Αν δείτε την κατανομή των εδρών στο Ημικύκλιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε όλο το δεξιό σκέλος και λίγο πέρα από τη μέση του ημικυκλίου βρίσκονται οι έδρες της δεξιάς. Με άλλα λόγια στο πολιτικό φάσμα, η δεξιά κυριαρχεί – ταυτόχρονα όμως είχε και τις μεγαλύτερες επιμέρους απώλειες: το Ε.Λ.Κ. από 273 έδρες έπεσε στις 213 (απώλεια 21.9%), οι Συντηρητικοί από 57 πήγαν στις 46 έδρες (απώλεια 19.2%) και οι Φιλελεύθεροι από 83 στις 64 (απώλεια 22.8%). Συνολικά η δεξιά παράταξη στη νέα Ευρωβουλή εισέρχεται με 90 έδρες λιγότερες.
Στην αντίπερα όχθη, αν αθροίσουμε το Σοσιαλιστικό Κόμμα (που είχε πολύ μικρές διαρροές κι από 196 έδρες πήγε στις 190, μια απώλεια της τάξης του 3%) και τους Πράσινους (που από 57 πήγαν στις 53 έδρες, χάνοντας δηλαδή το 7%) χάθηκαν συνολικά 10 έδρες.
Στο αριστερό σκέλος του Ημικυκλίου βρίσκεται και η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά (όπου υπάγεται ο ΣΥΡΙΖΑ) που κέρδισε 9 έδρες (αυξάνοντας τις δυνάμεις της κατά 20%) – η οποία όμως, (επειδή τα μέλη της Ομάδας της ψηφίζουν κατά περίπτωση είτε ευρωσκεπτικιστικές θέσεις, είτε ψηφίσματα Σοσιαλιστών-Πράσινων) δεν μπορεί να αθροιστεί εκ των προτέρων σε κάποιο μπλοκ δυνάμεων.
Πέραν της Ενωτικής Αριστεράς, που είχε τα σημαντικότερα κέρδη (επωφελούμενη βασικά των επιδόσεων του ΣΥΡΙΖΑ), στην αντίπερα όχθη κέρδη σημείωσαν: η δεξιά-ευρωσκεπτικιστική Ομάδα της Ευρώπης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας (όπου υπαγόταν ο ΛΑΟΣ) που κέρδισε 7 έδρες αυξάνοντας τις δυνάμεις της κατά 22.5%, οι ακροδεξιοί Μη Εγγεγραμμένοι (που πήγαν από τις 33 έδρες στις 41, βελτιώνοντας τη θέση τους κατά 24.2%), ενώ υπάρχουν και 64 νέοι ευρωβουλευτές που δεν είναι γνωστό προς τα πού θα κατευθυνθούν.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι οι 28 ηγέτες σήμερα προτείνουν τον κ. Γιούνκερ για Πρόεδρο της Επιτροπής, η έγκριση της πρότασης θα πρέπει να λάβει απ’ την Ευρωβουλή 376 ψήφους τουλάχιστον. Εφόσον υπερψηφιστεί από την Ομάδα του (Ε.Λ.Κ.) και τους Σοσιαλιστές, θα λάβει 403 ψήφους – όμως δεν ξέρουμε προς τα πού θα κατευθυνθούν οι ψήφοι ορισμένων μελών του Ε.Λ.Κ., όπως των 12 ευρωβουλευτών της Φόρτσα Ιτάλια («δεν θέλω ψήφους φασιστικές», είχε πει ο Γιούνκερ σε ερώτηση για πρόσφατη δήλωση του Μπερλουσκόνι) ή των 12 ευρωβουλευτών του ουγγαρέζικου Fidesz, ορισμένων Τσέχων, κ.λπ. Και η σύμπραξη των δύο μεγαλυτέρων Ομάδων της Ευρωβουλής για την εκλογή του νέου Προέδρου της Κομισιόν είναι περίπου υποχρεωτική (για πολιτικούς και αριθμητικούς λόγους), ίσως και μη επαρκής λόγω πιθανών διαρροών… Και καθώς ο Γιούνκερ έσπευσε να δηλώσει πως «δεν θα γονατίσει σε κάποιον ηγέτη» για να λάβει το χρίσμα (απαντώντας σε απορριπτικό για την υποψηφιότητά του σχόλιο του Ντ. Κάμερον), δεν μπορεί να προσδοκά στη ψήφο των 46 ευρωβουλευτών της Συντηρητικής ευρωσκεπτικιστικής Ομάδας…
Στη διαπραγμάτευση που ξεκινά σήμερα, αν η διάσκεψη των Προέδρων της Ευρωβουλής (το μεσημέρι) και η σύνοδος Κορυφής (το βράδυ) δεν διαμορφώσουν το πλαίσιο μιας λύσης, τότε η υπόθεση θα περιπλακεί, καθώς στο παζάρι θα μπουν συν τω χρόνω και άλλοι παράγοντες – ποιος θα είναι ο διάδοχος του Βαν Ρομπάι στα τέλη Νοεμβρίου λ.χ., ποιος θα είναι Πρόεδρος της Ευρωβουλής αν αναλάβει ο Μ. Σουλτς κάποιο υψηλό αξίωμα, τι χαρτοφυλάκια θα λάβουν οι επίτροποι των χωρών (ώστε οι ηγέτες των επιμέρους χωρών να δώσουν τη συναίνεσή τους σε όποια συμβιβαστική λύση προωθηθεί) κ.α.
Μια λογική λύση, ίσως είναι αυτή που αναφέρεται στους διαδρόμους της Ευρωβουλής – να γίνει Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο Ζ.Κ. Γιούνκερ (ΕΛΚ), Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ο Μ. Σουλτς (Σοσιαλιστές) και Πρόεδρος της Ευρωβουλής ο (Φιλελεύθερος) Γκι Φέρχοφσταντ. Όμως στην Ε.Ε. φτάνουμε στις προφανείς λύσεις, ύστερα από δαιδαλώδεις διαδρομές και μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις.