Κάποιοι είπαν παλιότερα ότι μοιάζουν με τον σκύλο και τη γάτα. Αυτός φρόντιζε πάντα να ρίχνει μπηχτές για την πολιτική της, αλλά χωρίς να ξεπερνά τα όρια της πολιτικής ευπρέπειας. Αυτή πάλι, όταν αναφερόταν σε εκείνον άφηνε να εννοηθεί ότι το σημαντικότερο του έργο είναι να χτυπά απειλητικά το καμπανάκι, όταν κάποιος ευρωβουλευτής ξεπερνούσε τον χρόνο, που του αντιστοιχούσε για την προφορική τοποθέτησή του στην Ολομέλεια.
Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και σοσιαλδημοκράτης Μάρτιν Σουλτς και η Γερμανίδα χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ μοιράζονται όμως πολλά, αν δει κανείς πιο προσεκτικά τον χαρακτήρα τους. Και οι δύο είναι ιδιαίτερα φιλόδοξοι, ξέρουν να εκτιμήσουν τη γοητεία της εξουσίας και κυρίως ξέρουν ότι στις μέρες μας για να μπορέσουν να την κρατήσουν χρειάζεται να βάζουν την τακτική πάνω από τη στρατηγική.
Ο «φανταστικός» κύριος Σουλτς μας ανακοίνωσε στις αρχές Νοεμβρίου ότι θέλει να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν. Μιας Κομισιόν, που συχνά είχε επικρίνει για τη γραφειοκρατία της και τον συγκεντρωτισμό της. Κάτι στο οποίο επίσης φαίνεται να «ταιριάζουν τα χνώτα του» με την Άνγκελα Μέρκελ. Ξεκίνησε λοιπόν μια προεκλογική περιοδεία ανά την Ευρώπη που τον έχει φέρει αρκετές φορές από τότε και στην Αθήνα, όπου δεν κουράζεται να μας μοιράζει χαμόγελα, συμπάθεια και αόριστες υποσχέσεις περί επιμήκυνσης και χαμηλότερων επιτοκίων για την αποπληρωμή των δανείων μας.
Μόνο που το κόμμα του δεν έχει την πλειοψηφία στην Ευρωβουλή και κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να την αποκτήσει ούτε στα τέλη Μαΐου. Χρειάζεται λοιπόν συμμάχους πέρα από τους σοσιαλδημοκράτες. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του συνέπεσε χρονικά με τη συμμετοχή του στις ομάδες διαπραγμάτευσης για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού στη Γερμανία. Οι «κακές» αλλά μάλλον έγκυρες γλώσσες λένε ότι η στήριξη ενός Γερμανού προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν ένα από τα πολλά θέματα αυτής της ατζέντας, αυτού του προγαμιαίου συμφώνου, που αριθμεί 177 σελίδες. Τα δύο κόμματα συμφωνούν ότι η υποψηφιότητα, που θα στηρίξουν για τη θέση που ονειρεύεται ο κ. Σουλτς θα ανακοινωθεί αφού πρώτα υπάρχουν στο τραπέζι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Δεν είναι τυχαίο, που οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες αρνήθηκαν να ορίσουν τώρα κάποιον δικό τους υποψήφιο για τη θέση αυτή μεταθέτοντας την απόφαση αυτή για… αργότερα.
Η κυρία Μέρκελ δεν θα έχει προφανώς μεγάλο πρόβλημα να δικαιολογήσει τη στήριξη ενός Γερμανού προέδρου στο εσωτερικό της χώρας. Εκεί που πιθανώς θα προκληθούν γκρίνιες είναι στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς δηλαδή από αυτή την «ανίερη» συμμαχία. Δεν πέρασε επίσης απαρατήρητο ότι και στις τάξεις της ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στην Ευρώπη υπήρξαν κάποια κόμματα που δεν υπέγραψαν την κοινή διακήρυξη στήριξης του κυρίου Σουλτς.
Αλλά αυτό μάλλον δεν ενοχλεί τον πολυμήχανο βιβλιοπώλη, που έγινε ευρύτερα γνωστός στην Ευρώπη το 2003, τότε που φρόντισε να βγάλει εκτός εαυτού τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι προκαλώντας τον συστηματικά με φωναχτές παρατηρήσεις την ώρα της ομιλίας του Ιταλού πρωθυπουργού στο Ευρωκοινοβούλιο. Όπως αξιοποίησε τότε εκείνη τη σκηνή για να αναρριχηθεί στις τάξεις των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, τώρα φαίνεται έτοιμος να εκμεταλλευτεί τη στιγμή για να πείσει πρώτα τους συμπατριώτες του και μετά τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ότι αυτό που έλειπε ως τώρα από την Κομισιόν ήταν απλά ένας «Γερμανός με ανθρώπινο πρόσωπο».