Την Ευρώπη ερωτεύθηκε ο Δίας, την κόρη του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα και την έκλεψε. Μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να την πλησιάσει, την γοήτευσε και αυτή έκατσε πάνω του. Με ένα άλμα του την πήγε στην Κρήτη και εκεί την παντρεύτηκε. Το σόι της νύφης, οι Φοίνικες, ζούσαν στα βόρεια της Χαναάν, στα παράλια του σημερινού Λιβάνου. Η Ευρώπη δηλαδή με τα γαλλικά και το πιάνο της, την εμμονή στον χριστιανισμό και τη λευκή επιδερμίδα, μεγάλωσε στη Μέση Ανατολή.
Η ιστορία αυτή έγινε κέρμα και φιγουράρει στο 2ευρω για να μας θυμίζει ότι το όνομά μας απ’ όπου και εάν προήλθε, το σίγουρο είναι ότι κολύμπησε. Διέσχισε τη Μεσόγειο για να περάσει απέναντι.
Το νέο κύμα μεταναστών που περιμένει η Ευρώπη έχει διπλή προέλευση: Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Γύρω πάλι απ’ τη μεγάλη θάλασσα. Τα κράτη της αμήχανα να διαχειριστούν τους επισκέπτες, στοιβάζουν ανθρώπους και σκέψεις, ανήμπορα να αποφασίσουν πολιτική υποβάλλουν τους κατοίκους τους σε φόβους επιβίωσης και πράξεις ακρότητας.
Η κοινωνία μπορεί να είναι κολλημένη στο παρελθόν της, έγραφε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, να το επαναλαμβάνει ατελεύτητα, υπάρχει, όμως, ένας άλλος τρόπος ετερονομίας που γεννιέται κάτω από τα μάτια μας: η δήθεν tabula rasa του παρελθόντος που, στην πραγματικότητα συνιστά απώλεια της ζωντανής μνήμης της κοινωνίας, απώλεια μιας σχέσης ουσιαστικής και όχι υπόδουλης στο παρελθόν της, στην ιστορία της, στην Ιστορία. Σαν να λέμε: απώλεια του εαυτού της.
Οι φορές που αποπροσανατολίζεται το εγώ μας, είναι τα λάθη μας. Η επαναφορά των αξιών και των γνώσεών μας δεν δίνει άφεση, συγκρούεται όμως άμεσα με την κρίση.