Ήταν τέσσερα παιδιά που μεγάλωσαν αυτοφυώς, χωρίς να τα δεΙ ποτέ γιατρός και χωρίς να έχουν βγεΙ ποτέ έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, σε προάστιο του Παρισιού. Οι γονείς τους (27 και 33 χρόνων) είναι άνεργοι. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά 5 και 6 χρονών δεν μιλάνε, δεν περπατάνε, βγάζουν άναρθρους ήχους και είναι υποσιτισμένα. Τα άλλα δύο είναι απλώς πολύ μικρά, 2 μηνών και 2 ετών…
Η ιστορία αποκαλύφθηκε όταν η μάνα πήγε το νεογέννητο βρέφος της στο νοσοκομείο. Η απλυσιά και ο εμφανής υποσιτισμός του μωρού, καθώς επίσης και η αδιαφορία, η «απάθεια» της μάνας, σήμαναν συναγερμό και οι κοινωνικές υπηρεσίες ζήτησαν να δούν και τον πατέρα. Επισκέφθηκαν λοιπόν το σπίτι όπου βρήκαν τα υπόλοιπα παιδιά. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας όπου έμενε η οικογένεια δήλωσαν, ότι ουδέποτε είχαν δεί ή ακούσει παιδιά, ενώ οι κοινωνικοί λειτουργοί επεσήμαναν ότι στο διαμέρισμα δεν υπήρχε ούτε ένα παιχνίδι, παιδική τροφή ή παιδικό κρεβάτι -«και η μπανιέρα ήταν αχρησιμοποίητη από μήνες» είπαν. «To διαμέρισμα ήταν σκονισμένο και σε αταξία» προσέθεσαν.
Οι γιατροί που εξέτασαν τα παιδιά δεν διαπίστωσαν σημάδια κακοποίησης -φυσικής ή σεξουαλικής. «Είναι άγρια παιδιά, που δεν ξέρουν να τρώνε, να περπατάνε και να μιλάνε» παρατήρησαν και πρόσθεσαν πως παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξή τους. Τα δύο μεγαλύτερα σήμερα νοσηλεύονται σε ειδικό κέντρο, ενώ τα δύο μικρότερα φιλοξενούνται από οικογένειες.
Το ερώτημα που τίθεται στον δημόσιο διάλογο της Γαλλίας και αποτυπώνεται σε δημοσίευμα της «Monde» έχει να κάνει, με τα μεγάλα περιθώρια που υπάρχουν και που επιτρέπουν σε διαταραγμένες οικογένειες να κρύβονται από το σύστημα. Όπως επισημαίνεται, από τη στιγμή που η νεαρή γυναίκα πήγε την κόρη της στο νοσοκομείο, το σύστημα αντέδρασε σωστά και χτύπησε συναγερμό. Όμως, και τα τέσσερα παιδιά γεννήθηκαν στη Γαλλία και κατά πάσα πιθανότητα σε νοσοκομείο -πώς χάθηκαν μετά ταύτα από προσώπου γης και καμία υπηρεσία δεν τα αναζήτησε ποτέ;
Οι αρμόδιοι αναφέρουν ότι κάθε δημοτικό διαμέρισμα έχει τη δική του πολιτική επί του θέματος και ξεκινά από τη στιγμή που μια έγκυος επισκεφθεί ένα νοσοκομείο και μπορεί να εξελιχθεί σε κατ΄οίκον επισκέψεις. Ωστόσο, σημειώνεται, οι υπηρεσίες της Seine-Saint Denis είναι ιδιαίτερα απασχολημένες, καθώς κάθε χρόνο καταγράφονται 28.000 γεννήσεις σε αυτό το δημοτικό διαμέρισμα και κάπου 8.000 παιδιά (κάτω των 18 ετών) παρακολουθούνται από τις κοινωνικές υπηρεσίες από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Το 2013 μόνο, 3.600 περιπτώσεις εξετάσθηκαν ιδιαίτερα και 800 παιδιών η κηδεμονία αφαιρέθηκε από τους γονείς τους.
Στη Γαλλία σημειώνεται τέλος, η κακοποίηση παιδιών είναι σε χαμηλό επίπεδο, παρά ταύτα κάπου 20.000 παιδιά τον χρόνο διαπιστώνεται ότι πέφτουν θύματα κακοποίησης -βρίσκονται χτυπημένα ή σεξουαλικά κακοποιημένα, μεγαλώνουν σε συνθήκες ψυχολογικού εκφοβισμού, ή είναι απλά εγκαταλελειμένα. Και συνήθως, αναφέρεται, οι γονείς είναι ψυχολογικά διαταραγμένοι ή ναρκομανείς και δείχνουν να μην έχουν συναίσθηση της κατάστασης των παιδιών τους.
(Σε αυτή τη θλιβερή ιστορία, συγκράτησα την ανησυχία της γαλλικής κοινωνίας για τα παιδιά που μεγαλώνουν στις «τρύπες» του συστήματος κοινωνικής προνοίας. Συγκράτησα επίσης, ότι οι γιατροί που είδαν την «απαθή» μάνα ευαισθητοποιήθηκαν και αντέδρασαν σωστά χτυπώντας συναγερμό στις κοινωνικές υπηρεσίες. Ενδεχομένως αδικώ το οικείο σύστημα, έχω όμως την εντύπωση ότι βαρυφορτωμένο καθώς είναι από το καθήκον νοσηλείας, η άσκηση πρωτοβουλίας στη διερεύνηση του οικογενειακού περίγυρου και στις συνθήκες ζωής είναι μειωμένη. Και το γεγονός ότι ανάλογες ιστορίες δεν αποκαλύπτονται στην Ελλάδα της κρίσης, είναι μάλλον ανησυχητικό. Ίσως «άγρια παιδιά» ή «Σπυριδούλες» να ζουν πλάι μας και απλά να μην το ξέρουμε.)