Πρόκειται για το «1968 των μικροαστών», είναι η εξέγερση της περιφερειακής Γαλλίας λέει ο Ζακ Ζιλιάρ σε μία συνέντευξή του στο εβδομαδιαίο περιοδικό L’Obs (Le Nouvel Observateur).
Εκεί ο γάλλος ιστορικός και δημοσιολόγος επιχειρεί να ερμηνεύσει το κίνημα διαμαρτυρίας που συγκλονίζει τη Γαλλία. Κατά την εκτίμησή του, εκτός από το να διαδηλώνει τα αιτήματά του για φορολογικές ελαφρύνσεις και για αύξηση της αγοραστικής του δύναμης, αυτό το κίνημα επιζητεί την αναγνώριση, την επιβεβαίωση, όπως λέει.
Πίσω από τη διαμαρτυρία των Κίτρινων Γιλέκων δεν είναι μόνο η αγωνία των ανθρώπων για την επιβίωση -η οποία είναι πραγματική για τους φτωχούς, τους μικρεμπόρους, τους επαγγελματίες κ.ά.- αλλά και η ανάγκη τους να πολεμήσουν την περιφρόνηση που τους δείχνει η καθεστηκυία τάξη της «κουλτούρας και των ελίτ».
Ομως, αρνούμενα να αποκτήσουν μία δομή, τα Κίτρινα Γιλέκα επιβεβαιώνουν τον Μαρξ, λέει ο Ζιλιάρ, ο οποίος θεωρούσε τις μεσαίες τάξεις ανήμπορες να οργανωθούν και, ως εκ τούτου, να καθοδηγήσουν κάποια επανάσταση.
Χωρίς αντιπροσώπους και επομένως χωρίς εκπροσώπηση, ανεπαρκείς όσον αφορά την προώθηση της συντονισμένης δράσης, τα Κίτρινα Γιλέκα είναι φορείς της επικίνδυνης ιδεολογίας του «απλού ανθρώπου». (Στο σημείο αυτό ο Ζιλιάρ υπενθυμίζει τη μεταπολεμική βραχύβια και πολιτικά ασήμαντη κίνηση φιλομοναρχικών και αντικομμουνιστικών τάσεων που λεγόταν Μέτωπο του Απλού Ανθρώπου, την οποία είχε ιδρύσει ο ιταλός δημοσιογράφος Τζουλιέλμο Τζανίνι, αλλά και το σημερινό -κυβερνητικό ωστόσο- κόμμα Πέντε Αστέρια, επίσης ιταλικό.)
Τα Κίτρινα Γιλέκα, καταλήγει ο Ζιλιάρ, δείχνουν ότι η οικονομική κρίση γέννησε και την κρίση του συστήματος αντιπροσώπευσης. Τα ίδια, ως άμορφο σώμα, απειθάρχητο σε οποιαδήποτε αρχή οργάνωσης και εκπροσώπησης, αναγκαστικώς τείνουν προς το πρότυπο του «ισχυρού ανδρός», με ό,τι αυτό νομοτελειακώς συνεπάγεται.