Πολλοί στοιχηματίζουν ότι θα ‘ναι άκαρπη – η σύνοδος Κορυφής της ΕΕ που συγκαλείται το Σάββατο για να επιλέξει τους διαδόχους του Βαν Ρομπέι και της Άστον. Η Μέρκελ όμως είπε, ότι πρέπει οπωσδήποτε να οριστούν ο νέος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και η νέα Ύπατη Εκπρόσωπος για την Εξωτερική Πολιτική – και όταν η Μέρκελ λέει κάτι, η ζωή την ακολουθεί…
Από τη σύνοδο θα ήθελε να απουσιάζει ο Ζ.Κ.Γιούνκερ – πλην όμως θα βρίσκεται εκεί. Ο νέος Πρόεδρος της Επιτροπής δεν θα ήθελε στο παζάρι των ηγετών να εμπλακούν και τα χαρτοφυλάκια των επιτρόπων, διότι είναι βέβαιο λ.χ. ότι ο Πρόεδρος Ολάντ θα πει πως συναινεί στην επιλογή της (Ιταλίδας) Μογκερίνι για τη διαδοχή της Άστον, εφόσον ο (Γάλλος) Μοσκοβισί πάρει το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Ο Γιούνκερ όμως θέλει, το «κολέγιο των επιτρόπων» να συγκροτηθεί στη βάση των δικών του επιλογών και σκοπιμοτήτων και όχι ως αποτέλεσμα καραμπόλας ανάμεσα στις κυβερνήσεις για τα άλλα ευρωπαϊκά πόστα. Πλην όμως, η επιλογή της/του διαδόχου της κας Αστον (που είναι ex officio και αντιπρόεδρος της Επιτροπής) μπλέκει τα πράγματα…
Ο Γιούνκερ εξάλλου, αντιμετωπίζει και το πρόβλημα του «φύλου» στη σύνθεση του νέου «κολεγίου των επιτρόπων», καθώς όπως προειδοποίησε ο Πρόεδρος της Ευρωβουλής Μάρτιν Σουλτς, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα εγκρίνει τη νέα ηγεσία της Επιτροπής αν δεν βρίσκονται σε αυτήν τουλάχιστον εννιά γυναίκες, όσες ήταν και στην απερχόμενη. Και στην καλύτερη περίπτωση, σήμερα βρίσκονται έξι (από την Ιταλία, τη Βουλγαρία, τη Σουηδία, την Τσεχία και πιθανότατα από τη Δανία και τη Σλοβενία).
Στην ιστορία της ΕΕ οι αναμετρήσεις για λεφτά και για πόστα, είναι οι σκληρότερες και συνήθως δεν καταλήγουν διαμιάς. Επί του συγκεκριμένου, για τη διαδοχή της Άστον η Ιταλία επιδιώκει την αναβάθμιση της (νυν) υπουργού Εξωτερικών Φ. Μογκερίνι. Πολλοί εταίροι δυσανασχετούν, «είναι άπειρη» λένε και υπογραμμίζουν ότι δεν μπορεί να τεθεί ως επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας η εκπρόσωπος μιας χώρας με δεδηλωμένη φιλορωσική διάθεση. Εξάλλου, υπενθυμίζουν, η Ιταλία στον καταμερισμό εξουσίας έχει πάρει και την ηγεσία της ΕΚΤ, με τον Μάριο Ντράγκι.
Κι αν η Σοσιαλιστική Ομάδα κατεβαίνει με πρόταση-πακέτο (Μογκερίνι στη θέση της Άστον και τη Δανή πρωθυπουργό Χ.Θόρνινγκ-Σμιτ στη θέση του Βαν Ρομπέι), το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα εξανίσταται – «είμαστε πρώτη δύναμη» λένε «και δεν μας αρκεί ο Γιούνκερ. Η πρότασή μας για τη θέση της Άστον είναι ο Σουηδός Καρλ Μπιλντ ή ο Πολωνός Ρ.Σικόρσκι και για τη θέση του Βαν Ρομπέι, ο Ιρλανδός Έντα Κένι ή ο Φινλανδός Γ.Κατάινεν».
Στο σημείο αυτό εμπλέκονται και οι Φιλελεύθεροι, που δεν έχουν συμμετάσχει στην πίτα εξουσίας λόγω των χαμηλών επιδόσεών τους – «μας χρειάζεστε κι εμάς στη Μεγάλη Πλειοψηφία» λένε και προτείνουν τον (Βέλγο) Κάρελ Ντε Γκουχτ για τη θέση της Άστον και τον (Εσθονό) πρώην πρωθυπουργό Ά. Άνσιπ στη θέση του Βαν Ρομπέι.
Οι αψιμαχίες όμως, δεν λήγουν εδώ – διασταυρώνονται. «Έπειτα από 15 χρόνια που είμαστε μέλη της ΕΕ, ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε κάποιο μεγάλο πόστο» λένε οι χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης και υποστηρίζουν την (εκ Βουλγαρίας ορμώμενη) Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα για τη θέση της Άστον και τον (Πολωνό) πρωθυπουργό Ντ.Τουσκ για τη θέση του Βαν Ρομπέι, ο οποίος κέρδισε και τη στήριξη Κάμερον.
Κι αν οι βόρειο-ευρωπαϊκές χώρες δυσφορούν – «δεν μπορεί να ‘χουν οι νοτιο-ευρωπαίοι την ΕΚΤ (με τον Ντράγκι), το eurogroup (με τον ισπανό Ντε Γκουίντος) και την ευρωπαϊκή διπλωματία (με τη Μογκερίνι)» – ακολουθεί και το θέμα του «φύλου». Η ισορροπία των φύλων εξελίσσεται εντελώς ανισόρροπα, γεγονός που εμπλουτίζει με προστιθέμενη αξία τις υποψηφιότητες της κας Θόρνινγκ-Σμιτ, της κας Μογκερίνι και της κας Γκεοργκίεβα.
(Ασφαλώς το τελικό αποτέλεσμα θα είναι συνθετικό. Πάντως, το επιμύθιο είναι, ότι στην παρούσα συγκυρία μια γυναίκα, βορειο-ευρωπαία και δεξιά, αποτελεί το τρίπτυχο της επιτυχίας. Αν για καλή της τύχη είναι και ωραία, έχει κάνει τζακ-ποτ. Οι υπόλοιπες, ας πιούμε ένα καφεδάκι να ξυπνήσουμε, σε τούτη τη χώρα της κρίσης).