Όχι, το έργο το είδαμε -ήταν μια θεαματική υπερπαραγωγή που μας έσφιξε το στομάχι- και όχι, δεν θέλουμε να το ξαναδούμε. Το 2003, ήταν ο βολονταρισμός του κουαρτέτου των Αζορών -Μπαρόζο, Μπους, Μπλέρ και Αθνάρ- αυτός που σήκωσε το βάρος του πολέμου στο Ιράκ. Ο Σρέντερ είχε ξεκόψει και τα γερμανικά ΜΜΕ τον επέκριναν ότι προκάλεσε ρήγμα στις γερμανο-αμερικανικές σχέσεις, ενώ η Γαλλία είχε απειλήσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας με βέτο. Ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ντε Βιλπέν είχε ειρωνευτεί το «πολεμικό κουαρτέτο» – «ωραία ειρωνεία! Για να συμβάλλουμε στην ενότητα, μας καλείτε να πάμε σε πόλεμο» είχε σαρκάσει… Ο πόλεμος όμως έγινε – και συνέχισε έκτοτε να γίνεται. Μεγάλη επιτυχία των αμερικανών και των συνοδοιπόρων τους…
Ο Σαντάμ, ένα σύμβολο αυταρχισμού και καταπίεσης, έπεσε. Και ήρθαν τα χειρότερα. Να σας τα συνοψίσω; Κάπου 4.500 αμερικανοί στρατιώτες και κάπου 1 εκ. άμαχοι Ιρακινοί είναι τα θύματα ενός πολέμου και μιας εμπόλεμης ειρήνης. Πόλεις ισοπεδώθηκαν, στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτούργησαν, ο κόσμος έζησε αυτά τα εννιά χρόνια με τον φόβο μιας έκρηξης δίπλα του, μιας νυχτερινής εισβολής στο σπίτι του από τους κάθε λογής αντάρτες, μιας απαγωγής, ενώ οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν υπό την αιγίδα των αμερικανικών δυνάμεων.
Τα ζήσαμε, τα ξέρετε – και ήρθε το κερασάκι. Το παρακλάδι της Αλ Κάιντα με αστραπιαία ταχύτητα καταλαμβάνει τη χώρα. Έχει σχεδόν καταλάβει το βόρειο και το δυτικό Ιράκ, υποχρεώνοντας σε άτακτη υποχώρηση τον ιρακινό στρατό, που εκπαιδευόταν επί 7 χρόνια απ' τους Αμερικανούς… Μια χώρα που αγωνίζεται να φτάσει στον πάτο.
Κι ενώ, στο ίδιο έργο θεατές, ξαναβλέπουμε τον τρόμο να ριζώνει σ' αυτόν τον κακότυχο λαό, ο Τόνι Μπλέρ έκανε δηλώσεις! Κάλεσε τη Δύση «να αναλάβει στοχευμένη δράση» στην περιοχή – να πάρει δηλαδή το μοιρογνωμόνιο και να χαράξει τον κύκλο της βολής της, σαν νάναι ακίνητη η χώρα και να περιμένει το χειρουργικό χτύπημα της Δύσης, που θα χτυπήσει μόνο για να παραλύσει το ισλαμιστικό κίνημα των σουνιτών. Και, βεβαίως, ο Μπλέρ αρνήθηκε ότι εκείνος ο πόλεμος το 2003 άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, μετατρέποντας μια κοσμική δικτατορία σε μιαν άναρχη θρησκόληπτη χώρα, έρμαιο στα χέρια αφοσιωμένων μαχητών.
(Φυσικά δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει πια στο Ιράκ, ξέρω όμως ότι με απωθεί η αναίδεια ανθρώπων που κατέστρεψαν μια χώρα και ζητάν τώρα να σωρευτούν κι άλλα ερείπια, για να σκεπάσουν τα δικά τους… Τυχερός ο Μπαρόζο – έκανε μια θαυμάσια καριέρα και τώρα που η επικαιρότητα στο Ιράκ τον κάνει δαχτυλοδειχτούμενο, ήσυχα αποσύρεται. Τυχεροί κι εμείς, που ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, χωρίς τον φόβο του οπλοπολυβόλου, των μαζικών εκτελέσεων, του κατοχικού στρατού και των θρησκόληπτων ανταρτών. Το φάντασμα των Αζορών αναβιώνει τούτες τις μέρες και είναι τόσο ταιριαστός ο στίχος του Μποστ για «τη Νήσο των Αζορών» – «να πέσει τιμωρία από τον ουρανόν, να λείψεις απ’ τους χάρτας και των ωκεανών».