Η Ιταλία αντιτάχθηκε με σθένος στο διορισμό του Φρανς Τίμερμανς στη θέση του προέδρου της Κομισιόν, κυρίως γιατί o ολλανδός σοσιαλιστής ήταν η αρχική επιλογή της Γαλλίας και της Γερμανίας. «Είναι ζήτημα τακτικής. Δεν θέλουμε μια Ευρώπη των δύο αλλά των είκοσι οκτώ», είχε δηλώσει τις προηγούμενες ημέρες ο ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε.
Χάρη, όμως, σε αυτόν τον «ιδιοφυή ελιγμό» – σημειώνει σε ανάλυσή του και με άκρως ειρωνική χροιά ο Αντρέα Μπονάνι, ανταποκριτής της La Repubblica στις Βρυξέλλες – ο επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης κατέληξε να έχει μια Γερμανίδα, πρώην επίδοξη διάδοχο της Μέρκελ, στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μια Γαλλίδα στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έναν φιλελεύθερο Βέλγο, αγαπημένο παιδί του Βερολίνου, στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και έναν σοσιαλιστή από την Ισπανία να κρατά το τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ.
Οσον αφορά τον Τίμερμανς, το άνθρωπο που ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελαν να βλέπουν οι λαϊκιστές της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων και των Ιταλών, θα συνεχίσει να κάθεται στη θέση του πρώτου αντιπροέδρου της Κομισιόν, μαζί με την φιλελεύθερη Μαργκρέτε Βεστάγκερ από τη Δανία. Αναπόφευκτα, οπότε, ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και υπουργός Εσωτερικών της χώρας Ματέο Σαλβίνι ο οποίος κατάστρωσε το ιταλικό σχέδιο παρηγορείται, τώρα, δηλώνοντας πως «ανεξάρτητα από τα ονόματα, το σημαντικό είναι ότι στην Ευρώπη αλλάζουν οι κανόνες». Τα ονόματα, όμως, υπάρχουν. Και είναι ονόματα ηχηρά που επιβεβαιώνουν πρωτίστως την ισχύ του άξονα Γαλλίας – Γερμανίας εντός της ΕΕ.
Σύμφωνα με τον ιταλό δημοσιογράφο εάν η Ιταλία «γελοιοποιήθηκε», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη στελέχωση του διευθυντηρίου της ΕΕ, αυτή που θριάμβευσε πραγματικά για ακόμη μια φορά είναι η γερμανίδα καγκελάριος.
Η Ανγκελα Μέρκελ ήταν αναγκασμένη αρχικά να στηρίξει για την προεδρία της Κομισιόν τον Μάνφρεντ Βέμπερ, τον γερμανό επικεφαλής υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Γνώριζε, ωστόσο, πως δεν θα συμφωνούσε ποτέ ο Μακρόν. Αμέσως μετά προέβη σε μια χειρονομία καλής θελήσεως προς τους Σοσιαλιστές (με τους οποίους συγκυβερνά στη Γερμανία) δείχνοντας να στηρίζει τον Φρανς Τίμερμανς. Γνώριζε, όμως, αυτή τη φορά, πως θα τον απέρριπταν οι Πολωνοί, οι Ούγγροι αλλά και οι Ιταλοί. Στη συνέχεια άκουσε κάποιους από τους ομολόγους της να προτείνουν ακόμα και την ίδια, δύο φορές μάλιστα, και για την προεδρία της Κομισιόν και για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά εκείνη αρνήθηκε ευγενικά για να επιβάλει τελικά την προστατευόμενή της υπουργό Αμυνας της Γερμανίας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την φίλη της την Κριστίν Λαγκάρντ στην ΕΚΤ. Και για να μην δυσαρεστήσει ιδιαίτερα τους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας από τους οποίους προέρχεται ο Μάνφρεντ Βέμπερ, η γερμανίδα καγκελάριος απείχε από τη διαδικασία επιλογής της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, υποδηλώνοντας κατά κάποιο τρόπο πως δεν επρόκειτο για προσωπική της επιλογή αλλά για επιβεβλημένη απόφαση των άλλων.
Αποτελεί, όμως, γεγονός πως η μοναδική γυναίκα ο λόγος της οποίας εξακολουθεί να μετράει εντός της ΕΕ, κατάφερε να επιβάλει δύο γυναίκες στις πιο σημαντικές θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μετά από περισσότερα από 60 χρόνια απόλυτης κυριαρχίας των ανδρών στους κορυφαίους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Εάν τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου επικυρώσουν, όπως θεωρείται πιθανό, τις υποψηφιότητες που προτάθηκαν από τους ευρωπαίους ηγέτες, τότε θα καταφέρουν το μοιραίο πλήγμα στο σύστημα του Spitzenkandidat, του επικεφαλής υποψηφίου που θεσπίστηκε ως μία το κατά δύναμιν δημοκρατική μέθοδος διορισμού του (ή της) προέδρου της Κομισιόν από τις ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, μέσω της επίτευξης συναίνεσης, και όχι από τους ηγέτες των κρατών – μελών της ΕΕ, μέσω της επιβολής της βούλησης των πιο ισχυρών.
Η Μέρκελ δεν το αγάπησε ποτέ ιδιαίτερα αυτό το σύστημα, παρότι επίσημα τασσόταν υπέρ της εφαρμογής του. Σε αντίθεση με τον Μακρόν ο οποίος το υπονόμευσε απροκάλυπτα, θέτοντας βέτο στην υποψηφιότητα Βέμπερ, επικεφαλής υποψήφιου του ΕΛΚ. Σύμφωνα με τον ιταλό αναλυτή η στάση του προέδρου της Γαλλίας αποδεικνύει πως πηγή έμπνευσης για το ευρωπαϊκό του όραμα αποτελεί περισσότερο ο γκωλισμός παρά ο ευρωπαϊκός φεντεραλισμός. Αλλά ο Μακρόν δεν μπορεί να επαίρεται ότι κατάφερε πολλά. Γιατί η Λαγκάρντ, πέρα από Γαλλίδα, είναι επίσης πολύ καλή και πολύ αυστηρή στη δουλειά της και πολύ στενή φίλη της Μέρκελ και αυτό σημαίνει πως δύσκολα θα μπορέσει το Ελιζέ να την επηρεάσει κατά την άσκηση των νέων καθηκόντων της. Όπως ακριβώς ο Μάριο Ντράγκι δεν επέτρεψε ποτέ στη Ρώμη να παρέμβει στη δουλειά του.