«Τσακωμός με τα ζόμπι». Τι ωραία φράση είναι αυτή! Δείχνει την ένταση του θρίλερ, τον τρομερό κίνδυνο που ξαμολήθηκε στους δρόμους ορμώντας από μιασμένους τάφους, συγχρόνως όμως και την αποφασιστικότητα του ζωντανού και υγιούς ανθρώπου να μην το βάλει στα πόδια αλλά να καθίσει στο πόστο του και να τα βάλει μαζί τους. Δείχνει την αποκοτιά του ανθρώπου, το θάρρος του.
Ωστόσο δεν πρόκειται για φιλμ. Είναι ένας ο τίτλος ενός βιβλίου, του τελευταίου πονήματος του αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου και αρθρογράφου των New York Times Πολ Κρούγκμαν, συγκεκριμένα.
Είναι μία συλλογή άρθρων του. Καυστικών, λιβέλων θα μπορούσε κάποιος να πει. Μέσα από αυτά ο Κρούγκμαν ορθώνει το ανάστημά του απέναντι σε αυτό που θεωρεί τρομερή απειλή για τις ΗΠΑ (και συνεκδοχικά για τη Δύση): τους Ρεπουμπλικανούς (και τον Τραμπ). Κατά τον Guardian, ο Κρούγκμαν μάχεται με εντιμότητα, ειλικρίνεια, δίχως φόβο. Στο οπλοστάσιό του έχει μόνο κοινή λογική και πραγματική γνώση.
Στις δημοσιογραφικές σελίδες του Κρούγκμαν αποκαθίσταται η σημασία της οικονομικής επιστήμης που τόσο ταλαιπωρήθηκε από τον λόγο και τις πράξεις των Ρεπουμπλικανών. Ετσι ο Κρούγκμαν απέκτησε εχθρούς. Εχθροί του είναι όλες «οι ιδέες των ζόμπι», η πεποίθηση, λόγου χάρη, ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι πάντα κάτι κακό, ότι οι πλούσιοι δεν πρέπει να φορολογούνται, κ.λπ. Ολα όσα οι Ρεπουμπλικανοί έκαναν σημαία τους από την εποχή του Ρόναλντ Ρέιγκαν μέχρι την εποχή του Ντόναλντ Τραμπ.
Το βρετανικό Μέσο γράφει ότι «ελάχιστα κείμενα αξίζει να διαβαστούν 12 μήνες μετά τη σύνταξή τους» και ότι τα γραπτά του Κρούγκμαν εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία. Επειδή και η σημερινή καθεστηκυία Αμερική προτιμά να ακούει τσαρλατάνους αντί για επιστήμονες.
Το 1% των προνομιούχων, μέσα σε μισόν αιώνα, κατάφερε να διαστρέψει την αμερικανική δημοκρατία σε βαθμό που είναι πλέον σχεδόν αδύνατον να εφαρμοστούν ορθολογικές πολιτικές προς όφελος της πλειονότητας των Αμερικανών. Ο Κρούγκμαν δεν επεξηγεί μόνο το πώς και το γιατί, καταγγέλλει κιόλας ότι όποιος απλώς κάνει τη σωστή ερώτηση -«Τι συμβαίνει με την εισοδηματική ανισότητα;»– κινδυνεύει να θεωρεί… αντιαμερικανός. Γράφει ότι ακόμη και οι επιστήμονες του κλίματος αντιμετωπίζουν διωγμούς, «επειδή λένε την αλήθεια για τη συνεχιζόμενη εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα». Ακόμη και οι κοινωνιολόγοι διώκονται, όταν, «μελετώντας τις αιτίες της βίας στην αμερικανική κοινωνία, καταφέρονται εναντίον της οπλοκατοχής».
Για τον Κρούγκμαν, ένα «αλληλοσυνδεόμενο δίκτυο οργανώσεων, μέσων μαζικής ενημέρωσης και δεξαμενών σκέψης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δεξιών δισεκατομμυριούχων» έχει αναλάβει τα ηνία, και το λεγόμενο «συντηρητικό κίνημα» είναι αυτό που κρατά τις ιδέες των ζόμπι… νεκροζώντανες, όπως είναι, ας πούμε, η λατρεία στις φορολογικές ελαφρύνσεις υπέρ των πλουσίων.
«Δεν είναι μόνο ότι ο Τραμπ έχει μία από τις χειρότερες διοικήσεις», αυτή χαρακτηρίζεται και από αντιεπιστημονικό ανορθολογισμό. «Οι τσαρλατάνοι είναι οι άνθρωποί του». Ακόμη και τώρα που η πανδημία «θερίζει» και αντιμετωπίζουμε την πιο σοβαρή κατάσταση έκτακτης ανάγκης παγκοσμίως, οι κυβερνώντες στις ΗΠΑ είναι προσανατολισμένοι στη διαφύλαξη των συμφερόντων των πλουσίων.
Και όπως σχολιάζει ο Guardian, «οι εκατομμυριούχοι και οι δισεκατομμυριούχοι θα αποκομίσουν το 80% των ωφελειών από την αλλαγή στον φορολογικό νόμο που οι Ρεπουμπλικάνοι έβαλαν στο πακέτο οικονομικής ανακούφισης από την πανδημία». Αυτή η… έκτακτη αλλαγή «θα επιτρέψει σε ορισμένους από τους πλουσιότερους ανθρώπους των ΗΠΑ να αποφύγουν φόρους σχεδόν 82 δισ. δολαρίων το 2020». Κάτι ανάλογο έκανε η διοίκηση Τραμπ κρατώντας τα εργοστάσια συσκευασίας κρέατος εν λειτουργία και χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στην υγεία των εργαζομένων.
Ποτέ πριν, στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία, λέει το βρετανικό Μέσο, η πλουτοκρατία δεν είχε ενστερνιστεί την άποψη ότι τα κέρδη έχουν μεγαλύτερη σημασία από τους ανθρώπους. Ειδικά τώρα που η «ηλίθια επανέναρξη της οικονομίας, πολύ νωρίτερα από ό,τι συστήνουν οι ειδικοί της υγείας, θα σκοτώσει περισσότερους φτωχούς».