρωσόφιλοι αντάρτες του οπλαρχηγού Στρέλκοφ, ίσως με καθοδήγηση Μόσχας, ή πάλιν η προβοκάτσια των επίσημων ουκρανικών δυνάμεων. (Και θα ψάχνουμε να καταλάβουμε τι/ποιος είναι «ο Έλληνας» που ακούστηκε στη μια καταγραφή μηνυμάτων…)

Αντίστοιχα είναι, πρακτικά, χωρίς νόημα να πηγαίνει κανείς πίσω – στις εβδομάδες ανταλλαγής πυρών, απαγωγών, απειλών και τοποθετήσεων μεταξύ Ισραήλ, Παλαιστινιακής αρχής και «ανεξέλεγκτων» – προκειμένου να ξετυλίξει για μιαν ακόμη φορά το κουβάρι της Μέσης Ανατολής, προτού αυτό καταλήξει στη χερσαία επιχείρηση στη Γάζα.

Όχι. Η κάθε πλευρά θα κρίνει με βάση τα κατασταλαγμένα στερεότυπά της. Και, πίσω από τον σωστό μιντιακό σάλο, τη σωστή φρίκη της κοινής γνώμης και τις σωστές πολιτικές τοποθετήσεις υπάρχει η αδιαφορία, η αληθινή, βαθύτερη αδιαφορία: παλιότερα, στα χρόνια των μεγάλων αριθμών (δεκάδες χιλιάδες body bags στο Βιετνάμ, ανά 1.000.000 νεκροί στον πρώτο Πόλεμο Ιράν-Ιράκ), την αδιαφορία τη χάραζε η απόσταση. «Πού είναι το Ντα-Νανγκ;». «Που σύρεται η γραμμή του μετώπου στο Ιράκ;».

Ήρθε όμως, αργότερα, η εικόνα. Η αμεσότητα της εικόνας, οι embedded ανταποκριτές στους Πολέμους του Κόλπου, τα «χειρουργικά πλήγματα», με κάποιες «παράπλευρες απώλειες», μόνον, τα γνωστά. Οπότε τι χρειαζόμασταν; Ένα άλλο κατώφλι, έναν μαγικό αριθμό που να ξεκλειδώνει μεν τα σωστά αντανακλαστικά αλλά να μη διαταράσσει – στο βάθος – την αδιαφορία, μέσα στο περιρρέον infotainment των Μέσων.

Ε, αυτός είναι σήμερα ως φαίνεται ο τραγικός/μαγικός αριθμός «300».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News