Ηταν Νοέμβριος του 2015 όταν ο Λιού Γικιάν από τη Σαγκάη, ο νεόκοπος Κροίσος που πέρασε τη ζωή του στη φτώχεια οδηγώντας ταξί, προσέλκυσε τα φώτα της δημοσιότητας επειδή αγόρασε το έργο «Nu couché» του Μοντιλιάνι. Τώρα ο Γικιάν απασχολεί ξανά την επικαιρότητα επειδή πουλάει έναν άλλον Μοντιλιάνι – το έργο «Πορτρέτο της Paulette Jourdain», του 1919. Μαζί με αυτό βγάζει και άλλα 40 έργα Τέχνης στο σφυρί, συνολικής αξίας περίπου 130 εκατ. δολαρίων. Αυτά τα 40 αριστουργήματα τα εμπιστεύθηκαν ο Κροίσος και η σύζυγός του Γουάνγκ Γουέι στον οίκο δημοπρασιών Sotheby’s του Χονγκ Κονγκ. Η Corriere della Sera είχε τις λεπτομέρειες.
Ο εκποιούμενος Μοντιλιάνι υπολογίζεται να πιάσει 45 εκατ. δολάρια, ενώ υπάρχουν και έργα των Μαγκρίτ, Χόκνεϊ κ.ά. Η αγορά έργων Τέχνης βρίσκεται σε κατάσταση σοκ άλλη μια φορά, αφού εξεπλάγη με τη στάση του Κινέζου. Ο ταξιτζής-Κροίσος μέσα σε 30 χρόνια αγόρασε τόσα έργα Τέχνης, σύγχρονα και μη, ευρωπαϊκά και ασιατικά, που η συλλογή και η προβολή τους απαίτησαν τη λειτουργία τριών ξεχωριστών χώρων στη Σαγκάη.
Ο 60χρονος Κροίσος τη δεκαετία του ’80 οδηγούσε ταξί, όπως προαναφέρθηκε. Φρόντισε να φτιάξει και να συντηρήσει τον μύθο του αγοράζοντας ένα αρχαίο κύπελλο της κινεζικής δυναστείας Μινγκ για 36 εκατ. δολάρια, δίνοντας στον εαυτό του την –υποτίθεται– πολυτελή, αλλά στην ουσία ξεδιάντροπη ευχαρίστηση να πίνει τάσι από αυτό (παρουσία των media).
Οταν αγόρασε τον πίνακα «Nu couché» είχε δηλώσει στην Corriere τα εξής: «Εζησα σε μια πολύ φτωχή Κίνα. Οταν μας δόθηκαν οι ευκαιρίες, τις αρπάξαμε. Τη μια μετά την άλλη. Αν ένας Ιάπωνας ή ένας Νοτιοκορεάτης αγόραζε τον Μοντιλιάνι, η περιέργειά σας δεν θα ήταν τόσο μεγάλη. Εμείς οι Κινέζοι έχουμε γίνει το νέο φαινόμενο στην αγορά Τέχνης, και πίσω από αυτό βρίσκεται η ανάπτυξη της Κίνας. Η Κίνα έχει γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Και μόλις δημιουργήσαμε πλούτο, νιώσαμε την ανάγκη για πολιτισμό και… πνευματικότητα». Η Corriere σχολίασε: «Για να καλλιεργήσεις πολιτισμό και πνευματικότητα σε δημοπρασίες Τέχνης πρέπει να έχεις μεγάλο βιβλιάριο επιταγών»
Πώς, όμως, έκανε ο ταξιτζής το θαύμα του; «Εκπλήσσεσαι γιατί στη χώρα σου το να είσαι οδηγός ήταν πάντα μια μέτρια δουλειά. Αλλά πρέπει να σκεφτείς την κοινωνική εξέλιξη στην Κίνα το 1985. Οδήγησα ένα ταξί το 1985, αφού είχα αγοράσει δύο αυτοκίνητα. Τότε στη Σαγκάη οι άνθρωποι έπρεπε να περιμένουν μία ώρα για να πάρουν ταξί. Τα ταξί ήταν περιζήτητα. Δεν ήταν δουλειά, αλλά επιχείρηση. Σήμερα, βέβαια, όλα είναι διαφορετικά».
Υστερα ο ταξιτζής επένδυσε τα κέρδη της ταρίφας του στο χρηματιστήριο και καζάντισε. Είχε ταλέντο, έγραψαν οι Ιταλοί, και μέσα σε λίγα χρόνια συσσώρευσε δισεκατομμύρια, αποκτώντας μετοχές στους κλάδους των ασφαλίσεων, των φαρμακευτικών προϊόντων και των ηλεκτρονικών ειδών.
Ο Λιού εξήγησε το κόλπο: «Λοιπόν, μπορώ να γίνω η φωτογραφία της Κίνας μετά τη μεταρρύθμιση και το άνοιγμα. Δεν είναι θαύμα δικό μου, αλλά της χώρας μας, που μέσα σε 30 χρόνια δημιούργησε πλούτο και οικονομική ανάπτυξη. Ισως δεν υπήρξε ποτέ τόσο γρήγορη άνοδος στην Ιστορία». Τώρα η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ βιώνει μια νέα εποχή επιβράδυνσης και αβεβαιότητας, με την ανεργία των νέων στο 21%, το κραχ του κλάδου των ακινήτων να πιέζει το χρηματιστήριο και το δημόσιο χρέος να είναι σε σύγχυση. Τάχα ο ταξιτζής-Κροίσος θα αναγκαστεί να πουλήσει και άλλα κομμάτια της υπέροχης συλλογής του για να αντιμετωπίσει την κρίσιμη φάση;