Τα γεγονότα της Λιβύης, μου έφεραν στο νου την τελευταία λαϊκή επανάσταση που πνίγηκε στο αίμα, στην καρδιά της Ευρώπης. Τανκς και ελεύθεροι σκοπευτές χτύπησαν και τότε άοπλους συγκεντρωμένους πολίτες, καταπνίγοντας στο αίμα το ειρηνικό κίνημα. Και δεν ήταν στρατιώτες ντόπιοι που έριχναν στο ψαχνό, σκοτώνοντας τους συμπατριώτες τους, αλλά στρατός εισαγόμενος, από τη Ρωσία. Αναφέρομαι, βεβαίως, στην εξέγερση της Ουγγαρίας, το 1956, τότε που οι πατριώτες της Βουδαπέστης γκρέμισαν το άγαλμα του Στάλιν και αφαίρεσαν το σφυροδρέπανο από το κέντρο της σημαίας τους.
Ξέρω πως θα ακολουθήσει θύελλα από αγριεμένες κορώνες «προοδευτικών» στα σχόλια, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε οι παλιότεροι και να το μάθουν οι πιο νέοι, πως οι περισσότερες λαϊκές εξεγέρσεις –άλλες πετυχημένες κι άλλες αποτυχημένες αρχικά– που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, έγιναν σε χώρες του «υπαρκτού Σοσιαλισμού», και όχι εναντίον καπιταλιστικών κυβερνήσεων…
Εξεγέρσεις έγιναν κυρίως σε χώρες όπου οι υδροκέφαλες μυστικές υπηρεσίες — η ΑVO της Ουγγαρίας, και η STASI της Ανατολικής Γερμανίας– είχαν απλωμένα τα πλοκάμια τους παντού, μαζεύοντας ραπόρτα και γεμίζοντας κιβώτια ατέλειωτα με αναφορές και ντοκουμέντα… βεβαίως, με τέτοια μέσα δεν κατάφεραν τελικά να αποτρέψουν την αναπόφευκτη πτώση των καταπιεστικών καθεστώτων που υπηρετούσαν.
Οι λαϊκές εξεγέρσεις γενικεύτηκαν τότε κι ας μην είχαν στη διάθεσή τους internet, facebook και twitter οι άνθρωποι που ξεσηκώθηκαν τον περασμένο αιώνα. Αυτοί που με αυταρέσκεια υποστηρίζουν πως χωρίς τα παντοδύναμα social media δε θα είχε πραγματοποιηθεί η εξέγερση στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και τώρα στη Λιβύη, ας ανατρέξουν στο παρελθόν. Θα δουν πως όταν η κατάσταση φτάνει στο μη παρέκει, με τους κάθε λογής δικτάτορες –«σοσιαλιστές», ή απλά ελέω διεθνούς κοινότητας απατεώνες— να καταδυναστεύουν το λαό τους, ο κόσμος αργά ή γρήγορα, επαναστατεί.
Με ή χωρίς sms και twitter.
Μπορούμε ίσως να συζητήσουμε το αν οι «σοσιαλιστές» ιθύνοντες της Ουγγαρίας του ’50 είχαν πλουτίσει, μεταφέροντας στους προσωπικούς τους λογαριασμούς αμύθητα ποσά, ανάλογα με εκείνα που οι κυβερνώντες την Τυνησία, η οικογένεια Μουμπάρακ και η κλίκα του Καντάφι έχουν αρπάξει. Ο φοβερός και τρομερός Rakosi της Ουγγαρίας ίσως να μη φούσκωσε τους τραπεζικούς του λογαριασμούς, αλλά αυτός και οι υπόλοιποι ‘σύντροφοι’ ιθύνοντες της Ανατολικής Ευρώπης κατασπατάλησαν απίθανα ποσά για να χρηματοδοτήσουν το αστυνομικό κράτος, και το απίστευτα σατανικό δίκτυο με σπιούνους που κατατρομοκρατούσε και φακέλωνε τους πάντες, την ώρα που ο λαός στερούνταν τα στοιχειώδη. Τελικά, βέβαια, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: έκλεψαν και σκόρπισαν τον πλούτο του λαού τους. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που ο λαός τους πέταξε στην άκρη!
Τα περί «διεθνών συνωμοσιών» και τα παρόμοια, είναι τουλάχιστον ιστορίες για φαντασιόπληκτους, όπως το είπε και ο Σταύρος Θεοδωράκης, και παραμύθια για ανεγκέφαλα παιδάκια…